بازگشتی ناقص به گذشته

ترجمه اختصاصی سلام سینما

تنها دو ماه از بازسازی غیرضروری «دامبو» توسط تیم برتون می گذرد که دیزنی به امید اینکه مخاطبان آن فاجعه ی قبلی را فراموش کرده باشند با بازسازی لایواکشن «علاءالدین» برگشته است. اما تفاوت علاءالدین با دامبو اینجاست که علاءالدین نوستالژی آوازها و رقص عربی نسل جدیدتری است و مانند دامبو یا سیندرلا یک قصه ی باستانی(کنایه از قدیمی بودن) نیست. بنابراین اولین باری که «ویل اسمیت» در نقش «جنی» آبی رنگ از لامپ بیرون می آید همه را به یاد «رابین ویلیامز» می اندازد و برای شاهزاده ، ترانه ی "تو دوستی بهتر از من نداشته ای" می خواند اما مشکل اینجاست که ما دوستی بهتر از او داشته ایم و مدت زیادی نیز از آن نمی گذرد.

شروع اسمیت در نقش جنی بسیار آهسته پیش می رود یا شاید ما اینطور احساس می کنیم ، زیرا زمان می برد تا به کسی به غیر ویلیامز در نقش جنی عادت کنیم. ویل اسمیت برای وظیفه ی سختی استخدام شده اما او هر چیزی که دارد را ارائه می دهد که البته کم هم نیست. شوربختانه ، نقش او نقش اصلی است و در پایان یک کاراکتر یک بعدی را نسبت به شخصیت انیمیشنی خود تحویل مخاطب می دهد. «منا مسعود» در نقش «علاءالدین» انتخابی رویایی است اما نقش آفرینی و آوازخوانی او بسیار ساده و سطحی اجرا می شود. «نیومی اسکات» در نقش «شاهزاده جاسمین» کمی بهتر از نقش مقابلش ظاهر می شود و با آوازخوانی اش می تواند دل مخاطبان نه چندان حرفه ای «علاءالدین» را بدست آورد. 

کارگردان این فیلم ، استایلیست پر زرق و برق معروف «گای ریچی» است که هر چقدر به بودجه ی آثار او اضافه می شود ، به عنوان فیلمساز کمتر و کمتر مورد اقبال مخاطبان سینما قرار می گیرد. «علاءالدین» با اینکه سی ثانیه طولانی تر از ورژن انیمیشنی آن است اما ثانیه به ثانیه به اثر اوریجینال خود وفادار می ماند. سوال بزرگی که درباره ی کل پروژه وجود دارد این است که چرا مانند «دامبو» ، این فیلم نیز یک فانتزی افراطی بزرگ است در حالی که کسی درباره ی نیاز به بازسازی لایواکشن آن نه سوالی پرسیده و نه جوابی شنیده است. در این بازسازی ها هیچ داستان نو یا حتی یک برداشت نو دیده نمی شود. حتی کاراکترهایی که در ورژن اوریجینال نیز دارای اشکال بودند نیز دست نخورده باقی مانده است. این یکی از جاهایی بود که می توانست به عنوان یک آپدیت بر اثر اوریجینال در بازسازی لایواکشن آن لحاظ شود. 

در نهایت «علاءالدین» از همان بی خردی رنج می برد که قبلا می شد حدس زد. لباس های رنگارنگ و طراحی صحنه ی فیلم بسیار سرگیجه آور و زیباست. آهنگ های «الن منکن» مانند همیشه درگیرکننده و جذاب است. سکانس های رقص ، حال و هوایی بالیوودی دارند و سکانس های تعقیب و گریز در بازار یادآور ایندینا جونز جوان است. اما اغلب این ها حس رفع تکلیفی و آشنا بودن را به مخاطبان القا می کند. اکنون در سال 2019 هستیم و فرهنگ عامه به سرعت در حال تهی شدن از هویت است و این مسئله ما را وارد دورانی کرده که راضی به بازگشت های ناقص به گذشته هستیم. این یک نرمال جدید است. هرچیزی که قدیمی است می تواند دوباره نو شود اما به خوبی آن چیزی که به یاد دارید نخواهد شد. «علاءالدین» خوب است اما دلیلی برای فراتر رفتن از سرمایه داری ندارد.

منبع : Entertainment Weekly

مترجم : وحید فیض خواه