لاتاری سومین ساخته ی سینمایی محمد حسین مهدویان است که مثل ایستاده در غبار و ماجرای نیمروز حس ناسیونالیسیتی در آن موج میزند اما مهدویان به موضوعی جدیدتر نسبت به دو اثر قبلی اش پرداخته که این خود نشانگر علاقه مند بودن این کارگردان به موضوعات به روزتر است گرچه این فیلم اگر در ۱۵ سال گذشته ساخته و اکران میشد با تماشاگر ارتباطی بهتر برقرار میکرد. مهدویان به خوبی از یک موضوع قدیمی اما ادامه دار بدون کلیشه در سینمای اجتماعی امروز استفاده کرده و جسورانه موضوعاتی را کاملا واضح عنوان کرده که شاید در کمتر فیلمی با چنین وضوحی برخورد کرده باشیم‌.  در کنار تمام تلاش جسورانه و ستودنی نویسندگان و کارگردان موفق به گنجاندن دیالوگهای شعاری در پس اتفاقات نشده اند. در لحظات اول فیلم و قاب بندی های کارگردان متوجه ردپای دو فیلم قبلی میشویم که با چند بار استفاده از زوم این در قاب های ثابت ببینده را خود به خود به یاد فضای فیلم های دهه ۵۰ می اندازد‌. بازی بازیگران این فیلم قابل ستایش است چراکه بیننده را در تمام طول فیلم با خود همراه میکنند گرچه گاهی اوقات دنبال کردن جریان خطی بعضی از سکانس ها از حوصله ی بیننده خارج میشود اما بازی متفاوت بازیگران در این فیلم قابل احترام است. در آخر دیدن لاتاری را برای یک بار هم که شده توصیه میکنم چراکه فیلم خوب را باید دید. 

الناز غیابی 

بهمن ۹۶