یک فیلم دودی

سال گذشته وقتی فیلم در سه بخش اصلی جشنواره کاندید شد انتظار تماشای یک فیلم قابل قبول را داشتم اما وقتی در اکران عمومی فیلم را دیدم با خود فکر کردم که چقدر هیئت داوران شوخی میکرده . اصلا معیار انتخاب های جشنواره در خیلی از دوره ها مشخص نیست درباره 

پوران درخشنده هم همین طور است یک فیلم او مانند هیس اصلا مورد توجه قرار نمی گیرد ( نسبت به این فیلم خیلی بهتر است ) اما زیر سقف دودی در بخش های اصلی نامزد دریافت جایزه می شود و در کمال تاسف لیلا حاتمی باید جایزه خود را با مریلا زارعی سهیم شود( عنوان جایزه)

فیلم به کل از نظر پرداخت موضوع ناموفق و گیج است ، فیلم درباره طلاق عاطفی است یا مشکلات جوانان ؟ فیلم درباره درک زوجین از یکدیگر است یا پذیرش روانشناس در زندگی؟

 در خط اصلی داستان درگیری و دعوای این زوج شکل نمی گیرد ( اصلانی ، زارعی) 

در جدل های این دو نفر از فاکتورهای شناخته شده مثل دیده نشدن زن توسط مرد ، ممانعت از رفتن به روانشناس و ... که این ها نشان از عدم تحقیق و نوشتن فیلمنامه ای با تصورات خود و از شنیده های خودشان است . 

به طور کلی فیلم انقدر بد داستان خود را روایت می کند که مشخص نمی شود که مشکل مرد چیست ؟ زن از چه مرحله ای در زندگی برای مرد دافعه ایجاد کرده ؟ و چندین سوال دیگر که فیلم نمی تواند آن ها را به فرم درست تبدیل کرده و به تصویر بکشد . 

از طرف دیگر ماجرای آرمان به عنوان خط فرعی و موازی با داستان وصله ناجوری برای فیلم است و به خوبی با خط اصلی داستان پیوند نمی خورد

در واقع خط داستانی آرمان باعث شده تا فیلمنامه زیر سقف دودی به فیلمنامه سریال نزدیکتر باشد تا فیلمنامه یک فیلم سینمایی .

دیالوگ ها خیلی سرسری نوشته شده اند و دیالوگ های خام در فیلم کم نیست . از جمله دیالوگ های بین زوج جوان فیلم و دیالوگ های بین اصلانی و طباطبایی . 

روانشناس فیلم ( آزیتا حاجیان) الکن است و اصلا نقشی در پیشبرد داستان ندارد در حالی که انتظار می رود راهکارها و راه حل ها از طریق او به مخاطب منتقل شود ولی متاسفانه او نیز از بین می رود . 

نقش شهرام حقیقت دوست نیز الکن است او به همراه دوستش سر آرمان کلاه میگذارد ولی خود هیچ نفعی از آن ماجرا نبرده است و زندگی فلاکت باری دارد هم چنین کارگردان خواسته با نمایش فرزند او در فیلم به گونه ای به او حق بدهد . 

منظور از جملات گفته شده در بازی ها به طور کلی این است که فیلم در شخصیت پردازی به شدت فقیر است و مخاطب نمی تواند جهان کاراکترها را درک کند و خودش را در کنار آن ها ببیند .

مسعود سلامی ( فیلم بردار ) و فرهاد اصلانی اجزای نسبتا خوب فیلم هستند اما با توجه به ضعف فیلم این دو عنصر مفید نیز از بین می روند .