بحران فیلم‌های بزرگسالانه در گیشه پاییز: چرا آثار جدی شکست می‌خورند؟
در حالی‌که سینمای آمریکا همواره به فیلم‌های اصیل و هنری افتخار می‌کند، پاییز امسال به کابوسی برای استودیوهایی تبدیل شده که بر آثار جدی و ستاره‌محور حساب باز کرده بودند. از جمله، فیلم زندگینامه‌ای (Springsteen: Deliver Me From Nowhere) با فروش افتتاحیه ۸.۸ میلیون دلاری و تریلر پرهزینه‌ی (After the Hunt) با بازی جولیا رابرتس و اندرو گارفیلد که تنها ۲.۹ میلیون دلار فروش داشت، عملاً شکست خوردند.
در کنار این آثار، فیلم‌هایی چون (A Big Bold Beautiful Journey)، با بازی مارگو رابی و کالین فرل، (Caught Stealing) از دارن آرونوفسکی و (The Smashing Machine) محصول A24 نیز در جذب تماشاگر ناکام ماندند. بیشتر این فیلم‌ها با درجه‌بندی R و هزینه‌های تولیدی بالای ۴۰ تا ۷۰ میلیون دلار ساخته شدند، اما نتوانستند رضایت منتقدان و مخاطبان را جلب کنند.
تحلیلگران دلایل گوناگونی برای این رکود مطرح می‌کنند: از کوتاه‌شدن فاصله‌ی اکران تا انتشار آنلاین پس از همه‌گیری کرونا، تا تغییر عادات تماشاگران ۴۰ تا ۶۰ ساله که حالا به پلتفرم‌های خانگی کوچ کرده‌اند. بسته‌شدن سالن‌های تخصصی همچون Landmark و Arclight نیز ضربه سنگینی به اکران فیلم‌های هنری وارد کرده است.
با این حال، نمونه‌هایی چون (One Battle After Another) از پل توماس اندرسن با فروش ۱۸۰ میلیون دلاری در سراسر جهان و استقبال ۹۵ درصدی در Rotten Tomatoes نشان می‌دهد که فیلم‌های کارگردان‌محور هنوز می‌توانند بدرخشند. البته اگر کیفیت و زمان اکران مناسب داشته باشند.
به گفته کارشناسان، بحران کنونی بیش از آنکه پایان سینمای جدی باشد، حاصل «دسته‌ای از فیلم‌های ضعیف» است. برای بازگرداندن تماشاگران بزرگسال به سالن‌ها، استودیوها باید میان سود تجاری و ارزش هنری تعادلی تازه بیابند و به‌جای امید بستن به فصل جوایز، ابتدا بر خلق آثار ماندگار تمرکز کنند.