به لحاظ هنری...

در این فیلم بیننده از ابتدا تا آخر فیلم منتظر اتفاقی است که نمی افتد  و با نزدیک شدن به انتهای فیلم تنها درکی که از فیلم پیدا میکند این است که فیلم در حال تمام شدن است.

در داستان این فیلم فراز و نشیب خاصی وجود ندارد و داستانی نه چندان جذاب و سرگرم کننده از ویژگی های این فیلم میباشد که این موارد فقط دیدگاه های اینجانب نیست و از گپ و گفت های قریب به دویست نفر در سینما قابل شنود بود و در کل در پایان این فیلم برداشت و نتیجه گیری ارزشمندی نمیتوان ازین فیلم داشت.

به لحاظ انقلابی....

قطعا در سینما یکی از اهداف هر فیلم و یا سکانس های موجود در آن انتقال و رساندن پیامی به شخص بیننده میباشد ،در سکانسی از فیلم که شخصیت اصلی داستان یعنی رضا(امین حیایی) در حال تحویل وسایل خود از مسئول زندان است و مسئول زندان تمام وسایل او بجز شئ ای قیمتی که همراه رضا بوده را تحویل میدهد که رضا این موضوع را میفهمد و به مسئول زندان گوشزد میکند که آن را هم تحویل دهد،با توجه به اینکه اتفاقات فیلم در دهه شصت ،دهه اول انقلاب اسلامی و این نظام مقدس رخ میدهد به نظر بنده چیزی جز اتهام به این نظام مقدس ازین سکانس برداشت نمیشود .