فیلمی زیرکانه و شجاعانه

ترجمه اختصاصی سلام سینما

نقش‌آفرینی دو بازیگر سیاه‌پوست جوان و خوش‌آتیه یعنی «جان دیوید واشینگتن» و «زندایا» می‌تواند فیلم «سم لوینسن» را بسیار پرسر و صدا و تغییردهنده‌ی جریان فعلی سینما نشان دهد. در بدترین حالت می‌تواند یک پروژه‌ی شیک اما خنثی باشد. اما در نهایت «مالکوم و مری» فیلمی با نقش‌آفرینی‌های دقیق و هنرمندانه است که دیدگاه‌های جالبی را عرضه می‌کند و از طرفی دیگر نشان می‌دهد که منتقدان می‌توانند چقدر روی اعصاب فیلمسازان بروند.

«مالکوم»(جان دیوید واشینگتن) یک فیلمساز جوان مغرور است که به همراه نامزد باهوش و زیبایش «مری»(زندایا) پس از مراسم اکران فیلم اول «مالکوم» به خانه‌ی شیکی برگشته‌اند که تهیه‌کنندگان فیلم برای فیلمبرداری، آن خانه را برای او کرایه کرده بودند. «مالکوم» به آشپزخانه می‌رود، برای خود نوشیدنی می‌ریزد، آهنگ جیمز براون را پخش می‌کند و برای خود یک افترپارتی خصوصی برگزار می‌کند. اما «مری» به شدت از دست او عصبانی زیرا «مالکوم» هنگام سخنرانی در مراسم از او تشکر نکرده است. او از این مسئله بسیار ناراحت است که داستان فیلم «مالکوم» از زندگی شخصی غمگین او الهام گرفته شده است که در آن به موضوعاتی مثل عشق، رابطه، سلبرتی بودن و چالش‌های هر دوی آنان در رویارویی با مسائل نژادپرستانه به عنوان دو سیاه‌پوست پرداخته است. 

«مالکوم و مری» یکی از آن فیلم‌های بلند پرمحتوایی است که در دوران کووید19 ساخته شده است. این پروژه هنگامی آغاز شد که فیلمبرداری سریال «ایفوریا» با نقش‌آفرینی «زندایا» ساخته‌ی «لوینسن» در شبکه‌ی اچ‌بی‌او متوقف شده بود. قرنطینه مسئله‌ی صمیمیت بین افراد یک خانه را وارد چالش کرد که «مالکوم و مری» نیز درباره‌ی چالش صمیمیت است. این فیلم پر از فریادها و سخنرانی بازیگران است که گاهی اوقات جواب می‌دهد و گاهی اوقات نیز خسته‌کننده است. در مجموع این منش بلاغی «زندایا» است که می‌تواند لحظاتی فریب‌دهنده باشد. 

«مالکوم و مری» می‌تواند فیلمی با وجدان و بدون هیچگونه شوخی باشد. این فیلم یک سکانس عالی دارد و آن زمانی است که «مالکوم» اولین نقد فیلمش را روی موبایلش می‌خواند و حسابی عصبانی می‌شود. این نقد توسط کسی نوشته شده است که «مالکوم» او را "دختر سفیدپوست از لس آنجلس تایمز" صدا می‌زند و چند ساعت پیش در مراسم اکران فیلمش، حسابی از «مالکوم» تعریف کرده بود. او در این سکانس با عصبانیت فریاد می‌زند و می‌فهمد که باید باقی هزینه‌ها را  از کارت اعتباری‌اش پرداخت کند.

«واشینگتن» در نشان دادن خشم «مالکوم» از هر قسمت از نقد فیلمش، به طرز بامزه‌ای از اجزای صورتش استفاده می‌کند. جالب‌تر این است که نقدی که درباره‌ی فیلم او منتشر شده است، نقدی مثبت است اما «مالکوم» از عدم توجه کافی منتقد نسبت به جزئیات فنی فیلمش به شدت عصبانی است. مخصوصاً منتقد در جمله‌ای تصویر دالی را دوربین ثابت می‌داند که بسیار برای «مالکوم» ناراحت‌کننده است و اعتقاد دارد که آن منتقد فرق بین لنزهای مختلف را نمی‌داند. 

موضوع اصلی «مالکوم و مری» اعتبار است و اینکه چگونه این فضیلت ضروری توسط کسانی که تخصص و دانش کافی درباره‌ی موضوعات مورد ادعای خود را ندارند ولی تصور می‌کنند که تفکرات و سر و صداهای بی‌پایه‌ی آنان است که اصالت دارد، لطمه می‌بیند. این فیلم درباره‌ی نیاز و احترام به صحت و اعتبار است. این نکته‌ای زیرکانه درباره‌ی «مالکوم و مری» است. مهم نیست که سکانس نقد فیلم «مالکوم» معتبرترین چیز درباره‌ی آن فیلم است اما این بخشی از هوشمندی و اجرای شجاعانه‌ی فیلم «لوینسن» است.

منبع: گاردین

مترجم: وحید فیض خواه