سوءتفاهم: گام در وادی واقعیت و توهم
روز دوم جشنواره: فیلم سوءتفاهم
کارگردان: احمدرضا معتمدی، کارگردانِ فلسفه‌خوانده‌ای‌ست که از مدیوم سینما برای بیان برداشت‌ها و عقاید فلسفی خود بهره می‌گیرد؛ از همین‌رو، آخرین اثر او، فیلمی‌ست که گام در وادی وهم و واقعیت نهاده.
بازیگران: با توجه به فرم و موضوع، ترکیب بازیگران چندان بر قامت فیلم ننشسته؛ شاید این امر هم ناشی از انصراف چندباره بازیگرانی باشد که انتخاب‌های اول معتمدی بودند.
داستان: گروه فیلم‌سازی در حال فیلمبرداری از گروگان‌گیری دختر پولداری هستند.
نقد و نظر: فیلم با جمله‌ای از ژان بودریار، فیلسوف پست‌مدرن درباره واقعیت و فراواقعیت آغاز می‌شود و از آن پس با برداشت سینمایی معتمدی از آرای بودریار مواجه‌ایم؛ اتفاقاً از همین‌روست که بازی‌های شکسته، دکوپاژ، نوع فیلمبرداری و لوکشین صرفاً ابزارهایی هستند برای بیان این نکته که چگونه جهان مدرن می‌تواند با نمایش‌ها و جلوه‌های متفاوت، فهمی جز آنچه در واقعیت می‌گذرد را عرضه کند تا ذائقه و برداشت مردم را آن‌گونه که خود می‌پسندد هدایت کند. با توجه به همین برداشت‌هاست که تقریباً تا انتهای فیلم، مخاطب در گیر و دار این پرسش است که کدام روایت، واقعیت است و کدام روایت او را راهی سرابِ اوهام می‌کند؟ و مدام در دو راهی انتخابِ واقعیت، دچار شک و تردید شود. درست است که بازی‌ها گاه اغراق‌شده و دیالوگ‌ها تئاترگونه ادا می‌شود اما این امر، عامدانه در راستای آمیختن سره و ناسره بوده، ضمن اینکه در نهایت با توجه به محدودیت‌های مدیوم سینما به ناچار باید برای روایتِ فیلم‌هایی در این سبک، دست به دامان دوربین روی دست یا فیلمبرداری با موبایل شد.
در هرحال، با توجه به همین برداشت‌های فلسفی که در لایه لایه‌های فیلم تکثیر شده یا تکرار چندباره سکانسِ نوشیدن قهوه، به نظر می‌رسد فیلم در اکران عمومی با استقبال مخاطب عام مواجه نشود، خاصه آنکه در یک‌سوم میانی، ریتم فیلم کندتر می‌شود و در لحظاتی هیچ تصویر و صدایی بر پرده سینما ننشسته و چنین مواردی برای مخاطبانی که با چیپس و پفک به سینما آمده‌اند، بدون تردید حوصله‌سربر خواهد بود.