یک کمدی جذاب پر از صداهای آشنا

ترجمه اختصاصی سلام سینما

برای اینکه بفهمید «جزیره ی سگ ها» یک اثر درخشان است ، نیازی نیست بیشتر از 30 تا 40 دقیقه صبر کنید. اما متاسفانه داستان آن برای یک اثر انیمیشنی بلند بسیار نحیف است و برای یک انیمیشن کوتاه مناسب تر است. شوخ طبعی موذیانه «وس اندرسون» در کل فیلم جاری است اما خیلی زودتر از تیتراژ پایانی به اتمام می رسد. سبک روایت مینیمالیستی اندرسون باعث شده تا قدرت جلوه های بصری ، تاثیرگذاری صداپیشگان و جذابیت کمدی فیلم بیشتر توان خودنمایی داشته باشند. اما هر جایی که فیلم می خواهد این سه توانایی خود را ارتقاء ببخشد ، سر دوتای آنها دچار لغزش می شود. گروه صداپیشگان فیلم از نام ها و صداهای آشنایی تشکیل شده اند و فیلمنامه ی اندرسون با تمام لحظه های جذابش ، فرصت های بسیاری را برای بهتر شدن در نیمه ی دوم فیلم از دست می دهد. 

مانند اثر انیمیشنی قبلی وس اندرسون یعنی «آقای فاکس شگفت انگیز» ، این فیلم نیز بیشتر برای بزرگسالان مناسب است تا دانش آموزان مدرسه ای ، و در عین حال نیز اصلا فیلمی خانوادگی نیست. «جزیره ی سگ ها» مانند «آقای فاکس شگفت انگیز» ، هر لحظه ی آن بسیار جذاب و لذت بخش است. در اغلب بخش های فیلم ، حرکت ها به آهستگی انجام می شوند و انیمیشن برای داستانی درباره ی سگ هایی با ویژگی های انسانی بسیار مناسب ساخته شده است. نکته ی جالب توجه این است که «آقای فاکس شگفت انگیز» از داستانی براساس یک رمان اثر «روالد دال» بهره می برد ، اما «جزیره ی سگ ها» براساس داستانی از سه دوست همیشگی یعنی وس اندرسون ، «رومن کوپولا» و «جیسون شوارزمن» (با همکاری «کنیچی نومورا») ساخته شده است. تفاوت کیفیت این دو داستان در طول فیلم به شدت مشهود است.

آیا این فیلم دارای کنایه ها و تمثیل های خاصی است ؟ مطمئنا از آنجایی که وس اندرسون را می شناسیم ، او هیچگاه در بیان دیدگاه های سیاسی اش خجالتی نبوده است. داستان فیلم درباره ی یک مسئول قدرتمند است که گروهی از افرادی که مورد پسند او نیستند را به یک کمپ تبعید می کند ، رقبایش را با روش های شرورانه حذف می کند و از عنصر ترس برای پیشبرد برنامه هایش استفاده می کند. الگوی الهام بخش اندرسون در دنیای واقعی بسیار واضح است. تمام این اتفاقات در آینده ای نزدیک در ژاپن دیستوپیایی(کابوس آباد) اتفاق می افتد. اندرسون از رویکرد قدیمی استفاده از المان های علمی تخیلی و فانتزی برای نقد مشکلات امروزی جهان استفاده کرده است.

«جزیره ی سگ ها» پر از لحظات هوشمندانه هم از نظر بصری و هم از نظر دیالوگ است. روابط مرکزی فیلم فاقد قدرت احساسی کافی است تا آن روابط را به مرحله ای برساند که مخاطب به آنها اهمیت دهد. بدون این ارتباط احساسی ، بیشتر قسمت های «جزیره ی سگ ها» شبیه به یک تمرین فنی است. مخاطبان می توانند کیفیت انیمیشن را مورد تحسین قرار دهند ، حدس بزنند که چند صدای آشنا را می توانند تشخیص دهند و به شوخی های فیلم بخندند. تمام این فاکتور ها یک جذابیت خالص را به مخاطب تقدیم می کند که باعث می شود حس کنیم چیزی کم است. 

«جزیره ی سگ ها» شباهتی به فیلم های عجیب و غریب اندرسون مانند «زندگی آبی با استیو زیزو» یا «چای دارجلینگ محدود است» ندارد ، اما به اندازه ی «قلمرو مهتاب» یا «هتل بزرگ بوداپست» نیز کامل و خوش ساخت نیست. ذات کمدی موجود در «جزیره ی سگ ها» همانی است که در «قلمرو مهتاب» یا «هتل بزرگ بوداپست» وجود داشت اما «جزیره ی سگ ها» نیاز به قصه ی گویی قوی تری دارد. اگر «جزیره ی سگ ها» کوتاه تر بود ، بیشتر آن را دوست داشتم.

منبع : ReelViews

مترجم : وحید فیض خواه