همه یک بازیگر هستیم

حضور یک مؤلفه در سینمای «نیما جاویدی» تماشای آثار او را برای مخاطب دل‌پذیر می‌سازد؛ توجه به عنصر «شخصیت» و پرداخت به وجوه مختلف آن، که ریشه‌اش ابتدا در فیلم‌نامه و سپس در نحوه پرداخت آشکار خواهد شد، ارکان این مؤلفه را تشکیل می‌دهند.

به طور خاص در «آکتور»، پیروی از یک الگوی ثابت برای شخصیت‌پردازی از سوی جاویدی، تبدیل به عنصری حیاتی گشته و گویی مسیر پختگی او در این مقوله -شخصیت‌پردازی- را از «ملبورن» تا «سرخپوست» و سپس «آکتور» برایمان نمایان می‌سازد.

تعدد نقش‌های موجود در روایت و به تبع آن، کثرت میزانسن‌های مورد نیاز، عامل مهمی است که جاویدی را در این سریال با چالشی خطیر مواجه می‌سازد. اما او برای گذار از این چالش، دو بازوی اساسی را برمی‌گزیند.

یک: گزینش صحیح برای گروه بازیگران و افزودن چاشنی مینی‌مالیسم به سبک بازی آنها است. جاویدی از پس هدایت موفق بازیگران خود در موقعیت‌های مختلف، باور‌پذیری را به بیننده هدیه می‌دهد. مخاطب، سه بازیگر اصلی در سریال -که از قضا پیش‌برنده اصلی روایت نیز هستند- را در میزانسن‌های مختلف باور کرده و همراهی با آنها را در خود احساس می‌کند.

دو: اتحاد سبک فیلم‌برداری -نورپردازی- با طراحی صحنه و گریم برای آفرینش چنین میزانسن‌هایی است. 

قرارگیری در نقش‌های مختلف، ساخت فضاهای متنوعی را نیز می‌طلبد که این امر با به‌کارگیری سبک صحیح در فیلم‌برداری و نورپردازی، طراحی خلاقانه صحنه‌ها با تِمی نوستالژیک و هم‌چنین گریم جذاب و در عین حال پیچیده، میسر شده است.

با عبور از قسمت‌های میانی، ریتم نسبتاً کند برای بازگو کردن روایات -اشاره به داستان خانه سالمندان- کم‌رنگ‌تر شده و جان تازه‌ای به تعلیق نهفته در سریال می‌بخشد.

عدم رها کردن داستان هر یک شخصیت‌ها به اهمیت‌بخشیدن به مؤلفه‌ای بازمی‌گردد که در ابتدا به آن اشاره شد. به طوری که در هر قسمت شاهد بازگو کردن ماجرای این شخصیت‌ها هستیم. این توجه نسبت به داستان متعلق به هر یک از افراد حاضر در سریال، از جهتی تماشاگر را از پرش ذهنی دور کرده و از سویی دیگر، نظم محسوسی را در روایت به وجود آورده است.

بنابراین جاویدی با کارگردانی موفق خود، تهدید و چالش منجر به سقوط را تبدیل به فرصتی برای صعود کرده تا قبل از نمایش هر قسمت از سریال، مخاطب را مشتاق برای تماشای داستان «پیشنهاد بازیگری در یک موقعیت جدید» ببیند.