(افسار گسیخته) / #نگاه_من

"به نام هنرمندترین"

برکینگ بد سریالی جذاب و هیجان انگیز بود برای من.

در این سریال به شکل عجیبی همه چیز خوب است.

اگر می گویم عجیب دلیلش این است که معمولاً در آثار تصویری همه چیز خوب بودن و خوب درآمدن امری سخت و نزدیک به محال است؛ اما در بعضی آثار و به شدت انگشت شمار این اتفاق می افتد و به طبع وقتی این اتفاق برای اثری می افتد جزء بهترین های تاریخ می شود، و برکینگ بد جزء همین استثناهاست.

وینست گلیگان با طرحی بی نقص و اجرایی فوق العاده، موفق به خلق اثری همه چیز تمام شده است.

فیلمی که به گونه ای نه تنها زندگی آمریکایی ها، نه تنها نقد بر چگونگی رویش معضلات و دامن زدن به آنها در آمریکا و نه تنها چگونگی رشد یک هیولا در آمریکا را به خوبی نشان می دهد، بلکه عملاً تمامی این نکات و فاکتورها، برای تمامی جوامع هم حامل و حاوی پیام و نقد است.

به شکلی که ما با آنکه اروپایی، آسیایی و ریزترش مثلاً آلمانی یا ایرانی هستیم، اما کاملاً با شخصیت ها همراه شده و هر کداممان به گونه ی خودمان با آنها همذات پنداری می کنیم.

پرداخت درست شخصیت ها و استفاده ی درست و بجایشان در لحظات و موقعیت های مناسب داستان، باعث این اتفاق بی نظیر شده است؛ که در این روند نباید از انتخاب رنگ ها برای فضا قافل بود. از فیلمبرداری ویژه و درست. از نور و صدای درست و بسیار بسیار از بازی بازیگران این مجموعه.

برایان کرانستون نقش بسیار سختش را با آنهمه تغییر شخصیتی عالی بازی کرده و آرون پال هم مکملی بی نظیر و بی نقص برای او بوده است. البته که مابقی بازیگران هم در جای خودشان بسیار خوب و به اندازه بازی کرده اند.

در برکینگ بد، به معنای واقعی ابعاد مختلف و تقریباً کامل یک زندگی را می بینیم و لمس و درک می کنیم، با خانواده ی والتر وایت و شخص خودش، و با جسی پینکمن و تمام لحظات و حواشی اش، و تمام آن احساسات نابش همراه می شویم.

با برکینگ بد شما به تصویر و قاب تصویری دوباره و دوباره علاقه مند می شوید، و برایتان لذتی به ارمغان می آورد که دوست ندارید دیگر قاب تصویر را رها کرده و حداقل شبی یک سریال را نبینید.

این اثر شما را و طبع شما را چنان پخته می کند که تن به دیدن هر اثری نداده و نخواهید داد.

بگذارید خیالتان را راحت کنم. به راحتی می توان گفت بدون اغراق و هیجان، برکینگ بد، برترین سریال تاریخ جهان است و ندیدنش برای علاقه مندان به عرصه ی تصویر برابر با از دست دادن چیزی ارزشمند.

به قلم : مصطفی کزازی