1395/11/11 00:00

سلام روما

ایتالیا ایتالیا، طنز فانتزی است که نیمه ی اول آن بالیوود و نیمه ی دوم آن با رئالیسم سیاه ترکیب شده بود. خوش باشی، دردِ بی دردی و حضور در یک خلسه فانتزی از ویژگی های نیمه ی اول ایتالیا ایتالیاست که مشابهت فراوانی با سلام بمبیی دارد منتهی با این تفاوت که کارگردان توانسته با بهره گیری از عناصر فرهنگی ایتالیا و نوستالژی هایش فیلم خوش آب و رنگی از آب در آورد. نوستالژی هایی که البته برای جامعه ایرانی تا حدی غریب ولی جذاب است. اما در ابتدای نیمه ی دوم فیلم می توانستیم به صورت باورپذیر سرمای زندگی جامعه مدرن ایرانی را در میانه ازدواج ببینیم. کشوری که آغاز ازدواج هایش فیلم هندیست و میانه (و شاید انتهای زودرس) آن تبدیل به ژانر نوآر می شود. درست در جایی که فیلم می توانست یک راه جدیدی را در ترکیب کمدی و درام رقم بزند و با زبان شیرین تلخی واقعیت را به مخاطب بچشاند، نشان داد که از همه ی عناصر برای سرگرم کردن مخاطب استفاده کرده و با افتادن در ورطه ی لودگی و به جریان انداختن کنایه های جنسی از مد افتاده تلاش می کند تا مخاطب از صندلی جدا نشود. از سویی در این فیلم شاهد به کار بردن اسامی و اصطلاحاتی هستیم که صرفا مخاطب خاص متوجه آن خواهد شد. و از سوی دیگر موضوعات و مطالبی در فیلم مطرح می شود که پرواضح است ربطی به ساختار فیلم نداشته و کارگردان تلاش نموده تا برخی از حرف های شخصی خود را درآن بگنجاند. از اساس این خاص گرایی برای فیلمی که به گیشه تمایل دارد مناسب نبوده و بازار استقبال از فیلم را کساد خواهد کردو اما فارغ از تمامی انتقادات، ایتالیا ایتالیا یک وجهه ی مثبت قابل تامل داشت؛ تغییر نقش زن و مرد در زندگی که زن مسئول کار در بیرون از منزل است و از سر صبح تا انتهای شب در حال فعالیت بوده. در حالیکه مرد به دلیل مشغله خاص خود همیشه در منزل است، غذا می پزد، خانه را مرتب می کند و هرشب منتظر آمدن همسرش از سرکار است. اگرچه این اتفاق در خانواده ی نادر بدیهی انگاشته شد، اما عمده ی مشکلات آن ها دقیقاً از همین موضع شروع می شود، جایی که نقش زن و مرد تغییر کرده و «رکود» زندگی آن ها هیچگاه به پایان نمی رسد، نقدی که شاید پیش از این حجازی در زندگی خصوصی آقای محمودی و بانو و همچنین فیلم سابقش به خوبی اشاره کرده بود. اگرچه که ایتالیا ایتالیا قصه¬ی منسجمی نداشته و به قول منتقدین به فیلم تبدیل نشده است، اما با برخی حذفیات و کوتاه کردن فیلم 110 دقیقه ای خود می تواند به یک سلام بمبیی دسته دوم اما عمیق تر تبدیل شود.