نقد فیلم «پوشالی» ساخته تایلر پری
حتی طرفداران پرشور و قدیمی تایلر پری هم گاهی آرزو می‌کنند که او کمی از سرعت بالای تولیدش بکاهد و کیفیت را بر کمیت ترجیح دهد. اما فیلم جدید او در نتفلیکس با نام «پوشالی» — هرچند دارای نواقص آشناست — به دلیل پرداختن به شرایط اجتماعی روز، از دیگر آثار معمول او فراتر می‌رود. در این فیلم، ترجی پی. هنسون در نقش زنی تنها و مادری درمانده ظاهر می‌شود که پس از انباشت بحران‌های پیاپی، ناگهان درگیر یک گروگان‌گیری می‌شود؛ چیزی شبیه به نسخه‌ای مدرن از «ظهر روز سگی» (Dog Day Afternoon).
فیلم با تمام اشکالاتش — از شلوغی روایت، ملودرام‌های شدید و پیام‌های مستقیم اجتماعی — باز هم به شکلی تلخ، تأثیرگذار و مرتبط با واقعیت امروز جامعه آمریکا ظاهر می‌شود. خشم انباشته‌شده شخصیت اصلی بازتابی است از عصبانیت عمومی در جامعه‌ای که به نظر بسیاری از مردم، دیگر نهادهای آن به جز برای نخبگان اقتصادی، خدمت‌رسانی نمی‌کنند.
در مدت ۲۰ دقیقه ابتدایی فیلم، شخصیت جانیاه (با بازی هنسن) از همه نظر سقوط می‌کند: تصادف می‌کند، ماشینش توقیف می‌شود، شغلش را از دست می‌دهد، فرزندش توسط خدمات اجتماعی برده می‌شود، و از آپارتمانش به دلیل اجاره معوقه بیرون انداخته می‌شود. با امید به دریافت حقوق عقب‌افتاده‌اش به فروشگاهی بازمی‌گردد، اما در میانه یک سرقت مسلحانه گرفتار می‌شود که منجر به مرگ دو نفر می‌گردد — ماجراهایی که همه به ضررش تمام می‌شوند.
در پی این اتفاقات، جانیاه به بانکی که قبلاً در آن بود بازمی‌گردد و می‌خواهد چک‌اش را نقد کند؛ اما به دلیل ظاهر پریشانش و اسلحه‌ای که از صحنه قبلی به همراه دارد، کارکنان بانک تصور می‌کنند با یک گروگان‌گیر جدید طرف‌اند. زنگ خطر فعال می‌شود، پلیس‌ها از راه می‌رسند، و رسانه‌ها ماجرا را در تلویزیون پخش می‌کنند. حالا جانیاه در مرکز یک بحران گروگان‌گیری قرار گرفته و همه او را مجرم می‌دانند.
این روند پر تنش، بازی سنگینی بر دوش هنسن می‌گذارد. شخصیت او خیلی زود به نقطه انفجار می‌رسد، و بازیگر باید تمام توانش را برای باورپذیر کردن رنج‌های افراطی و بی‌پایان شخصیتش به کار گیرد. دیگر شخصیت‌ها نیز اغلب خصومت‌آمیز هستند و کمتر کسی در زندگی جانیاه حضور دارد که از او حمایت کند — به جز مدیر بانک (با بازی شری شپرد) و یک افسر پلیس زن (تیانا تیلور) که مذاکره‌کننده اصلی می‌شود.
در این میان، برداشت اشتباه پلیس‌ها از وسایلی که جانیاه به همراه دارد — از جمله یک پروژه درسی دخترش که شبیه بمب به نظر می‌رسد — تنش را تشدید می‌کند. همچنین، ویدئویی از سخنان احساسی او در داخل بانک در شبکه‌های اجتماعی پخش می‌شود و باعث ایجاد تظاهراتی در بیرون بانک می‌شود؛ موضوعی که یادآور درام‌های اجتماعی دهه ۷۰ میلادی است.
در حالی‌که فیلم گاهی اغراق‌آمیز و شلوغ به نظر می‌رسد، اما پیام مرکزی‌اش — فشارهای طاقت‌فرسای فقر، نژادپرستی ساختاری، و نابرابری اجتماعی — همچنان قدرتمند باقی می‌ماند. همان‌طور که یکی از گروگان‌ها (با بازی دیوا تایلر) می‌گوید: «مردم نمی‌دانند فقر چقدر هزینه دارد.» و خود جانیاه نیز در جایی می‌گوید: «زنان سیاه‌پوست همیشه چیزی برای عبور از آن دارند.»
فیلم‌برداری در ایالت جورجیا انجام شده و از نظر فنی جزو آثار خوش‌ساخت‌تر تایلر پری محسوب می‌شود. با وجود فیلمنامه‌ای که گاهی بیش از حد پر از بحران است، بازیگران حرفه‌ای از جمله سینباد، راکموند دانبار و شالت مونیک نیز در کنار هنسن حضور دارند.
در پایان، فیلم با وجود آشفتگی‌های فرمی و محتوایی‌اش، موفق می‌شود تأثیر اجتماعی خود را بگذارد. شاید «Straw» شاهکار نباشد، اما در این دنیای پرتنش، حرفی برای گفتن دارد — هرچند با صدایی بلند و گاهی بیش از حد اغراق‌آمیز.
منبع: variety