جاش اوکانر با کلاه کابویی در فیلم بازسازی

جاش اوکانر با فیلم درام احساسی «بازسازی» ساختهٔ ماکس واکر-سیلورمن، کلاه کابویی به سر گذاشته و راهی کلرادو شده است. این فیلم با حضور بازیگرانی چون مگان فی (از «نیلوفر سفید»)، کالی ریس (از «کارآگاه حقیقی: سرزمین شب») و لی‌لی لاتاوری، داستانی انسانی از زندگی پس از فاجعه را روایت می‌کند.

اوکانر در نقش «داستی» ظاهر می‌شود؛ مردی که پس از سوختن مزرعه‌اش در آتش‌سوزی، نمی‌داند چگونه زندگی‌اش را ادامه دهد یا از دختر کوچکش مراقبت کند. اما او در جامعه‌ای کوچک که همچنان در حال جمع کردن تکه‌های باقی‌مانده است، تنها نیست.

بیشتر بخوانید:

جاش اوکانر هنوز نمی‌داند جیمز باند است یا نه!

پل مسکال و جاش اوکانر با «تاریخچه صدا» در بخش مسابقه کن

ماکس واکر-سیلورمن، کارگردان اهل کلرادو، درباره‌ی انتخاب بازیگران می‌گوید: «برای این نوع فیلم‌های کوچک و منطقه‌ای، به آدم‌هایی نیاز دارید که مهربان و بخشنده باشند. ما جاش را از بریتانیا داریم، لی‌لی را از استرالیا و باقی بازیگرانمان را از میان کشاورزان، مکانیک‌ها، معلمان و هیپی‌های دره سن‌لوئیس کلرادو انتخاب کردیم. گروهی عجیب، اما همدل و متحد.»

وی درباره همکاری با کالی ریس نیز می‌گوید: «کالی پلی ارتباطی میان بازیگران حرفه‌ای و غیرحرفه‌ای بود؛ چون خودش هم بوکسور بوده و می‌داند چه سختی‌هایی وجود دارد.»

«بازسازی» که توسط شرکت Mk2 Films به فروش می‌رسد، توسط جسی هوپ، دن جانوی و پل میزی برای شرکت Present Company تهیه شده و تولید مشترکی از Cow Hip Films و Dead End Pictures است. این فیلم پس از «ترانه‌ای عاشقانه» بار دیگر واکر-سیلورمن را به جشنواره کارلووی‌واری بازمی‌گرداند، این‌بار در بخش مسابقه اصلی.

بازسازی پس از فاجعه، نه درباره فاجعه

واکر-سیلورمن می‌گوید: «فیلم از تجربیات شخصی من شروع شد؛ از آتش، فاجعه و فقدان. ولی در دل فقدان، عشق زیادی نهفته است. فقدان باعث می‌شود که انسان‌ها مراقب هم باشند؛ حتی کسانی که تا قبل از آن همدیگر را نمی‌شناختند. این پدیده‌ای زیبا، مرموز و شجاعانه است: مهربان بودن.»

او تاکید می‌کند که فیلمش درباره آتش‌سوزی یا فاجعه نیست، بلکه درباره زندگی پس از آن‌هاست: «بازسازی فقط بازسازی فیزیکی نیست، بلکه بازآفرینی است. حس خانه انعطاف‌پذیر و درعین‌حال قدرتمند است. ما اغلب در همان جایی دوباره می‌سازیم که همه‌چیز را از دست داده‌ایم.»

سینمای منطقه‌ای، جهانی می‌شود

واکر-سیلورمن، با اشاره به اهمیت داستان‌گویی بومی، می‌گوید: «اگر سعی کنید داستان همه را بگویید، در نهایت چیزی بی‌مزه می‌سازید. اما اگر یک داستان خاص را درست بگویید، برای همه معنا پیدا می‌کند. سینمای منطقه‌ای اگر با دقت و توجه ساخته شود، به چیزی فراگیر تبدیل می‌شود.»

وی همچنین به سبک خاص شخصیت‌پردازی‌اش اشاره می‌کند: «در این فیلم، شخصیت‌ها زیاد حرف نمی‌زنند. اما وقتی بالاخره حرفی می‌زنند، تاثیرش چند برابر است. فیلم با این‌که دیالوگ‌های کمی دارد، درباره ارتباط انسانی است.»

منبع: variety