منیر قیدی که سال ۹۵ در ژانر دفاع مقدس ویلایی ها را ساخته بود اینبار در همان ژانر با دسته ی دختران به سینما بازگشته است. قیدی سناریوی دسته دختران را با کمک میلاد اکبرنژاد و ابراهیم امین نوشته و نقشهایش را به نیکی کریمی، پانته‌آ پناهی‌ها، فرشته حسینی، هدی زین‌العابدین و... سپرده. 

دسته دختران بیش از آنکه تلاشی باشد برای تبیین نقش زنان و دختران در دفاع مقدس، غم نامه ی فشلی ست از چند زن و دختر که هیچ ارتباط معناداری آنها را به هم وصل نمیکند و گویی از جایی دیگر یکهویی در فیلم کنار هم قرار داده میشوند. شخصیت پردازی هرکارتر بسیار ناقص و در برخی موارط ناقض است و همین تماشاگر سرگردان را تا آخر پی یافتن اطلاعات بیشتر پیرامون دخترهای فیلم به جستجو وا میدارد. جستجویی که البته نتیجه ای نخواهد داشت. علاوه بر ورود درهم و برهم کارکترها به قصه خروج ناامید کننده تر و بی شکوه کارکترهاست که به همان سادگی وارد و خارج میشوند گویی سناریو در همان لحظه برای حضورشان چاره ای اندیشیده و نگاشته شده است.

قصه ی دسته ی دختران هم ابتر است و بیش از آنکه قصه ای با درون مایه ی مشخص و هسته ای محکم باشد، به موقعیت وابسته است. چند دختر و زن از هر سنی گرد هم می آیند تا به قول خودشان کار مؤثری برا جبهه انجام دهند اما درگیر حواشی زندگی هرکدامشان میشوند. قصه بسیار باگ دارد و روابط علی و معلولی منطق پسندی را دنبال نمیکند. فیلمساز گمان کرده با چند توضیح درباره عشق و عاشقی و شوهر خلافکار و فرزندان کشته شده در جنگ، ذهنیت مخاطب براحتی با کارکترها همراه میشود. این برای منیر قیدی که قبلا هم در ژانر دفاع مقدس و اتفاقا با تم حضور زنان کار ساخته است نقطه ضعف بزرگی محسوب میشود. 

فاجعه ی بعدی در اجرا انتظار مخاطب را میکشد. بازی های کاکلا تصنعی با لهجه های به مراتب بدتر ، کل حس و حال فیلم را درجا میکُشد. فیلمساز در هیچ کحای فیلم نتوانسته حس و حال زنانی را به تصویر بکشد که یا عزیزشان را جلویش کشته اند یا درحال جنگ است یا ترسیده با نگران رزمندگان است یا حتی درحال فرار و ترس است. میمیک چهره ها ، نحوه ادای دیالوگ ها، زبان بدن و همه و همه فرسنگها با تاثیر بر مخاطب فاصله دارند و بیشتر با جیغ و دادهای بی اثر و صدای جنگ افزار گوش کر کن مواجهیم. دسته ی دختران شاید با وام گرفتن از ژانر دفاع مقدس بتواند بیشتر دیده شود اما بیش از اثری گذرا نخواهد بود.

این نقد کوتاه در روزهای پراکران برگزاری چهلمین جشنواره فیلم فجر نگاشته شده و پیشاپیش از وجود هرگونه اشتباه سهوی در نگاشت آن پوزش میطلبم.