شروع فوق‌العاده و شوکه‌کننده پناه پناهی
ترجمه اختصاصی سلام سینما
شروع فوق‌العاده‌‌ی «پناه پناهی» که نسبتاً شوکه‌کننده بود، احتمالاً یکی از اصلی‌ترین پدیده‌های جشنواره کن امسال است. سفری با ماشین قرضی، پدری با پای شکسته(حسن معجونی)، مادری که در ورای اشک‌هایش لبخندی نمایان است،کودکی که درحال ورجه ورجه کردن است و پسر بزرگتر که در سکوت به جاده‌ی پیش رو خیره شده است. با استفاده از این عناصر، «پناهی» تصویری دقیق از این خانواده را به نمایش گذاشته است.
«پناه پناهی» فرزند «جعفر پناهی» که پیشتر به عنوان دستیار کارگردان در فیلم‌های پدرش حضور داشته است، با این اثر برجسته استعدادش را در این زمینه به رخ می‌کشد. او با ترکیبی از شوخی‌های موفق، نقش‌آفرینی‌های درجه یک و بهره بردن از موسیقی پاپ ایرانی پیش از انقلابی، در جهت جلب توجه توزیع‌کننده قدم نهاده است.
در خط روایت داستان، هیچ لحظه‌ی تکراری و خسته‌کننده‌ای وجود ندارد و کارگردان در هیچ کجا به کلیشه‌ها روی نیاورده است. مصداق بارز آن، همان صحنه‌ی آغازین فیلم است. کودک مصرّانه به صفحه کلید پیانو ضربه می‌زند و همزمان موسیقی نواخته می‌شود. یک شات از مادر(پانته آ پناهی‌ها) نشان داده می‌شود و سپس کمی آن‌طرف‌تر از ماشین، پسر بزرگتر(امین سیمیار) پشت به خانواده و خیره به جاده نمایان می‌شود. به این شکل شخصیت‌ها معرفی می‌شوند.
صحنه‌های ابتدایی روی کودک متمرکز شده‌اند.البته هرگز به نام کودک اشاره نمی‌شود و فقط از اون به عنوان «میمون شماره دو» یاد می‌شود. «رایان سرلک» که در زمان فیلمبرداری ۶ ساله بود، این نقش را بسیار درخشان اجرا کرده است. نقشی بیش فعالانه که بازتاب آن در چهره‌ی پریشان پدر و مادرش نمایان است و مدام به او یادآوری می‌کنند که او یک "احمق" است. البته عشق والدین به او هنگام تلاش برای پنهان کردن حقیقت غم‌انگیز از او آشکار می‌شود. همان مشکل «جسی» سگ خانواده که دلیل واقعی سفر آن‌هاست.
«پناهی» شیفت‌های استادانه‌ای را در فیلم به نمایش گذاشته است. پس از صحنه‌ی طنزآمیز دوچرخه‌سوار، صمیمیت پدر و مادر در لفافه نشان داده می‌شود و همچنین پس از شاتِ نفسگیر فیلم که مهم‌ترین و احساسی‌ترین قسمت فیلم است، یک صحنه‌ی فانتزی حیرت‌آور می‌بینیم.
این فیلم به دلیل خلاقیت‌های هیجان‌انگیز، ساختار رضایت‌بخش و برانگیختن حس انسانیت یک فیلم موفق محسوب می‌شود.
منبع: اسکرین دیلی
مترجم: وحید فیض خواه