چرا Hancock با وجود نقدهای منفی اولیه، شایسته تحسین بیشتری است
وقتی «هنکاک» (Hancock) برای اولین بار اکران شد، ویل اسمیت بازیگری با تصویر تمیز و بدون کثرت الفاظ بود؛ بنابراین بازی او در نقش ابرقهرمانی بی‌قید و بی‌پروا، کمی غریب به نظر می‌رسید. اما امروزه، با توجه به زندگی حرفه‌ای و جنجال‌های شخصی اسمیت، این نقش به طرز عجیبی با تصویر او سازگار به نظر می‌رسد.
هنکاک شخصیتی آمیخته با فراموشی و درد است. او سعی می‌کند خود را بی‌تفاوت نشان دهد، اما نگاه‌های او و عینک آفتابی‌اش، نشان‌دهنده رنج درونی اوست. این دوگانگی بین «هنکاک بد» و «هنکاکی که می‌خواهد بهتر شود» یکی از نقاط قوت فیلم است.
یکی از نقدهای رایج، مربوط به پیچش داستانی فیلم است: همسر دوست جدید هنکاک، مری (با بازی شارلیز ترون)، در واقع همسر سابق هنکاک است و او نیز قدرت‌های ابرقهرمانی دارد. گرچه این موضوع عجیب به نظر می‌رسد، اما وقتی پیشاپیش بدانید، تأثیر آن کمتر است و در واقع بخش اکشن پس از این افشاگری جذاب‌تر می‌شود. مبارزات بین هنکاک و مری شامل پرتاب شخصیت‌ها به دیوارها و جاده‌ها و استفاده از رعد و توفان است و جلوه‌های بصری قابل توجهی ایجاد می‌کند.
نقش جیسون بیتمن در این فیلم نیز قابل توجه است. او با بازی شخصیت «رِی امبری»، مشاور روابط عمومی هنکاک، نقش «انسان معمولی» و تعادل‌بخش داستان را ایفا می‌کند. او نه تنها خطوط داستانی فیلم را قابل‌پیگیری می‌کند، بلکه عنصر طنز و ارتباط انسانی را نیز حفظ می‌نماید.
در نهایت، «هنکاک» شاید شاهکار مطلق نباشد، اما فیلم ابرقهرمانی سرگرم‌کننده‌ای است که با انتظار برای پیچش داستانی، ارزش بازبینی دوباره را دارد. این اثر نمونه‌ای متفاوت از فیلم‌های ابرقهرمانی ویل اسمیت است و تجربه دیداری جذابی ارائه می‌کند.