فیلمی که با نام مارلون براندو ساخته شد، اما با صحنه‌های جنجالی فروخته شد
در دهه ۱۹۷۰، با فروپاشی نظام سانسور هالیوود موسوم به کد هیز و ظهور سیستم رده‌بندی سنی MPA، موجی از فیلم‌های صریح و بی‌پروا در موضوعات جنسی و خشونت‌آمیز به روی پرده رفتند. در این میان، کارگردان بریتانیایی مایکل وینر با ساخت فیلم‌هایی نظیر سری Death Wish به عنوان یکی از شاخص‌ترین چهره‌های سینمای استثمار (Exploitation Cinema) شناخته شد.
یکی از پروژه‌های متفاوت وینر، فیلم «The Nightcomers» بود؛ پیش‌درآمدی بر داستان مشهور هنری جیمز به نام «The Turn of the Screw». حضور مارلون براندو در نقش پیتر کوینت و انتخاب رویکردی روان‌کاوانه به داستان، در ظاهر می‌توانست تضمینی برای موفقیت فیلم باشد. اما در واقعیت، فیلم تنها به واسطه محتوای جنسی و خشونت‌آمیزش توانست در گیشه عملکرد قابل‌قبولی داشته باشد.
بیشتر بخوانید:
بازی وینونا رایدر در فیلم جنجالی Heathers و از دست رفتن فرصت کار با مارلون براندو
چگونه مارلون براندو الهام‌بخش انتخاب جک نیکلسون به عنوان جوکر در «بتمن» شد؟
وینر در مصاحبه‌ای با نیویورک تایمز در اوایل دهه ۸۰، با صراحت اذعان داشت: «فیلم‌هایی که با محتوای جنسی و خشونت ساخته‌ام به فروش رسیده‌اند و آن‌هایی که این عناصر را نداشته‌اند شکست خورده‌اند. حتی The Nightcomers با حضور براندو هم فقط به دلیل همان صحنه‌ها سودآور شد.»
او در ادامه با بیان این‌که انتخاب چنین مسیرهایی صرفاً یک تصمیم تجاری بوده، گفت: «وقتی فیلم‌هایی که دوست داری بسازی فروش نمی‌کنند، انتخاب دیگری جز تغییر مسیر نداری؛ یا باید باغبانی کنی یا باید کاری بسازی که مردم ببینند.»
با این حال، نگاهی به داستان و محتوای فیلم نشان می‌دهد که وینر و فیلمنامه‌نویسش مایکل هیستینگز با هدف نمایش رابطه سادیسمی و پیچیده میان شخصیت‌های پیتر کوینت (براندو) و میس جِسل (استفنی بیچم)، ناگزیر به استفاده از چنین فضایی بوده‌اند. روایت فیلم بر تأثیرات روانی ویرانگر این رابطه بر کودکان مایلز و فلورا تمرکز دارد؛ موضوعی که بدون نمایش بی‌پرده خشونت و سکس، عمق و تأثیرگذاری خود را از دست می‌داد.
گرچه در زمان اکران، The Nightcomers موفقیت چشمگیری به دست نیاورد و به حاشیه رانده شد، اما به عنوان یکی از معدود اقتباس‌های متفاوت و جسورانه از دنیای هنری جیمز در تاریخ سینما باقی ماند. شاید اکنون و با بازنگری در مسیر حرفه‌ای مارلون براندو و تغییر نگرش به سینمای استثمار، وقت آن رسیده باشد که این فیلم دوباره دیده شود.
منبع: slashfilm