کمدی رمانتیک یا کابوس جسمانی؟ نگاهی به فیلم Together
ژانر «وحشت بدن‌محور» که پیش‌تر فقط در حیطه آثار کالت و آثار دیوید کراننبرگ خلاصه می‌شد، حالا راهش را به جریان اصلی سینما باز کرده است. فیلم «با هم» (Together)، آخرین نمونه از این موج است که در جشنواره ساندنس با استقبال روبه‌رو شد و کمپانی نئون (Neon) آن را با مبلغ قابل‌توجهی خریداری کرد.
مایکل شنکس در این فیلم جسورانه، داستان زوجی گرفتار در بحران عاطفی را با المان‌های ترسناک جسمی تلفیق می‌کند. آلیسون بری و دیو فرانکو نقش «میلی» و «تیم» را بازی می‌کنند؛ زوجی که رابطه‌شان در حال فروپاشی است، تا زمانی که در یک پیاده‌روی کوهستانی، درون حفره‌ای مرموز سقوط می‌کنند. پس از نوشیدن آب عجیب داخل غار، تیم دچار تغییری روانی و فیزیکی می‌شود: آنها وقتی به یکدیگر نزدیک می‌شوند، بدن‌هایشان به‌طور فیزیکی به هم می‌چسبد — استعاره‌ای آشکار از رابطه‌ای که نمی‌توان از آن جدا شد.
فیلم هرچند به اندازه آثاری چون «Titane» یا «The Substance» رادیکال یا انزجارآور نیست، اما در اجرای مفهومی کنایه‌آمیز درباره عشق، وابستگی و ترس از جدایی موفق است. از یک سو بیننده را می‌خنداند، از سوی دیگر صحنه‌هایی ناخوشایند و دگرگون‌کننده از درهم‌تنیدگی بدن‌ها ارائه می‌دهد.
شنکس در این اثر با تلفیق جلوه‌های ویژه دیجیتال و عملی (practical effects)، با بودجه‌ای محدود — حدود ۷ یا ۸ میلیون دلار — به نتیجه‌ای قابل‌قبول رسیده است. بازی صادقانه بری و فرانکو، به‌خصوص در سکانسی خاص که رابطه جنسی‌شان به کابوسی جسمانی تبدیل می‌شود، از نقاط قوت فیلم است.
نکته‌ای که شاید مانع از ارتقای فیلم به سطحی بالاتر شود، صراحت بیش‌ازحد در بیان تم است: استعاره «عشق یعنی چسبیدن به دیگری» از همان دقایق ابتدایی آشکار است و فیلم چندان از این خط خارج نمی‌شود. با این حال، در تابستانی که مملو از آثار کم‌جان و تکراری است، «با هم» تجربه‌ای تازه، جسورانه و به‌نحوی عجیب سرگرم‌کننده است.
منبع: worldofreel