بومی دوپاره

هوک تلاشی ست برای [بقول سازنده اش] ادای دین سینمای ایران به بلوچستان. قصه ای در بستر سیستان و خیزش یک قهرمان از ورای تمام حرمان ها و گذر از خود برای رسیدن به انسانیت. ماجرای پسری که در میانه ی فیلم پایش میلغزد ولی با رجوع به ارزشهای باطنی خویش مجدد به مسیر عروج باز میگردد. هوک تصویری ست جدید و گاها خوش زاویه از جفرافیای زیستی‌، فرهنگی و اجتماعی سیستان و بلوچستان برای تلنگر به سینمای مرکز گرا. هوک یادآوری بوکس بی رقیب، هنر بی نظیر و غنای بی انتهای بلوچستان است. از طبیعت زیبایش تا منابع متنوعش و تا کرامت و بزرگواری مردمانش. 

قصه اما در بیان تمام این قاصر و الکن است. فیلم خیلی جاها از ریتم می افتد و چون نوازنده ی فالش‌، مخاطب را می آزرد. چفت و بست ماجراها خیلی درست از آب درنیامد و اصولا روابط علت و معلولی در فضای ماورایی سیر میکنند. فیلم تا پیش از بزرگ شدن یکباره قهرمان ، اثری دوست داشتنی و لطیف است. به ارامی خودش را معرفی میکند و اجازه همزاد پنداری به مخاطب میدهد. روالش منطقی ست و خورده پیرنگهایش را هرچند دست و پاشکسته اما از بحران عبور میدهد. در این قسمت اثری نوجوانانه است که بیننده اش را و کمابیش بدنبالش میکشاند. 

در پاره ی دوم و با بزرگ شدن غرقابی شیروک، ریتم از دست فیلمساز ول میشد. حوادث پس و پیش روایت میشوند و گاها چنان بالیوودی و کلیداسرار طور پیش میرود که گویی ارتباطی با بخش اول ندارد. رفت و آمدهای بی ربط نامزد شیروک که نه تنها بار عاطفی فیلم را بدوش نمیکشد که انگار بی ربط ترین شخصیت در سرنوشت قهرمان است. محو شد یکهویی کهور آنهم بعد از آنهمه مقدمه چینی برای معرفی این شخصیت باگ گلدرشت فیلم است. عدم تاثیر متوازن گزر زمان بر تمام کارکترهای فیلم هم بیشتر ذهن مخاطب به تمسخر وا میدارد. 

انتخاب اکثریت قاطع بازیگران حرفه ای و غیر بومی برای فیلمی با تم و انگیزه ی شدیدا بومی هم لنگ دیگر فیلم است. انتخابی که فیلمساز در نشست خبری بعد از اکران فیلم علتش را تصمیم گروه و تهیه کننده عنوان کرد. تهیه کننده ای که نقش اول فیلم را به فرزندش اختصاص داد تا کماکان حواشی و سایه ی ارتباطات در سینما پررنگ بماند. اگرچه بازی بازیگران و تلاش برای ارائه ی لهجه ای نزدیک به آنچه در سیستان میشنویم قابل تقدیر است. آنهم با فشار روی تلفظ ه بجای خ! با تمام این احوال دیدن هوک خالی از لطف نیست اما اگر دنبال اثری هستید که نام جشنواره را یدک بکشد و شمارا وارد دنیای بلوچ کند ، انتخاب خوبی نخواهد بود.

این نقد در روزهای پراکران جشنواره فیلم فجر چهل و یکم نگاشته شده، نقایص آن را ببخشایید.