فیلم شادروان به نویسندگی و کارگردانی حسین نمازی فیلمی به ظاهر ملودرام(اجتماعی) است اما با وجود دیالوگ پردازی و موقعیت ها با یک اثر کمدی رو به رو شدم.
شادروان به تنهایی تلخ و پر ازدغدغه ست از فقر و مرگ و شرایط سخت صحبت می‌کنه
اشارات خوبی هم داره و تا یه جاهایی هم درست پیش می‌ره اما وقتی کمدی به این دغدغه ها اضافه بشه فیلم ،خودش رو در مرز بینِ کمدی سیاه و ابتذال حبس می‌کنه.
فیلمنامه منطق درست و حسابی ای نداره دلش میخواد با مخاطب حرف بزنه اما نمیتونه یعنی باورش نمی‌کنیم( من یکی که باورش نمی‌کنم) شخصیت پردازی ها و دیالوگ ها شاید شبیه به منطقه ای از شهر خودمون باشه اما  داستان و ماجراها بیشتر خیالی و فانتزیه تا واقعیت!
انگار از روی چندتا دیالوگ به ظاهر بامزه و شیرین یه ماجرا ساختن و رفتن جلو! نه به داستان شاخ و برگ دادن نه پی رنگش رو در آوردن و نه روابط علت و معلولی رو رعایت کردن.
با این شوخی ها و ماجرای تلخی که برای شادروان پیش اومده فیلم بیشتر به سمت ابتذال میل پیدا می‌کنه تا کمدی سیاه یا فیلمنامه شادروان میتونست یه استند آپ ناموفق و قابل بررسی باشه برای پرچمداران این عرصه...
حُسن شادروان این نیست که کسی نمیتونه از این فیلمنامه فیلم بهتری بسازه،مشکل اینجاست که اصلا فیلمنامه درست و محکمی وجود نداشت که بشه ازش فیلم بهتری ساخت....
تنها نقطه مثبت فیلم بازی سینامهراد و بهرنگ علوی بود که تا حدی تونستن مخاطب رو راضی نگه دارن!