"بدون ادعا"
ایده ال ترین حالت برای انتخاب یک فیلم و دیدن آن در سالن سینما، فیلمی است که توامان بتواند مخاطب خود را هم به لحاظ ذات سینما یعنی سرگرمی و هم به لحاظ هنر سینما(فیلمی هنری) راضی و خشنود کند تا بعد از پایان فیلم مخاطب حداقل مدتی به اثری که بر پرده ی سینما نظاره کرده تامل کند و لحظاتی در دنیای خلق شده ی اثر غرق شود.
بدون شک این انتخاب ایده ال چند سال یک بار و شاید از همان ابتدای تاریخ سینما در ایران به شکل محدود و انگشت شماری در فیلم های محدودی دیده شده است. اما در سینمای ایران چند حالت مختلف وجود دارد، فیلم هایی صرفاً سرگرم کننده که غالباً با کمدی های مبتذل و ضعیف شناخته می شوند، و فیلم هایی هنری تر که از ویژگی های گیشه کمتر برخوردار هستند و در بخش هنروتجربه مجالی برای دیده شدن آن ها داده می شود.اما بخش بدنه و غالب سینمای امروز ایران را فیلم هایی تشکیل می دهد که ادعای هنری بودن و مسئله داشتن را دارند و جزء در موارد معدودی اکثر این فیلمها در بیان مسئله و دغدغه ی خود ناتوان هستند و نمی توانند شیوه مناسبی برای بیان موضوع خود ایجاد کنند.این گونه از فیلم ها به دلیل ضعف های ساختاری و فرمی نه مخاطب را راضی نگه می دارند( به لحاظ سرگرمی) و نه حتی در بیان مسئله ی به زعم خود هنری شان موفق هستند و در پایان و با خروج تماشاگر ازسالن سینما بدون کمترین تاثیر و بازخوردی،با مرور زمان از یادها فراموش می شوند.
در مقابل این نوع از سینمای فراگیر چند دهه ی اخیر فیلم هایی هستند که ظاهری بدون ادعا دارند و فقط سینما هستند،ذات سینما (یعنی سرگرمی) و قابل احترام.فیلم هایی که در درجه ی اول به درستی و با فرم مناسب حداقلی ساخته شده اند و به دنبال حرف های بزرگتر از ظرفیت خود نیستند.
فیلم ایتالیا ایتالیا اولین ساخته کاوه صباغ زاده که چند سالی را به عنوان دستیار کارگردان فعالیت کرده است،فیلمی است در ژانر کمدی که بدون ادعا و کاملا جسورانه دراجرا،داستان خود را روایت می کند.ایتالیا ایتالیا داستان عاطفی زندگی زوجی(نادر و برفا) را نشان می دهد که هر یک دارای انتخاب ها و سلیقه های جذاب و متفاوتی هستند که کارگردان با عشق به سینما(سینمای کلاسیک)،عشق به موسیقی ایتالیایی، در فیلم برداری و تدوین توانسته تصاویر جذابِ سینمایی را همراه با موسیقی ایتالیایی و از همه مهم تر در چارچوب داستان کنار هم قرار بدهد تا اثری ماندگار و متفاوت را ارائه کند، که علاوه بر لحن طنز(طنزی که در سکانس حضور پدر نادر و نادر در یک تخت دونفره و با شوخی های گیرا به اوج خود می رسد.)زندگی این زوج را همراه با کش و قوس هایش به راحتی و بدون ادعا به نمایش میگذارد. خوبی آثار این چنینی و ویژگی مثبت این گونه از فیلم ها،در فضایی است که خلق می کنند،فضایی که مخاطب با غرق شدن در آن و فارغ از هرگونه ادعا و فلسفه بافی و شعار برای مدتی از دنیای خود خارج می شود و به دنیای اثر ورود می کند و باعث می شود با فیلمی متفاوت در سینمای ایران مواجه شود.فیلمی با لحظات پُر از موسیقی،تصاویر و پوستر های نوستالژی سینما،ورزش،ماشین،که همگی از علایق بسیاری از مردم در جنس ها و نسل های مختلف است را در برمی گیرد.ایتالیا ایتالیا مخاطبش را در فضای فانتزی خود قرار می دهد تا چند ساعتی در سالن تاریک سینما با زندگی شخصیت هایش همراه کند تا کمی از زندگی واقعی خود فاصله بگیریم و گاهی به انتخاب ها و علاقه های خود که فراموش شده اند توجه بیشتری نشان بدهیم ،علایقی برای تمام مردم به ویژه جوانان.
علاوه بر این مهم ترین مسئله کارگردان بعد از توجه به روایت و ساختار فیلمش موضوع فیلم سازان فیلم اولی است که با مشکلات بسیاری دست و پنجه نرم می کنند و فیلمساز در بیان این موضوع کمی از لحن طنز خود فاصله میگیرد تا دغدغه ی خود را به جدی ترین شکل به مخاطبش ارائه کند.اما در نمایش اولیه فیلم در جشنواره ی فیلم فجر یک پلان از این مشکلات و انتقادات (با حضور چند کارگردان جوان و شخصیت فیلمساز فیلم) به شدت توی ذوق می زد و بسیار با لحن و فضای فیلم در تعارض بود، هر چند دغدغه ی اصلی کاوه صباغ زاده باشد.اما خوش بختانه در نمایش عمومی فیلم که این روزها نیز ادامه دارد آن تک پلان حذف شده که اتفاقا به روند سرحال و پُر شور فیلم کمک شایانی کرده است.
ایتالیا ایتالیا فیلمی است که در هیاهوی فیلم های مدعی و بدون ارزش، شما را به راحتی به دنیای فانتزی خود وارد می کند بدون خودنمایی و با جسارت .