سام (محمدرضا گلزار) و نرگس (نوشین حسین‌خانی) | شور عشق
در حالی که در دوره اول اصلاحات تب ساخت فیلم‌هایی با مضمون عشق‌های زمینی دوران جوانی داغ شده بود، ایرج قادری به‌عنوان فیلمسازی که سال‌ها رگ خواب مخاطب ایرانی را در دست داشت، این آزادی را پیدا کرد که به ریشه‌های خود برگردد. شاید با نگاهی سخت‌گیرانه، بتوان روابط عاشقانه «سام و نرگس» را صرفا شامل مجموعه‌ای از کلیشه‌ها دانست: پسر بد و دختر خوب، رفاقتی که دچار تنش می‌شود، مرام و معرفت در راه عشق و مسائلی از این قبیل. با این وجود دو عامل به محبوبیت این فیلم نزد مخاطبان نوجوان و جوان کمک کردند. مورد اول، سوار شدن فیلم روی موج شکل‌گرفته در آن سال‌ها بود. در دورانی که جوان‌ها برای اولین بار طی سال‌ها این فرصت را پیدا کرده بودند که کمی از شر قید و بندهای رسمی رها شوند، انرژی «سام و نرگس» درست از همین‌جا می‌آمد و می‌توان گفت بخشی از ماندگاری فیلم ناشی از ساخته‌شدن در زمان و مکان درست است. نکته بعدی توانایی قادری در بازی با عواطف مختلف تماشاگر از طریق پررنگ‌کردن فضای ملتهب، تنش‌های خانوادگی و درگیری‌های ذهنی شخصیت‌ها است. ضمن این‌که رابطه سام و نرگس در این فیلم به‌نوعی یکی از اولین تجربه‌های عشق خیابانی در سینمای پس از انقلاب بود و همین امر حتی اهمیتی تاریخی به این فیلم می‌بخشد.