گرچه حجم فراوان دیالوگ ها و ساختار تله تئاترگونه ابد و یک روز، باعث شد که من از آن اثر رضایت کامل نداشته باشم اما روستایی به من مخاطب فهماند که فیلم سازی است که دغدغه محکم و ثابتی دارد و بلد است این دغدغه را ابتدا بر روی کاغذ و سپس برتصویر بکشاند. متری شیش و نیم اثری درخور در سینمای ایران به حساب می آید که ارزشش را دارد که مخاطب در صف طولانی بایستد و این اثر را تماشا کند. داستانی با درونمایه پلیسی که با کارگردانی بی نقص روستایی، باعث شد که در چند سکانس، به دلیل درآمدن و ساختار عالی آن ، از شدت هیجان شوکه شوم. خط داستانی پلیسی - از دستگیری گروهک ها تا قاچاقیان بزرگ به خوبی و با هیجان کافی پیش می رود اما دقیقا زمانی که تقابل نیروی خیر (پیمان معادی) و شر( نوید محمد زاده) فرا می رسد، من به عنوان مخاطب دلسرد شدم. انتظار داشتم که این تعقیب و گریز و پرونده پلیسی تا اواخر فیلم ادامه پیدا می کرد و سپس در لحظه ای مناسب، شخصیت نوید محمد زاده به بیننده معرفی می شد.

 از آن لحظه به بعد، فیلم گرچه همچنان با هنرنمایی بی نظیر بازیگران می تازد، اما احساس می کردم که قرار است با پایان بندی روبرو شوم که مرا بیشتر ناامید کند و دقیقا حدس هم درست در آمد. شخصیت شر یا بد شبیه همان شخصیت های دیگر سینمای ایران می شود که مخاطب باید در آحرین لحظات عمر آن، دلش به حال وی بسوزد که چنین پایان بندی هایی در آثاری چون هیس دختر ها..... یا خشم و هیاهو دیده بودم.

 اگر بگویم که برگ برنده  «ابد و یک روز» ، فیلم نامه ی آن بود، بی شک در «متری و شیش و نیم»، برگ برنده در دستان پیمان معادی است. با این هنرنمایی کاریزماتیک و فوق العاده اش، با جرئت می توان بگویم که یکی از بهترین هنرنمایی های تاریخ سینمای ایران را انجام داده است. پیمان نقش پلیس خسته،جدی، وظیفه شناس و بعضی وقت ها دلسوز را آن قدر خوب بازی کرده که بهتر از هر بازیگر دیگری، حتی در سطح بین الملل و هالیوود، نقش یک پلیس را به معنای حقیقی ایفا کرده است.