بهترین اقتباس‌ها از آثار هوشنگ مرادی کرمانی | راوی دلنشین‌ترین لحظات زندگی روزمره

اختصاصی سلام سینما؛ کمال نادری مطلق | داستان‌های او با زبانی ساده اما عمیق، زندگی مردم عادی کوچه و خیابان را بازتاب می‌دهند و جذاب‌ترین ایده‌ها را از دل معمولی‌ترین لحظات بیرون می‌کشند. با خواندن آثار ماندگار مرادی کرمانی می‌توان حدس که او تا چه حد دلبسته وقایع ساده و تکرارشونده‌ای است که هر کدام از بار دراماتیک بالایی برخوردارند. شاید به همین دلیل است که سینما و تلویزیون ایران بارها سراغ داستان‌های او رفته است و حاصل کار، در اکثر موارد، فیلم‌ها و سریال‌هایی خاطره‌ساز بوده است.

در این پست نگاهی به سه اقتباس برجسته سینمایی و تلویزیونی از داستان‌های او انداخته‌ایم.

هوشنگ مرادی کرمانی از مهم‌ترین نویسندگان معاصر ایران است؛ نویسنده‌ای که توانایی شگفت‌انگیزی در روایت تجربه‌های زیسته مردم عادی و برون‌ریزی خالص‌ترین احساسات برآمده از زندگی روزمره دارد. آثار او به‌خاطر جزییات بصری فراوان و توجه به اهمیت دراماتیک کنش‌های به‌ظاهر پیش‌پاافتاده، جایگاهی ویژه در ادبیات ایران و قابلیت بالایی برای اقتباس‌های سینمایی دارند.

فیلم خمره (ابراهیم فروزش، 1370)

در دوره اوج فعالیت کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در سینمای ایران، «خمره» یکی از مهم‌ترین آثار سینمایی این نهاد بود؛ اقتباس از داستانی پرمعنا به قلم مرادی کرمانی که استعاره‌ای از همبستگی مردم و نمایانگر اهمیت ارزش‌های انسانی است. فیلم فروزش با سادگی و طنز ظریف خود توانست نظر مثبت منتقدان و جشنواره‌های جهانی را جلب کرده و حتی جایزه یوزپلنگ طلایی جشنواره لوکارنو را به دست بیاورد.

سریال قصه‌های مجید (کیومرث پوراحمد، 1371)

از محبوب‌ترین سریال‌های تاریخ تلویزیون ایران که اقتباسی از (احتمالا) محبوب‌ترین مجموعه داستان مرادی کرمانی است. انتقال محل وقوع رخدادها از کرمان به اصفهان (زادگاه پوراحمد) باعث شد با ترکیبی جادویی از جزیی‌نگری و حس نوستالژیک روبه‌رو باشیم که به یک اندازه حاصل کار مرادی کرمانی و پوراحمد به‌نظر می‌رسید. تماشای «قصه‌های مجید» هنوز هم می‌تواند برای هر تماشاگری  تاثیرگذار و دلنشین باشد.

فیلم مهمان مامان (داریوش مهرجویی، 1382)

مهرجویی در «مهمان مامان» به حال‌وهوای رمان‌های مرادی کرمانی وفادار مانده و درست مثل او، داستانی از روزمرگی‌های خانواده‌هایی متعلق به طبقات پایین جامعه را نشان می‌دهد بدون این‌که از یک طرف به دام نمایش تصویری چرک از فقر افتاده و از سوی دیگر به‌شکلی رقت‌انگیز برای آن‌ها دلسوزی کند. نتیجه، فیلمی پرانرژی در ستایش همدلی و مهربانی انسان‌ها است؛ همان مضمونی که بارها در کارهای مرادی کرمانی تکرار و به خلق انبوهی از آثار ماندگار منجر شده است.