یک بازسازی غیرضروری

ترجمه اختصاصی سلام سینما

زمانی بود که «رابرت زمکیس» را بعنوان فیلمسازی خیال‌پرداز می‌شناختیم. رزومه‌ی او در ابتدا شامل آثار کلاسیک به یاد ماندنی مثل «بازگشت به آینده»، «چه کسی برای راجر ربیت پاپوش دوخت؟»، «فارست گامپ» و «قطار سریع‌السیر قطبی» می‌شود. اما بنظر می‌رسد که زمکیس وارد دوران سختی شده است و آثار اخیرش باعش شده تا طرفداران سینما فکر کنند که او استعدادش را از دست داده است. «جادوگران» این تصور از او را تغییر نمی‌دهد. 

داستان این فیلم برگرفته از اثر اقتباس شده‌ی «نیکولاس روئگ» از رمان «روالد دال» محصول سال 1990 است که اصلاً به آن وفادار نیست. «جادوگران» در عمل کمترین وابستگی را به اثر اصلی دارد و می‌توان گفت چیزی بیشتر از یک اثر غیرضروری نیست. این فیلم یک بازسازی از داستان پایه است که با جلوه‌های ویژه‌ی بهتر و بازیگرانی متفاوت جلوی دوربین رفته است. در خوش‌بینانه‌ترین حالت تصور می‌کردم که زمکیس بتواند ساخته‌ی روئگ را بهبود بخشد اما پس از تماشای «جادوگران» متوجه اشتباهم شدم.

اگر بخواهیم منصافه نگاه کنیم، زمکیس موفق شد تا آن بعد از فیلم روئگ که باعث دلشکستگی دال شده بود را حذف کند. ابعاد زیادی از فیلم روئگ مورد اعتراض دال واقع شده بود اما چیزی که بیشتر از همه او را ناراحت کرده بود، تغییر پایان‌بندی داستان بود. در نسخه‌ی سال 2020 بسیاری از ابعاد اثر اولیه دستخوش تغییر شده‌اند و پایان‌بندی کاملاً براساس رمان دال ساخته شده است. خط داستانی مرکزی فیلم تا حدود زیادی بدون تغییر باقی‌ مانده و داستان فیلم به کمک راوی روایت می‌شود. 

کاراکتر اصلی فیلم پسری جوان(جازیر برونو) است که در داستان اصلی «لوک» نام دارد اما در فیلم هویت دقیق او مشخص نیست. او به دلیل از دست دادن والدینش در یک حادثه‌ی رانندگی، همراه مادربزرگش(اکتاویا اسپنسر) زندگی می‌کند. مادربزرگ تفکراتی قدیمی دارد و به نوه‌اش می‌آموزد که جادوگران وجود واقعی دارند. همچنین او حقایقی درباره‌ی جادوگران را به او می‌گوید. حقایقی مثل وجود شیطانی‌آنها، قابل تشخیص بودن آنها از روی بدریختی‌های ظاهری و تنفر آنها از کودکان. 

مادربزرگ در گذشته به همراه یکی از دوستانش مورد آزار جادوگران واقع شده است و حدس می‌زند که باز هم با آنها روبرو خواهد شد. به همین دلیل او به همراه نوه‌اش به یک اقامتگاه ساحلی می‌رود تا مدتی مخفی بماند. متأسفانه این هتل محل گردهمایی جادوگران و محل اقامت «جادوگر اعظم»(آن هتوی) است. او اعلام می‌کند که برنامه‌ای جدید برای تبدیل همه‌ی بچه‌ها به موش دارد. «لوک» این حرف‌های او را می‌شوند اما او را پیدا می‌کنند و جادوگر اعظم دستور می‌دهد تا او را جزو برنامه‌ی جدیدش قرار دهند. 

اغلب آثار زمکیس دارای یک شات به یادماندنی است. در «جادوگران» این شات زمانی است یک گربه، زاغ سیاه لوک و مادربزرگش را در اتاق هتل چوب می‌زند. با اینکه اسامی بزرگ زیادی مثل «گیرمو دل تورو» و «آلفونسو کوارون» که در این فیلم به چشم می‌خورند، «جادوگران» فرارتر از یک فیلم ترسناک درجه‌ی ‌PG فراتر نمی‌رود. این فیلم شاید برخی از کودکان را بترساند اما برای بزرگسالان چیزی جز خمیازه ندارد. 

درباره‌ی جلوه‌های ویژه چه می‌توان گفت؟ باید گفت که از نسخه‌ی اصلی بهتر است. در نسخه‌ی اصلی کار جلوه‌های ویژه برعهده‌ی «جیم هنسون» بوده است و او سلیقه‌ی منحصر به فرد خود را دارد اما هیولاهای فیلم زمکیس مدرن‌تر هستند. علاوه بر این، گریم «آنجلیکا هاستون» نسبت به گریم «آن هتوی» ضعیف‌تر است زیرا گریم هتوی ترکیبی از گریم واقعی و جلوه‌های ویژه‌ی کامپیوتری است. 

مانند بسیاری از بازسازی‌های غیرضروری دیگر، «جادوگران» آنقدر خوب عمل نمی‌کند که بتواند موجودیتش را توجیه کند. این فیلم تنها یک بازطراحی جدید برای افرادی است که تنها علاقه‌مند به تماشای یک چیز جدید هستند. البته باید گفت این فیلم در تأثیرگذاری بر مخاطبان جوان عملکرد خوبی دارد. ولی باعث ناامیدی است که بازسازی اثری صمیمی،‌ دوست‌داشتنی و فراموش‌نشدنی است.

منبع: ریل ویوز

مترجم: وحید فیض خواه