دختر کو ندارد نشان از پدر

به نام خدا

 در این یادداشت بخش هایی از داستان فیلم ممکن است لو برود. 

جدید ترین فیلم سوفیا کاپولا، فرزند کارگردان مافیا پرور و شهیر امریکایی، یعنی فرانسیس فورد کاپولا با عنوان on the Rocks منتشر شد و نقد های نسبتا خوبی را به همراه داشته اما در هیچ یک از آنها به نظیریه نسبیت، مبنا قرار داده نشد. با این نقد همراه باشید تا بیشتر سوفیا و سبکش را درک کنید و بشناسید.

_در اینکه باند کاپولا مال درام سازی است شکی نیست اما حقیقتا دختر کو ندارد نشان از پدر. حتی خود نیکلاس کیج که از اقوام درجه یک این خانواده است در حرفه خود بهتر عمل کرده. پدر خوانده حقیقتا در سبک و ساختار خود یک شاهکار به تمام معنا بود اما دلیل بر بر جای ماندن این میراث نمیشود. از بحث اصلی که منحرف نشویم میرسیم به سبک کاری سوفیا کاپولا. لزوم امر بر اینکه یک فرد میراث پدرش را عینا نگاه دارد نیست بلکه تا حدی به مرز آبروداری خود فرد نزدیک میشود. بدون تعارف میگویم:on the rocks، جدید ترین ساخته ی سوفیا کاپولا علی رغم اینکه حقیقتا فیلم خوب و قابل تحسینی است، اما از نظر نسبیت به پای آثار قبلی وی نمیرسد. آن داستان پردازی زیبای گم شده در ترجمه و ریزبینی فیلمهای بعد از آن در روی صخره ها مشاهده نمیشد.

البته فیلم ما قابل توجه است، چرا که از حیث قرابت به سبک کاری اسپایک لی یک سیب از وسط نصف شده است. تا قبل از شنیدن نام سوفیا کاپولا خیال میکردم فقط اسپایک لی فیلمهایش را  تا این حد ساده و بی شیله پیله می‌سازد.

فیلم on the Rocks فیلمی ساده و ایمن است که می‌توانیم برای دقایق و ساعتی با آن خوش باشیم و از اینکه فکرمان زیاد درگیر نمیشود لذت ببریم. میتوانیم از دیدن بیل موری در کنار بازی تحسین برانگیز رشیدا جونز و آقای وینز لذت ببریم و میتوانیم معنای جست و جوی خویشتن و قضاوت زود به هنگام را درک کنیم.

البته این نوشته ها به این معنی که دوران افول سوفیا کارمینه کاپولا فرا رسیده نیستند بلکه ریشه در سادگی بیش از حد معمول داستان دارد. کاپولا، نویسندگی اثر را نیز برعهده داشته و دور از انصاف است اگر بخواهیم انگِ بی پایه و بی اساس به سادگی فیلمنامه بزنیم. فیلمنامه قصد خاصی برای قبولاندن منظوری خاص به مخاطب و بیننده ندارد و فقط وجود دارد. بله، فقط وجود دارد و وجودش برای سازنده برکت است. کمپانی ای 24 که کارش ساخت آثار هنری (به قول ایرانی ها هنر و تجربه) است انتخاب خوبی برای تهیه این فیلم بود. فیلم به طور ساده آکنده از لحظاتی طلایی در به تصویر کشیدن چگونگی رابطه میان زن و شوهر دارد. 

مثلا هنگامی که زن به رفتار های مرد شک میکند و شبی هر دو آن ها برای تولد زن به یک کلوپ میروند. زن از دور میبیند که دارند یک کیک خیلی خیلی کوچک را بر سر میز آنها می آورند. ابتدایش خیال میکند که توجه شوهرش به او کم شده که کیک به این کوچکی سفارش داده اما چند ثایه بعد معلوم میشود کیک برای میز دیگریست و شوهر به کلی کیک را یادش رفته. پس دوباره و دوباره قضاوت هایی پیش می آید که در انتها با گزکی ریز به بیل موری تمامشان رفع و فتق میشود. 

فیلم روی صخره ها اثری خوب و قابل تحسین با ریز بینی های کارشده و استادانه ی سوفیا کاپولا است که گر چه با نسبیت های قبلی وی سازگار در نمی آید اما لا اقل برای قبول چیزی به بیننده تلاش بی خود و بی جهتی ندارد و قدرت این جمله را که زیبایی در سادگی است به وضوح نشان میدهد. این سبک فیلم ها نیز برای هنر سینما لازم اند و در کنار سایر سینماگران جهان هنر هفتم را شکل میدهند، هفت رنگ رنگین کمان، هفت نت موسیقی و هفت... اما روح و شالوده ی همه ی آنها یک موجود است. (انسان)