نقد فصل دوم سریال ونزدی | جادوی جنا اورتگا و ادامه پیشتازی سریال
ترجمه اختصاصی سلام سینما - فریبا جمور: «باز هم مصیبت» عنوانی به‌جا و هوشمندانه برای قسمت اول از بخش نخست فصل دوم ابرموفقیت نتفلیکس، «ونزدی» است. این مجموعه که به قلم آلفرد گو و مایلز میلر خلق شده و با حضور تیم برتون روی صندلی کارگردانی جان گرفته، داستان ونزدی آدامز (با بازی کاملاً برازندۀ جنا اورتگا) را دنبال می‌کند؛ نوجوانی تیره‌پوش و مرموز با توانایی‌های روانی خارق‌العاده.
ونزدی پس از گذراندن تعطیلات تابستانی‌اش ــ که طی آن به تیزتر کردن دیدگاه‌های پیش‌گویانه‌اش و بازی خطرناک «جرئت یا مرگ» با یک قاتل زنجیره‌ای پرداخته بود ــ حالا برای ترم پاییز به آکادمی نِوِرمور بازمی‌گردد. اما همه‌چیز مثل گذشته نیست. یک معمای تکان‌دهنده خیلی زود ذهن او را درگیر می‌کند و او را به کشف رازهای شوم و هولناکی دربارۀ شهر جریکو و پیشینۀ آن با «طردشدگان» می‌کشاند.
بیشتر بخوانید:
معرفی کامل لوکیشن‌های فصل دوم سریال Wednesday
تغییرات مهم شخصیت‌های خانواده آدامز در فصل دوم Wednesday
علاوه بر این، جزئیات تازه‌ای از افسانه‌های خانوادگی آدامز‌ها برملا می‌شود؛ از جمله ریشۀ تنش دیرینه میان ونزدی و مورتیشیا (با بازی کاترین زتا-جونز). با ریتمی پرانرژی و عمقی که هر لحظه غنی‌تر می‌شود، این فصل درست به اندازۀ فصل اول هیجان‌انگیز و تماشایی باقی مانده است.
بعد از گذراندن تابستانی که به کاوش در کتاب سایه‌های گودی گذشت، ونزدی اطمینان دارد که حالا به‌طور کامل بر توانایی‌های روانی‌اش مسلط شده است. با این حال، رگه‌های اشک سیاه که هنگام دریافت بینش‌هایش از چشمانش جاری می‌شود، نگرانی خفیفی را در دلش برمی‌انگیزد؛ نگرانی‌ای که حداقل به اندازه‌ای جدی است که تینگ (با بازی ویکتور دوروبانتو) را به سوگند سکوت وادارد و این راز را از مادرش ــ که هر روز بیشتر در کارهای او دخالت می‌کند ــ پنهان نگه دارد.
گرچه هیجان‌طلبی ذات او نیست، اما ونزدی می‌داند که بازگشت به نِوِرمور دست‌کم این فرصت را فراهم می‌آورد که نوشتن را ادامه دهد و هنر خود را بدون سایۀ دائمی مورتیشیا بر شانه‌هایش صیقل دهد. با این حال، امسال این مدرسۀ ویژۀ «طردشدگان» دیگر آن پناه امن گذشته به نظر نمی‌رسد.
برای شروع، برادر کوچک‌تر ونزدی، پاکزلی (با بازی آیزاک اوردونیز) ــ که تازه در ابتدای راه تسلط بر توانایی تولید الکتریسیتۀ ساکن است ــ اکنون به مدرسه آمده. متأسفانه، او هیچ شباهتی به عمو فستر (با بازی فرد آرمیزن) ندارد و ونزدی هم کوچک‌ترین حوصله‌ای برای سر و سامان دادن به خرابکاری‌هایش ندارد.
از طرف دیگر، پس از نجات مدرسه از تایلر (با بازی هانتر دوهان) ــ که در واقع یک «هاید» پنهانی بود و تحت کنترل شیطانی مریلین تورنهیل (با بازی کریستینا ریچی) قرار داشت ــ ونزدی به نوعی به یک چهرۀ مشهور در محوطه مدرسه تبدیل شده است. اما این شهرت تازه، همراه با یک تعقیب‌کنندۀ سرسخت و یک پیش‌بینی هولناک درباره دوست و هم‌اتاقی‌اش، انید (با بازی اما مایرز)، اصلاً با روحیۀ مردم‌گریز او سازگار نیست.
