معرفی فیلم هپی گیلمور 2 | وقتی آدام سندلر با نوستالژی خالص، زمین گلف را دوباره تسخیر می‌کند
«هپی گیلمور ۲» (Happy Gilmore) تجلی دوباره‌ای است از دنیای شلوغ و پُر سر و صدای آدام سندلر برای طرفداران قدیمی‌اش. این فیلم تمرینی تمام‌عیار در بازسازی خاطرات است؛ اما با رویکردی نو و امروزی. برخلاف بسیاری از دنباله‌های کمدی که تنها وانمود می‌کنند بازگشتی واقعی‌اند، این فیلم اصیل است — بازگشتی پرانرژی به همان خشمی که سندلر را در دهه ۹۰ به نماد طنز ضدجریان بدل کرد.
در کمدی‌هایی مثل «بیلی مدیسون» (Billy Madison)، «هپی گیلمور» و «واتربوی» (The Waterboy)، سندلر نقش کودکی بزرگ‌نشده را بازی می‌کرد؛ فردی ضد‌اجتماعی که مجبور بود برای جا افتادن در دنیا بجنگد. این بار هم، علی‌رغم سال‌ها شهرت، او همچنان می‌تواند همان شخصیت بی‌جا و جاه‌طلب را با مهارتی تحسین‌برانگیز بازی کند.
فیلم با فلاش‌بکی به پایان خوش قسمت اول آغاز می‌شود: هپی با ویرجینیا (با بازی جولی بوئن) ازدواج کرده، پنج فرزند دارد، و شش قهرمانی در گلف به‌دست آورده. اما یک ضربه اشتباه باعث مرگ ویرجینیا می‌شود و هپی، با رها کردن گلف، به الکل پناه می‌برد. ده سال بعد، او مردی افسرده و الکلی است.
در این میان، دخترش وینیا (با بازی سانی سندلر) به مدرسه باله اپرای پاریس راه می‌یابد، اما شهریه بالایی دارد. هپی، برای تأمین هزینه، دوباره به زمین گلف بازمی‌گردد. آن هم با مونتاژی کلاسیک از تمرینات دهه هشتادی و موسیقی گروه Foreigner)).
اما رقیب جدید او تیمی از «لیگ گلف مکسی» است؛ ورزشکارانی با جراحی‌های مخصوص که دامنه ضرباتشان را زیادتر کرده‌اند. هدایت این لیگ را کاراکتری نفرت‌انگیز (با بازی بنی سفدی، یکی از کارگردانان «جواهرات تراش‌نخورده») بر عهده دارد.
فیلم سرشار از ارجاعات و شخصیت‌های آشناست: بازگشت کریستوفر مک‌دونالد در نقش «شوتر مک‌گوین»، بن استیلر به‌عنوان مربی ترک‌اعتیاد خشن، پسر چابز پیترسون با همان دست چوبی، حضور کمدی کوین نیلان، راب اشنایدر و مارچلو هرناندز از (SNL).
در سنتی دیرینه از فیلم‌هایی که مخاطبان عام را شاد می‌کنند ولی منتقدان را از خود می‌رانند (از «رمبو» (Rambo) و «تغییرشگل‌دهندگان» (Transformers) گرفته تا آثار تایلر پری)، «هپی گیلمور ۲» شاید خالص‌ترین نمونه این تضاد باشد. در قسمت اول، سندلر پس از اخراج از برنامه (Saturday Night Live) تمام خشم خود را در نقش هپی تخلیه کرد. حالا، در این دنباله، او با همان انرژی بازگشته است.
در واقع، «هپی گیلمور ۲» نه‌تنها تداوم سبک آدام سندلر در طنز اجتماعی و روان‌پریشانه است، بلکه یادآور این نکته است که انتخاب سندلر برای ابتذال آگاهانه، تصمیمی هنری و ریشه‌دار بوده است. او هنوز هم اولین و بزرگ‌ترین کمدین یاغی و پانک‌راک یهودیِ سینمای آمریکا است.