یک میلیونر فلج و رفیقش راهی برای شاد بودن پیدا می کنند
ترجمه اختصاصی سلام سینما
تغییری که ترکیب بازیگران یک فیلم می توانند ایجاد کنند واقعا شگفت انگیز است. مخصوصا وقتی که کارگردان «نیل برگر» تصمیم بگیرد تا از «برایان کرانستون» و «کوین هارت» بعنوان نقش های اصلی در فیلم کمدی «وارونه» که بازسازی فیلم فرانسوی «دست نیافتنی ها» محصول سال 2012 است ، استفاده کند. این تغییر در ترکیب بازیگران فیلم ، گناهان نسخه ی اصلی را پاک نمی کند بلکه آن ها را به اندازه ی کافی برجسته می کند.
در نتیجه ، داستان متضاد با نسخه ی اصلی «فیلیپ»(کرانستون) که یک مرد سفیدپوست ثروتمند فلج است و «دل»(هارت) ، یک زندانی سیاه پوست که با قید شرط عدم ارتکایب جرم آزاد است و انگیزه ی زندگی را به فیلیپ باز می گرداند ، به شکل شگفت انگیزی موفق عمل کرده است. اگر کمی دچار بدبینی باشید درگیر سوء تفاهم های نژادی و طبقاتی خواهید شد ، مانند چاله های احساسی که در فیلمنامه ی قابل پیش بینی «جان هارتمیر» پخش شده اند. ما باز هم فیلمنامه ی هارتمیر لحظات شادی دارند و خوشبختانه لحظات احمقانه ی آن بسیار کم است.
ارتباط گرم و صمیمی بین دو مرد تا جایی پیش می رود که هر چیزی را در فیلم دلپذیر جلوه می دهد. وقتی که دل بی عرضه بطور اتفاقی کاری به عنوان پرستار شخصی فیلیپ پیدا می کند ، با یک درآمد اعجاب انگیز و یک بیمار افسرده مواجه می شود که بیشتر نگهداری نیاز به سرگرم شدن دارد. هردوی آنها از این ارتباط سود می برند. یک بار افسر پلیس را دست می اندازند و یک بار از قطعات موتزارت و فرانکلین لذت می برند. سپس وقتی که همسر سابق دل و پسرش در مقابل بازگشت او مقاومت می کند ، او با خرید یک خانه و ماشین آنها را متقاعد می کند.
«وارونه» از یک داستان واقعی الهام گرفته و به هیچ عنوان برای تبدیل مشقت های فلج بودن به یک مسئله حاشیه ای و رابطه ی نیکول کیدمن (که یک مدیر فداکار برای فیلیپس است) با فیلیپس به یک کلیشه ، خجالت زده نمی شود. هارت از سوابقی که پیشتر از او سراغ داریم ، دیوانگی کمتری دارد و آن قدری هوشمندی از خود به خرج می دهد که کاراکتر دل را به یک دستگاه کمیک تبدیل می کند. و کرانستون نیز کارکتر فلج خود را بیشتر از حد بزرگ نمی کند. حالا تصور کنید اگر سازندگان این فیلم جرات و خلاقیت این را داشتند که نقش آنها را با یکدیگر عوض کنند ، چه اتفاقی می افتاد.
منبع : نیویورک تایمز
مترجم : وحید فیض خواه