از همه بدتر، وقتی بری دورت (با بازی استیو بوسمی) ــ مدیر جدید نِوِرمور ــ از مورتیشیا می‌خواهد برای جمع‌آوری بودجۀ مراسم پیشِ‌رو به او کمک کند، ونزدی خیلی زود درمی‌یابد که نِوِرمور دیگر آن مؤسسه‌ای نیست که زیر نظر مدیر ویمز فقید (با بازی گوئندولین کریستی) می‌شناخت.
همانند فصل نخست، بخش اول از فصل دوم «ونزدی» همچنان فضایی رازآلود، هولناک و کمی شوخ‌طبع دارد. در حالی‌که ونزدی با گذر زمان مسابقه می‌دهد تا پیش‌بینی هولناک خود دربارۀ انید را رمزگشایی کند و مانع تحقق آن شود، درمی‌یابد که هنوز جنبه‌های تاریک‌تری از توانایی‌های پیش‌بینانه‌اش را به‌درستی درک نکرده است.
این بینش خاص باعث ایجاد اصطکاک میان او و انید می‌شود؛ زیرا انید نمی‌فهمد چرا بهترین دوستش ــ که از ابتدا هم چندان احساساتی نبوده ــ اکنون فاصلۀ بیشتری بین آن‌ها می‌اندازد.
علاوه بر این، کشف رازی قدیمی و پنهان از خانوادۀ آدامز در میانۀ تحقیقاتش، و ورود مادربزرگ فرامپ (با بازی جوآنا لاملی)، شکاف موجود میان ونزدی و مادرش را بیش از پیش عمیق‌تر می‌کند.
سریال ونزدی گاهی به دلیل شباهت بیش از حدش به نسخه‌ای «نتفلیکسی» از اثر کلاسیک چارلز آدامز مورد انتقاد قرار گرفته است؛ به‌ویژه با تصویرسازی از نِوِرمور به‌عنوان مؤسسه‌ای شبیه به هاگوارتز. و گرچه این برداشت می‌تواند درست باشد، اما از ارزش جزئیات بی‌نقص سریال، تاریکی شگفت‌انگیز فضای آن یا تسلط خیره‌کننده اورتگا بر نقش خود نمی‌کاهد.
اگر فیلم‌های «هری پاتر »را معیار قرار دهیم، می‌توان گفت که با توجه به این چهار قسمت نخست از نیمۀ اول فصل دوم، سریال تنها در مسیر تیره‌تر و پُربافت‌تر شدن پیش می‌رود.
تم‌هایی که اینجا به تصویر کشیده شده‌اند شاید در ظاهر «متمرکز بر نوجوانان» باشند، اما این به هیچ‌وجه از جهان‌شمولی پیام‌های اثر نمی‌کاهد. رابطۀ مادر و دختر می‌تواند در دوران بلوغ مسیری دشوار برای پیمودن باشد؛ احساس طردشدگی تجربه‌ای است که بی‌تردید بسیاری از مخاطبان در سراسر جهان با آن همذات‌پنداری می‌کنند؛ و فراز و فرود دوستی‌ها واقعیتی است که تا پایان عمر ادامه می‌یابد.
یکی از انتقادهای اصلی به این فصل آن است که نیازی به تقسیم قسمت‌ها به دو بخش وجود نداشت. گرچه قسمت پایانی بخش اول با عنوان «اگر این مصیبت‌ها می‌توانستند سخن بگویند» افشاگری‌های قابل‌توجهی را در بر دارد، اما تماشاگران به‌سادگی می‌توانستند چهار ساعت دیگر را نیز در کنار این نوجوان بی‌رحم و بی‌احساس بگذرانند، بی‌آنکه یک ماه برای رسیدن پایان فصل دوم از نتفلیکس انتظار بکشند.
در مجموع، بخش اول فصل دوم «ونزدی» همان جذابیت‌های بصری را ارائه می‌دهد که جهان‌های برتون را همیشه چنین شگفت‌انگیز کرده‌اند. با حضور بیشتر خانوادۀ آدامز، چندین معمای چندلایه و هدایت اثر توسط اورتگا، سریال همچنان همان‌قدر پیچیده، وسوسه‌کننده و تماشایی باقی مانده است که سه سال پیش، هنگام اولین پخش خود، بود.
منبع: ورایتی