7 شاهکار جان فورد که هیچ سینمادوستی نباید از دست بدهد
اختصاصی سلام سینما - کمال نادری مطلق: جان فورد، اسطوره سینمای کلاسیک آمریکا، با نگاه شاعرانه و حماسی در کنار قدرت اعجاب‌انگیزش در کارگردانی، نه فقط ژانر وسترن، بلکه کل تاریخ سینما را تحت تاثیر قرار داد.
به مناسبت پنجاه و دومین سالگرد درگذشت او، سراغ 7 شاهکار فراموش‌نشدنی‌اش رفته‌ایم که هیچ سینمادوستی نباید از دست بدهد.
دلیجان (Stagecoach) (1939)
«دلیجان» فیلمی بود که ژانر وسترن را وارد دوره جدیدی کرد. تقریبا تمام الگوهای کلیدی وسترن‌های کلاسیک را برای اولین بار می‌توان در «دلیجان» پیدا کرد. این فیلم نه‌تنها نقطه عطفی در کارنامه فورد، بلکه همچنین نخستین نقش‌آفرینی بزرگ جان وین پس از سال‌ها حضور در هالیوود محسوب می‌شود.
خوشه‌های خشم (The Grapes of Wrath) (1940)
اقتباس فورد از رمان جان اشتاین‌بک، تصویری انسانی و تکان‌دهنده از بحران بزرگ اقتصادی و رنج طبقه کارگر ارائه داد و نشان داد که فورد می‌تواند خود را با قالب‌های مختلفی وفق دهد.
دره من چه سبز بود (How Green Was My Valley) (1941)
درام خانوادگی و عمیق فورد در مورد نحوه از هم پاشیدن یک خانواده و، بزرگ‌تر از آن، یک جامعه مدنی، در حضور «همشهری کین» اورسن ولز جوایز اسکار بهترین فیلم و کارگردانی را کسب کرد. فضای غمبار و روند تدریجی فروپاشی داشته‌هایی که دیگر هیچ‌گاه به آن دره برنمی‌گردند، هنوز هم تاثیرگذار است.
کلمنتاین محبوب من (My Darling Clementine) (1946)
یکی دیگر از وسترن‌های کلاسیک فورد در مورد داستان اسطوره‌ای وایات ارپ و جدال اوکی کورال (الگویی که همواره بین فیلمسازان وسترن محبوب بوده است). فورد در این فیلم نوعی رمانتیسم شاعرانه را با حال‌وهوای زمخت فیلم‌های وسترن در هم آمیخت و فضایی تاثیرگذار و منحصربه‌فرد خلق کرد.
مرد آرام (The Quiet Man) (1952)
یکی از متفاوت‌ترین آثار فورد. عاشقانه‌ای طنازانه در ایرلند با بازی جان وین و مورین اوهارا که بخش لطیف روحیه فورد را نشان می‌دهد. با توجه به رگ و ریشه ایرلندی فورد، خیلی‌ها «مرد آرام» را بازگشت فورد به ریشه‌هایش قلمداد می‌کنند.
بیشتر بخوانید:
نقد فیلم مرد آرام ساخته جان فورد | داستان یک ازدواج
جویندگان (The Searchers) (1956)
یکی از گوهرهای تابناک سینمای وسترن و از بزرگ‌ترین فیلم‌های تاریخ سینما که تصویری پیچیده از خشونت، نژادپرستی و وسواس انتقام را نشان می‌دهد. مقایسه «جویندگان» با وسترن‌های کلاسیک فورد نشان می‌دهد که چگونه دیدگاه او در گذر زمان تلخ‌اندیشانه‌تر و پیچیده‌تر شده است به‌طوری‌که «جویندگان» بیش از وسترن‌های کلاسیک شبیه آثار تجدیدنظرطلبانه این ژانر است که الگوهای قدیمی را واژگون کردند.
مردی که لیبرتی والانس را کشت (The Man Who Shot Liberty Valance) (1962)
این فیلم را آخرین شاهکار بزرگ فورد می‌دانند؛ نگاهی تلخ و گزنده به تقابل افسانه‌سازی و حقیقت در تاریخ آمریکا. این فیلم نشان‌دهنده فروپاشی عقاید سنتی و اولیه فورد نسبت به تاریخ آمریکا در عین دلبستگی عاطفی به ارزش‌هایی است که در دوران مدرن به‌تدریج از بین رفتند.