سعادت در اربعین

     مرگ حقیقتی است گریز ناپذیر، کسی را از مرگ گریزی نیست، استاد محمد رضا شجریان نیز چون سایر بزرگان علم و ادب و هنر پارسی، بالاخره روزی با این حقیقت روبرو می شد و از میان ما پر می کشید، که در کمال تاسف چنین نیز شد.

     اما چرا در روز اربعین؟! صاحب ربنا، شجریان بیمار را تا آنجا زنده نگاه داشت؛ که هجرت او را به چهلم هجرت مظلومانه منادیان حق وصل؛ و آن را پاداش ربنای او قرار دهد، ربنای ملکوتی شجریان، سال ها بود که افق ها را در نور دویده و صاحب خود را خشنود ساخته بود. سعادتی بالاتر از این هم هست؟

     برای کسی که از خود، نام نیک و یادگار گرانبها بر جای می گذارد، بعد از مرگ، این واقعیت است که جای حقیقت می نشیند، واقعیتی که از وجود، حضور، آثار، رفتار و کردار فرد نشات می گیرد و او را برای همیشه تاریخ زنده نگاه می دارد. "اسطوره ها هرگز نمی میرند"، این تفسیرِ درستِ نشستنِ واقعیت جای حقیقت است.

     اگر از معدود صداهای ماندگار در تاریخ ایران زمین بخواهیم، نام ببریم، که همواره روح و روان مردم کشورمان را نوازش داده و آنها را غرق در آرامش خواهند نمود، تمثیلی بهتر از اذان مرحوم موذن زاده اردبیلی، ربنای مرحوم شجریان و الهه نازِ مرحوم بنان نخواهیم یافت.

     اسطوره و ماندگار شدن در تاریخ یک کشور، نیازمند ارادت و التفات جمعی و ملی به صاحبان آثار است، نه به نام و مقام و منصب و پول و ثروت. اعمال و آثار ماندگار، نه بر کاغذ و در لوح های فشرده، که بر دل ها حک می شوند، حمایت شایسته و بایسته عامه مردم را به دنبال خود دارند؛ و لعن و نفرین پذیر نیستند، چرا که حکمیت فردی، بر مسند قضاوت، پیرامون آن نشسته است و چون مستندِ بر دلیل و برهان نیستند، در نتیجه افتخار ماندگاری پیدا می کنند.

     مرحوم غلامرضا تختی وقتی مُرد، ثبت احوال شهر، از درج مهر "فوت نمود" بر شناسنامه او خودداری نمود، چرا که تختی نمُرده بود، او تازه زنده شده بود. استاد شجریان نیز هیچگاه برای مردم ما نخواهد مُرد، او مهر جاودانگی خویش را خیلی زودتر از اینها به شناسنامه خود زده بود.

     رَبَّنا لا تُزِغْ قُلُوبَنا بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنا وَ هَبْ لَنا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً إِنَّكَ أَنْتَ الْوَهَّابُ
    پروردگارا! پس از آن كه ما را هدايت كردى، دلهاى ما را به باطل مايل مگردان و از سوى خود ما را رحمتى ببخش. به راستى كه تو خود بسيار بخشنده‌اى...

     استاد شجریان نمُرده است، او در طول زندگی به ندا و کلام ربنای ماندگار خود وفادار بود و تا آخر وفادار باقی ماند و همین رمز ماندگاری اوست. او که بارها در ترانه های ماندگار خویش، رها شدن روح از قفس تن را، ضمن اشعاری از بزرگان شعر و ادب پارسی، با صدای ملکوتی خود، به گوش عارفان و عاشقان رسانده بود، حالا خود، روح از قفس تن جدا می بیند، خرقه کهنه از تن بدر می آورد تا رخت نوِ جاودانگی بپوشد و در کنار پروردگار خویش آرام بگیرد، استاد شجریان اکنون با فراغت بال، آسودگی خیال و در آرامش ابدی بدور از دغدغه های مادی دنیوی، در جوار حق آرام میگیرد تا شاکر نعماتی باشد که خداوند در طول عمری با عزت، نصیب او نمود.

     روحش شاد و روانش آرام باد.
    محمود نامی