معرفی سریال «سایرن‌ها»، محصول جدید نتفیلکس
با شروع پخش سریال «سایرن‌ها» از نتفلیکس، مخاطبان با ترکیبی از طنز تلخ، نقد طبقاتی و نگاهی زنانه به اسطوره‌های یونانی روبه‌رو می‌شوند. این سریال جدید که توسط مولی اسمیت متزلر نوشته شده و اقتباسی آزاد از نمایش‌نامه‌ی ۲۰۱۱ او با عنوان «Elemeno Pea» است، قصه‌ی دو خواهر را در فضای اشرافی و مرموزی در جزیره‌ای خیالی، الهام‌گرفته از نانتاکت، روایت می‌کند.
داستانی درباره خواهران، فریب، و نجات از نخبگان ساحلی
سریال حول محور دِوون (با بازی مگان فاهی)، زنی طبقه کارگر از نیویورک، می‌چرخد که به دیدار خواهرش سیمون (میلی آلکاک) در عمارت لوکسی می‌رود که متعلق به رئیس مرموز و درخشان او، میکائلا (با بازی جولیان مور) است. دِوون که در ابتدا برای سرزنش خواهرش به دلیل رها کردن پدر سالخورده‌شان به جزیره آمده، به‌زودی متوجه رفتارهای عجیب و شبیه به فرقه در خانه می‌شود.
چرخش قدرت، از میکائلا تا سیمون
در پایان سریال، سیمون جایگاه میکائلا را می‌گیرد؛ موضوعی که متزلر آن را بخشی از چرخه تکرارشونده می‌داند:«ما با نمایی از جولین (میکائلا) روی صخره شروع می‌کنیم و با نمایی از سیمون در همان مکان پایان می‌دهیم. جزیره همیشه آنجاست، و داستان همیشه تکرار می‌شود. این فریب و دامِ جهان آن‌هاست.»
از اسطوره به تصویر: نگاه زنانه به افسانه‌ی سیرن‌ها
متزلر تأکید می‌کند که برخلاف نگاه سنتی که سیرن‌ها را از منظر ملوانان و قربانیانشان می‌بیند، او به جایگاه خود زنان در این نقش علاقه‌مند بوده است:
«هیچ‌کدام از این زنان خودشان را سیرن نمی‌دانند، اما به این نقش گماشته شده‌اند.»
کوین بیکن؛ مردی با قدرت پنهان
در نقش همسر میکائلا، «پیتر»، بازیگر شناخته‌شده کوین بیکن حضور دارد که با حضور گرم و مردمی‌اش، چهره‌ای پیچیده و دووجهی از قدرت ارائه می‌دهد. متزلر درباره او می‌گوید:
«من نمی‌دانم که پیتر را واقعاً می‌شود «شرور» نامید. او واقعاً خواهان عشق و معنا در زندگی‌اش است و احساس می‌کند قربانی شده است.»
سیمون؛ معما تا لحظه‌ی آخر
در صحنه پایانی، سیمون روی صخره‌ای ایستاده، با لبخندی مرموز شبیه به مونالیزا. متزلر این پایان را تعمدی می‌داند تا مخاطب را با پرسش مواجه کند:
«آیا آن‌ها هیولا هستند یا قهرمان؟ ما چه کسانی را هیولا می‌نامیم؟ خود ما چطور؟»
از نمایش‌نامه به سریال؛ گسترش جهان داستان
متزلر می‌گوید در نسخه نمایشی، فقط پنج شخصیت و یک مکان وجود داشت. اما در نسخه سریالی، همه‌چیز گسترده‌تر، رنگارنگ‌تر و پیچیده‌تر شده است:
«دیدن صخره‌ها، جزیره، و قدرت میکائلا نه فقط در توصیف، بلکه در تصویر، فوق‌العاده بود.»
لباس‌های لیلی پولیتزر و طنز رنگی طبقه بالا
دیزاین لباس‌ها، با الهام از تجربه‌های شخصی نویسنده در نانتاکت و مارتاز وینیارد، به طنز اجتماعی بدل شده‌اند:
«پولیتزر واقعاً آنجاست. رنگ‌ها بسیار اشباع‌شده‌اند. لباسی که سیمون می‌پوشد نشانه‌ای از «وارد شدن به جمع برگزیدگان» است.»
تغییرات شخصیت‌ها و انتخاب بازیگرها
به گفته متزلر، انتخاب میلی آلکاک برای نقش سیمون تصمیمی قطعی بود، زیرا او توانایی حفظ رمزآلودگی شخصیت را داشت. درباره‌ی دِوون نیز، متزلر تأکید دارد که بحران مراقبت از والدین سالمند، مسئله‌ای روز در جامعه آمریکاست:
«خیلی‌ها مثل دِوون هستند؛ درگیر مراقبت بدون پشتوانه مالی. در عین حال، بین خواهرها سؤال مهمی مطرح می‌شود: آیا می‌توانی گذشته را ترک کنی؟»
نمادهای فرهنگی در سریال: از پرندگان تا گردنبندهای سبدی
گردنبندهای مورد استفاده در سریال، الهام‌گرفته از زیورآلات بومی نانتاکت هستند که از عاج نهنگ ساخته می‌شوند و نماد طبقه و پذیرش در جامعه بسته جزیره‌اند. متزلر آن‌ها را «کمی مذهبی، کمی فرقه‌ای» توصیف می‌کند. همچنین علاقه‌ی میکائلا به پرندگان، به ریشه‌ی اسطوره‌ای سیرن‌ها اشاره دارد:
«در ابتدا، سیرن‌ها نیمه‌پرنده و نیمه‌زن بودند. شکارچی‌اند، زیبا و خطرناک.»
معنای پشت عنوان «سایرن‌ها» و کد بین خواهرها
نام سریال نه‌تنها به افسانه یونانی سیرن‌ها اشاره دارد، بلکه رمز شخصی خواهران داستان نیز هست. متزلر درباره پیدایش آن می‌گوید:
«ابتدا فقط یک اموجی بود، اما بعد دیدم چقدر از نظر معنایی بامعناست. چنین چیزی به‌ندرت برای نویسنده‌ها پیش می‌آید.»
«سایرن‌ها» نه‌تنها بازگویی تازه‌ای از یک افسانه باستانی است، بلکه نقدی تند و در عین حال طنزآمیز بر ساختار طبقاتی، فریب‌های ظاهری و مرزهای قدرت در جامعه مدرن آمریکا ارائه می‌دهد. همان‌طور که متزلر می‌گوید:«سیرن‌ها شیرین نیستند. آن‌ها شکارچی‌اند.»
منبع: variety