اختصاصی سلام سینما-ایفای نقش در فیلم می تواند هنری تمام عیار باشد. هنرمندان این فهرست از جان و دل مایه گذاشتند و حتی گاهی افراطی پیش رفتند. آنها تحسین منتقدان را برانگیختند و جوایز بزرگی کسب کردند اما زندگی بعضی از آنها در روند آماده شدن برای یک نقش یا بهبود از عوارض بازی در آن نقش، برای همیشه تغییر کرد.

ایزابل آجانی (تسخیر)/Possession

سکانس راهرو مترو در فیلم تسخیر (۱۹۸۱) به کارگردانی آندره زولاسکی یکی از ترسناک ترین و تکان دهنده ترین صحنه ها است. ایزابل آجانی که برای بازی در نقش آنا برنده‌ی جایزه سزار شد، برای التیام آزارهای روانی و جسمی حاصل از این فیلم، مدت ها رنج برد. او بعدها در مصاحبه ای با یک مجله فرانسوی گفت: «برای بیرون کردن شخصیت آنا از خودم سال ها تحت روان درمانی بودم و هرگز نقشی مثل آن را بازی نخواهم کرد.»

آدرین برودی (پیانیست)/The Pianist

تغییرات فیزیکی آدرین برودی در این فیلم کاملا مشهود است اما او برای رسیدن به جایزه اسکار بهترین بازیگر در سال ۲۰۰۳ خودش را در یک جریان عاطفی و ذهنی بزرگ قرار داد تا به خوبی از عهده بازی کردن در نقش یک نجات یافته از فاجعه هولوکاست بر بیاید. او در مصاحبه با بی بی سی گفت که در آماده شدن برای اجرای این نقش او خانه اش را رها کرده، اتومبیلش را فروخته و تلفن همراهش را کنار گذاشته و به اروپا رفته است. اما او بیشترین تاثیر روانی را در گرسنگی کشیدن حس کرده بود. او گفت: «من در زندگی ام حس از دست دادن و ناراحتی عمیق را تجربه کردم اما نمی دانستم گرسنگی کشیدن این همه بار روانی دارد.» آدرین برودی تا ۱ سال و نیم بعد، همچنان متاثر از این ماجرا بود.

جانی دپ (ترس و نفرت در لاس وگاس)/Fear and Loathing in Las Vegas

وقتی «جانی دپ» وارد پروژه‌ی «ترس و نفرت در لاس وگاس شد»، فرصت را غنیمت شمرد تا با نویسنده محبوبش «هانتر اس تامسون» که فیلمنامه بر اساس رمان او بود، ملاقات کند. او می خواست تا با زندگی، طرز فکر و مکتب «تامسون» آشنا شود. در هنگام شروع فیلمبرداری، رفتار عجیب و غریب «دپ» همه را نگران کرد که شاید عقلش را از دست داده است اما نقش آفرینی او در کنار «بنیسیو دل تورو» بسیار تحسین برانگیز بود. رفتار و منش تامسون وار «دپ» تا ۱ سال بعد همچنان با او بود. «دپ» و «تامسون» دوست های صمیمی باقی ماندند تا سال ۲۰۰۵ که «تامسون» خودکشی کرد و «جانی دپ» برای برآورده کردن آخرین خواسته او که پخش کردن خاکسترش با یک هواپیما بود؛ ۳ میلیون دلار هزینه کرد.

کالین فرث (سخنرانی پادشاه)/The King's Speech

فیلم «سخنرانی پادشاه» برنده جایزه اسکار شد و «کالین فرث» در آن نقش پادشاه آینده انگلستان (جرج ششم) را بازی کرد که قرار است سخنرانی های زیادی داشته باشد و فرمان های سلطنتی صادر کند. در واقعیت، «جرج ششم» از نوعی اختلال در صحبت کردن رنج می برد و در نتیجه‌ی آن لکنت زبان داشت که هیچ گاه به درستی درمان نشد. «کالین فرث» با کمک یک گفتاردرمانگر و با بررسی دقیق صداهای به جا مانده از پادشاه، توانست به خوبی از صحبت، لکنت و تیک های او تقلید کند. او چنان در نقشش فرو رفت و برای آن تمرین کرد که تا چندی بعد (حدود ۸ ماه) گاه به گاه در مصاحبه هایش لکنت داشت.

سارا پالسون (مردم علیه او. جی. سمپسون) و (داستان ترسناک آمریکایی)/The People v. O.J. Simpson/American Horror Story 

سال ۲۰۱۶ برای «سارا پالسون» سخت گذشت. او بازی های درخشانی در  «مردم علیه او. جی. سمپسون» و «داستان ترسناک آمریکایی» ایفا کرد اما در هر دوی این نقش ها باید سیگار می کشید و این کار برای او که هرگز سیگار نکشیده بود، دشوار بود. او در مصاحبه ای گفت بعد از اینکه سیگار کشیدن را شروع کرده به آن عادت کرده و بی قرار و منتظر صحنه های فیلمبرداری بوده تا بتواند سیگار بکشد. البته او تمام تلاشش را کرد تا به سیگار معتاد نشود.

