از پاپ به برادوی: نیکول شرزینگر و مسیری که به افتخار ختم شد
در جهانی که جوایز هنری گاه تحت‌تأثیر عوامل غیرقابل پیش‌بینی قرار می‌گیرند، کمتر پیش می‌آید که برنده‌ای به‌درستی تمام، تحسین منتقدان و مخاطبان را همزمان کسب کند. اما شب گذشته، در سالن رادیو سیتی نیویورک، وقتی نام نیکول شرزینگر برای جایزه بهترین بازیگر زن در یک موزیکال اعلام شد، نه‌تنها حق به حق‌دار رسید، بلکه لحظه‌ای زیبا و فراموش‌نشدنی در تاریخ تونی‌ها رقم خورد.
نیکول شرزینگر که بیشتر به‌عنوان خواننده اصلی گروه «Pussycat Dolls» شناخته می‌شود، با ایفای نقش «نورما دزموند» در نسخه‌ای تازه و مینیمالیستی از موزیکال «سان‌ست بولوار»، همه تردیدها را کنار زد. در آغاز اعلام حضور او در سال ۲۰۲۳، بسیاری این انتخاب را زیر سؤال بردند: آیا یک ستاره پاپ می‌تواند از پسِ نقشی برآید که پیش‌تر اسطوره‌هایی چون گلوریا سوانسون، گلن کلوز و پتی لوپون آن را جاودانه کرده‌اند؟
پاسخ، یک «بله» قاطع بود—و آن هم نه از نوع ساده، بلکه از آن‌هایی که بر صحنه تئاتر با اشک و ایستادن ممتد تماشاگران مهر تأیید می‌گیرد. شرزینگر نه‌فقط در سطح، بلکه در عمق نقش غرق شد: با لباس ساده‌ی مشکی و بدون گریم‌های اغراق‌آمیز، در قالب زنی ظاهر شد که خاطره‌ی شکوه گذشته‌اش را نفس می‌کشد، اما از فروپاشی درون می‌لرزد.
بیشتر بخوانید:
یک تونی در رقابتی سرسختانه
برد شرزینگر در شرایطی رقم خورد که لیست نامزدها خود گویای یکی از فشرده‌ترین رقابت‌های تونی در سال‌های اخیر بود: آدرآ مک‌دونالدِ شش‌بار برنده تونی با «ژیپسی»، مگان هیلتای و جنیفر سیمارد با «مرگ او را زیبا می‌کند» و یاسمین ایمی راجرز با «BOOP!» همگی درخشیدند. حتی هلن جی. شن، ستاره نمایش برنده بهترین موزیکال «پایان شاید خوش»، در لیست نهایی نبود.
با این حال، شرزینگر نه‌فقط انتظارات را برآورده کرد، بلکه فراتر از آن رفت؛ با اجرایی که همزمان طنز، تراژدی، جنون و انسانیت را در خود داشت.
صدا، احساس، حضور صحنه‌ای
شاید عده‌ای هنوز هم صدای شرزینگر را در چارچوب ترانه‌های پاپ محدود بدانند، اما آن‌ها که او را در صحنه «سان‌ست بولوار» دیدند، با یک خواننده-بازیگر کامل مواجه شدند. دامنه‌ی صوتی او، قدرت بیانش و توانایی‌اش در واکنش زنده به مخاطب، او را نه‌تنها به یکی از بهترین نورماهای تاریخ بدل کرد، بلکه به هنرمندی بدل ساخت که جایگاهش در برادوی تثبیت شده است.
بازتعریف یک اثر جنجالی
نسخه اصلی موزیکال «سان‌ست بولوار» همواره به خاطر حواشی، بیشتر از خود نمایش در ذهن‌ها مانده بود: از شکایت‌های حقوقی گرفته تا هزینه‌های سرسام‌آور. اما کارگردانی جیمی لوید با حذف زرق‌وبرق‌ها و ایجاد فضایی خالی از دکور، شخصیت‌ها را به مرکز توجه بازگرداند. نورما، به‌عنوان نمادی از زنانی که در صنعت سرگرمی قربانی زیبایی‌محوری و فراموشی می‌شوند، در قالبی انسانی‌تر از همیشه بازتعریف شد.
سخنرانی‌ای که دل‌ها را لرزاند
شرزینگر هنگام دریافت جایزه با اشک گفت:«از کسانی که رؤیای این دختر کوچک هاوایی-اوکراینی-فیلیپینی را ممکن کردند، تشکر می‌کنم. همیشه فکر می‌کردم جایی در این دنیا ندارم، اما شما باعث شدید حس کنم خانه‌ام را پیدا کرده‌ام.»
او با پیامی برای تمام کسانی که احساس بی‌جایگاهی می‌کنند، سخنانش را به پایان رساند:«اگر حس می‌کنید جایی در این دنیا ندارید یا زمانتان نرسیده، تسلیم نشوید. به دادن عشق و نور ادامه دهید. دنیا بیش از همیشه به آن نیاز دارد.»
منبع: variety