نقد فیلم Soul on Fire: تلاشی صادقانه برای الهام‌بخشی که در سطح باقی می‌ماند
.jpg?w=1200&q=75)
ترجمه اختصاصی سلام سینما – نگار رعنایی: شان مک‌نامارا که در سال ۲۰۱۱ با فیلم موفق (Soul Surfer) درباره موج‌سواری جوانی که پس از حمله کوسه بازمی‌گردد، توانست توجه مخاطبان آثار الهام‌بخش را جلب کند، در (Soul on Fire) نیز به همان فرمول بازمی‌گردد: حادثه‌ای تلخ، ایمان، خانواده و اراده برای دوباره برخاستن.
این فیلم اقتباسی است از کتاب پرفروش (On Fire) نوشته جان اولیری که تجربه او از نجات از یک حادثه آتش‌سوزی مرگبار در کودکی را روایت می‌کند.
در فیلم، جوئل کورتنی در نقش بزرگسالی اولیری ظاهر می‌شود که پس از درخواست زنی برای سخنرانی در گروه پیشاهنگان دختر، به گذشته خود بازمی‌گردد. در فلش‌بک‌ها، پسر نه‌ساله‌ای (با بازی جیمز مک‌کراکن) را می‌بینیم که در حومه سنت‌لوئیسِ دهه ۱۹۸۰ بر اثر بازی خطرناک با بنزین دچار انفجار می‌شود و خانه خانواده را نابود می‌کند. با سوختگی صددرصدی بدن، پزشکان امیدی به زنده ماندنش ندارند، اما حمایت خانواده، پرستاری فداکار (با بازی دِوون فرانکلین) و خبرنگار ورزشی مشهور جک باک (با بازی ویلیام اچ. میسی) جان او را نجات می‌دهد.
پس از ماه‌ها بستری بودن، جان باید زندگی تازه‌ای را با دست‌های مصنوعی آغاز کند. او در کالج محبوب اما درون‌گراست و با وجود ارتباط صمیمانه با همکلاسی‌اش بت (مِیسی مک‌لِین)، از ابراز احساسات ناتوان است. بعدها به‌عنوان سخنران انگیزشی شناخته می‌شود، اما در گفت‌وگویی با پدر بیمار خود اعتراف می‌کند که هنوز در درونش احساس «ترس و تردید» می‌کند.
هرچند کورتنی بازی قابل‌قبولی ارائه می‌دهد، شخصیت اصلی عمق روانی لازم را ندارد تا این احساسات متضاد را ملموس کند. فیلمنامه گرگوری پوآریه نیز با وجود ساختار نسبتاً منسجم، در پرداخت شخصیت‌ها سطحی باقی می‌ماند و در لحظاتی طولانی و قابل پیش‌بینی پیش می‌رود. موسیقی متن، ترکیبی از ترانه‌های قدیمی گروه‌هایی مانند (Journey) و (Smash Mouth) و قطعات پاپ مذهبی جدید، تلاش دارد حس شور و امید ایجاد کند، اما نتیجه بیشتر به شعار شباهت دارد تا احساس واقعی.
در پایان، حضور کوتاه جان اولیری واقعی در تیتراژ، فیلم را به تبلیغی تصویری برای کتاب‌ها و سخنرانی‌های او تبدیل می‌کند. همانند بسیاری از آثار الهام‌بخش مشابه، (Soul on Fire) ایمان درونی را با صحنه‌های پیروزی در برابر تماشاگران جایگزین می‌کند؛ نوعی پارادوکس در ستایش فروتنی از طریق درخشش بیرونی.
فیلم در مجموع اثری خوش‌ساخت اما بی‌هیجان است؛ مناسب تماشاگرانی که به دنبال داستانی واقعی و امیدبخش‌اند، اما برای مخاطبانی که از سینمای انگیزشی انتظار عمق و پیچیدگی دارند، (Soul on Fire) شعله‌ای آرام‌تر از عنوانش دارد.
دانش‌آموخته ادبیات انگلیسی و مترجمی با هفت سال تجربه کار. یک سال است در «سلام سینما» به تولید محتوا درباره سینمای جهان مشغولم. همیشه دنبال داستان‌های جدید و تجربه‌های متفاوت در دنیای هنر هستم.