بازی های بقا

هر ساله پس از برگزاری مراسم اسکار، بازیگرانی که برنده جایزه می شوند یا حداقل نامشان در لیست نامزدها می آید، مورد توجه قرار می گیرند و فیلم هایشان بیشتر دیده می شود. گذر زمان اما ثابت کرده که هستند بازیگرانی که نقش آفرینی هایی فوق العاده و شاهکار ارائه می دهند و در تاریخ سینما ماندگار می شوند، اما در زمان نمایش اولیه فیلم چندان مورد توجه آکادمی اسکار قرار نگرفته بودند. این موضوع دلایل مختلفی دارد؛ از سلیقه داوران گرفته تا شلوغ بودن سال سینمایی مربوط به فیلم و شدت رقابت در رشته های مختلف (مانند اتفاقی که در رشته بازیگری نقش اول مرد افتاد و با انبوهی از بازی های درخشان روبرو شدیم) ، می تواند از دلایل آن باشد. به هرحال اینجا به بررسی چهار بازی برتر سال می پردازیم. آنها که آن قدر خوب بودند تا مورد تحسین واقع شوند. تاریخ اما بهترین قاضی است...

جیک جیلنهال در شبگرد (Nightcrawler)

جیک جیلنهال قطعا یکی از بدشانس ترین چهره های سال سینمای آمریکاست. به جرات می توان گفت اگر "شبگرد"  یک یا دوسال زودتر ساخته می شد، وی میتوانست حداقل کاندید دو اسکار (برای تهیه کنندگی و بازی در این فیلم) شود. اما حقیقتا امسال در رشته بازیگری نقش اول مرد آن قدر رقبای گردن کلفت و سرسختی وجود داشتند که باید حق را به داوران آکادمی داد.

جیلنهال در شبگرد، نقش یک جوان بسیار باهوش را ایفا می کند که شغلش فیلمبرداری حوادث شهری و فروش آن به کانال تلویزیونی است. یک شخصیت پیچیده که در عین داشتن ظاهر معصوم و هوش بالا، سنگدل، جاه طلب و به شدت خونسرد است و جیلنهال از عهده ایفای این سخت، به بهترین شکل برمی آید. این نکته در کنار فیلمنامه پرکشش و کارگردانی حرفه ای "دان گیلروی" - که برای فیلم اول یک فیلمساز کمی عجیب است-  معجونی سینمایی را ترتیب می دهد که از دست دادنش کار چندان عاقلانه ای نیست.

اسکارلت یوهانسن در زیر پوست (Under The Skin)

زیر پوست فیلم پیچیده و ثقیلی است. چندان به سمت تعریف کردن داستان نمی رود و موقعیت ها بدون وجود منطق دراماتیک پشت سر هم می آیند. فیلمنامه حاوی کمترین دیالوگ ممکن است و مدت زیادی از زمان فیلم در سکوت شخصیت ها (البته با همراهی موسیقی متن) می گذرد. فضای اثر نیز بین واقعیت و رویا در حال جابجایی است. همه این ها را بگذارید کنار این موضوع که فیلم به شخصیت اصلی زن خود وابسته است و وی تقریبا در تمامی لحظات حضور دارد. حال این شخصیت کیست؟ یک موجود فضایی که به شکل زنی زیبا به زمین آمده است! واضح است که کار اسکارلت یوهانسون برای ایفای چنین نقش دشواری در چنین فیلم پیچیده ای بسیار سخت بوده است.

 اما او از این امتحان سخت، سربلند بیرون می آید، آن هم در حالی که گریم و جلوه های ویژه خاصی او را کمک نمی کنند و این خود بازیگر است که گلیمش را از آب بیرون می کشد. یوهانسون با آن چهره حیران و نگاه های محو و خیره که به چشم به هم زدنی جایش را به لبخند گرم و چهره مهربان می دهد، بیش از هرچیز کاراکتر "شازده کوچولو" را به ذهن متبادر می سازد. "زیر پوست" بیش از همه بر شانه های اسکارلت یوهانسون سوار است و اوست که با بازی بسیارخوب خود فیلم را به پیش برده و جهان معنایی فیلم را کامل می کند.

رالف فینیس در هتل بزرگ بوداپست (The Grand Budapest Hotel)

امسال بالاخره آکادمی اسکار به اهمیت سینمای وس اندرسون پی برد و جدیدترین کمدی- فانتزی وی با نامزدی در نه رشته اسکار و بردن چهار جایزه رکورددار مراسم امسال بود. اما سورپرایز بزرگ سال، نبود نام رالف فینیس در میان نامزدهای نهایی کسب جایزه بود و کمتر کسی تصور می کرد بردلی کوپر نامزد اسکار امسال شود، اما رالف فینیس نه! نقش آفرینی این بازیگر 52 ساله انگلیسی در این فیلم از این رو حائز اهمیت بود که بهترین بازی های وی همیشه در نقش های منفی بود (از فهرست شیندلر و بیمار انگلیسی تا هری پاترها) اما حالا در هتل بزرگ بوداپست شاهد یک بازی دلچسب و گیرا از او در نقش مثبت هستیم. یک هتل دار خوش مشرب که هنوز سادگی و صمیمیت کودکانه اش را حفظ کرده و در عین حال غمی در انتهای نگاهش دیده می شود. در کنار طراحی صحنه و موسیقی بی نظیر فیلم و بازی خوب بازیگران مشهور و پرشمار آن،  بازی فینیس تکه ای بزرگ از پازل خوش رنگ و لعاب "هتل بزرگ بوداپست" است که به اندازه شیرینی های خامه ای "مندلز"، شیرین و دوست داشتنی است.

شایلین وودلی در طالع نحس ما (The Fault In Our Stars)

"طالع نحس ما" فیلم خوبی است. شاید در دقایق اولیه تماشای فیلم تصور کنید که با یک عاشقانه  تین ایجری کلیشه ای روبرو هستید. اما فیلم از این فراتر می رود و با شکستن کلیشه های این چنینی، به درجه ای از کیفیت می رسد که اگرچه شاهکار و فوق العاده نیست، اما دلنشین است و تماشایش آزاردهنده نیست. مهم ترین عامل در موفقیت نسبی فیلم، بازی خوب بازیگران جوان آن است. کاملا مشخص است که هر دو بازیگر اصلی فیلم تمام تلاش خود را برای بازی خوب در نقش هایشان انجام داده اند. اما به واسطه بار دراماتیک بالاتر و استعداد بیشتر، بازی "شایلین وودلی" در نقش یک دختر نوجوان مبتلا به سرطان بهتر از آب درآمده است. نقش آفرینی وی در این فیلم بی‌ادعا آن قدر خوب بود که در اکثر پیش بینی ها برای نامزدی اسکار، نام وی در قسمت بهترین بازیگر نقش اول زن دیده می شد، هرچند که در نهایت این اتفاق نیفتاد، اما درخشش وودلی در "طالع نحس ما" بیش از پیش ما را به آینده هنری این جوان 23 ساله امیدوار می کند.