باب هاسکینز (چه کسی برای راجر رابیت پاپوش دوخت؟)/Who Framed Roger Rabbit 

«باب هاسکینز» برای بازی در این نقش مجبور بود به مدت ۸ ماه، ساعت های زیادی در روز را با شخصیت هایی صحبت کند که حضور خارجی نداشتند و در فیلم به صورت انیمیشن نشان داده می شدند. او بعدها گفت که تصور می کرده بقیه شخصیت ها در کنارش هستند و حضور دارند و حتی صدای آن ها را می شنیده است. بعد از تمام شدن فیلمبرداری، بارها برای «باب» پیش آمده بود که هنگامی که در اتاقش تنها است، فکر کرده «راجر» همان شخصیت کارتونی، کنارش است و با او حرف می زند. این خیال پردازی تا جایی پیش رفت که دکتر متخصص «باب» به او گفت برای مدتی از بازی کناره گیری کند.

آرنولد شوارتزنگر (در نقش های مختلفی که بازی کرد)

«آرنولد» مرد عجیبی است. او مدت زیادی است که در آمریکا زندگی می کند و فیلم های هالیوودی بسیاری بازی کرده است اما همچنان با همان لهجه‌ی اتریشی غلیظی صحبت می کند که در دهه‌ی ۸۰ در فیلم «ترمیناتور» صحبت می کرد. این خصلت عجیب، عده ای طرفداران او را گیج کرده بود زیرا او آن قدری در آمریکا بوده که لهجه اش را فراموش کند؛ و ظاهرا هم فراموش کرده. او در مصاحبه ای با «دیلی میل» گفت که هنگام بازی به عنوان نابودگر تی-۸۰۰ به خوبی با لهجه‌ی آمریکایی صحبت می کرده اما چون طرفداران از او انتظار داشتند با همان لهجه اتریشی صحبت کند، در تمام سری های این فیلم اینطور صحبت کرده است. او در جای دیگر خاطر نشان کرد زمانی که به تازگی به آمریکا آمده، یک معلم خصوصی برای یادگیری لهجه امریکایی گرفته بوده. این طور که پیداست «آرنولد» در تمام این سال ها میتوانست و می خواست با لهجه آمریکایی انگلیسی را صحبت کند اما صدا و لهجه اتریشی  مثل ظاهر فیزیکی اش جزئی از شخصیت او شده بود.

هیث لجر (شوالیه تاریکی)/The Dark Knight

بازی «هیث لجر» در نقش «جوکر» در این فیلم به قدری میخکوب کننده بود که در نهایت اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل را برای او به ارمغان آورد. متاسفانه هنگام اهدای این جایزه «لجر» حضور نداشت چرا که به دلیل استفاده بیش از حد از دارو از دنیا رفته بود. در سال های بعد از مرگ زود هنگام او، این شایعه که روند آماده شدن برای بازی در این نقش او را به کشتن داده، داغ شد. قبل از شروع فیلمبرداری «لجر» خود را در یک انزوای کامل قرار داد تا وارد دنیای ذهن یک جنایتکار روانی شود. او یک برنامه منظم برای رسیدن به صدای مناسب برای حرف زدن و خندیدن «جوکر» برای خودش داشت. در زمان فیلمبرداری «شوالیه تاریکی» هم در مصاحبه ای با «نیویورک تایمز» گفت که فقط شبی ۲ ساعت می خوابد. در نهایت ترکیب مقادیر بالای داروهای مسکن و آرامبخش بود که او را به کشتن داد.

جانت لی (روانی)/Psycho

«جانت لی» را برای بازی در فیلم «روانی» در نقش زنی که در هنگام دوش گرفتنش تا حد مرگ چاقو می خورد می شناسند. این صحنه میلیون ها نفر از جمله خود «لی» را ترساند. تا جایی که او بعد از این فیلم هرگز در حمام احساس آرامش نداشت. او در مصاحبه ای گفت که بعد از بازی در این فیلم تا مدتی دوش نگرفته! همچنین اگر گاه به گاه حمام می رفت در را باز می گذاشت و پرده پلاستیکی جلو دوش را نمی کشید تا دید کامل به بیرون داشته باشد و اگر شخصی خواست به او حمله کند، قبل از رسیدن به او روی زمین خیس لیز بخورد.

ویدیوی بهترین فیلم‌های روانشناسی تاریخ سینما در کانال یوتیوب سلام سینما

جیمز کرامول (بیب)/Babe

«جیمز کرامول» از هنرپیشه هایی است که شاید اسمش را نشنیده باشید اما با دیدن چهره اش او را می شناسید. او در سال ۱۹۹۵ در فیلم «بیب» بازی کرد و زندگی اش برای همیشه تغییر کرد و گیاهخوار (وگان) شد. در فیلم، «بیب» یعنی همان خوک کوچک در تلاش است تا به وعده‌ی شام تبدیل نشود. «کرمول» در مصاحبه با مجله ای گفت بعد از دیدن «بیب» هرگز لب به گوشت نخواهم زد.

زهرا توللی