تکرارِ کیمیاییِ پدر

سینمای کیمیایی ها همچنان زیر سایه ی اِلِمانهای خود حرکت میکند. نارفیقی ، زخم های کهنه ، داستانهای قدیمی ، ساختماتهای متروک ، خیانت ، دیالوگ هایی با طعم افسوس و طلب کاری و یاد گذشته ها و رقابت و جنگ برسر آخرین چیزها.
 

پولاد کیمیایی باآنکه توانسته اکبر زنجان پور، سیاوش طهمورث و پروانه معصومی را جلوی دوربینش بکار گیرد اما در بازی گرفتن از آنها اَلکَن است. قاعدتا ترکیب جوان اولها و خاک خورده های سینما باید جذاب تر از کار در می آمد. شرط بندی هم گویی امضای سینمای کیمیایی ها شده .
 

موضوع مسابقات زیرزمینی از هر نوعش بارها سوژه ی فیلمسازان داخلی و خارجی بوده و تقلب در این مسابقات هم جزُ لاینفک آنها بوده است. اینبار هم اتوموبیل رانی‌، نظر کیمیایی پسر را جلب کرد.
 

قابها و کادرها زیاد خاص نیستند و چون موضوع فیلم مسابقات اتوموبیل رانی ست میباید هم سرعت فیلم بیشتر باشد هم شاتها ، پلانها و سکانسها بوی سرعت بدهند.
 

فیلم نه حرف جدیدی برای گفتن دارد و نه در موسیقی و بدلکاری جذابیت خاصی از خود بنمایش میگذارد. خط روایی داستان هم برای مخاطب آشناست. درپایان باید گفت فیلم پولاد کیمیایی درحد یک کپی ضعیف از آثار مسعود کیمیایی است که تهیه کار را بردوش داشت.