این روزها شاهد پخش مستندی با عنوان از سپیده تا فریاد با محوریت بررسی برش هایی از زندگی محمدرضا شجریان در فضای مجازی هستیم. مستندی که نگاه بدیعی به مسئله هنر و هنرمند ارائه می دهد و از قابلیت های فنی خوبی هم برخوردار است که نکات زیر در آن قابل توجه است و آن را دیدنی تر می کند. 

مهمترین نکته فنی مستند از سپیده تا فریاد ریتم خوب آن است. در عین حال روایت بدون لکنت و با استحکام اثر آن جذابیت را برای مخاطب دوچندان خواهد کرد. 

صدای مخملین ناصر طهماسب مثل همیشه هم کیفیت کار را برای مخاطب تایید می کند و هم آرامش خاصی در دل او ایجاد می کند.

نگاه جانب دارانه به پرتره ندارد و سعی دارد منصفانه به موضوعات بپردازد.

انتخاب افراد مورد مصاحبه هم بسیار هوشمندانه صورت گرفته و یک اثر قابل قبول از هر نگاهی را می سازد

سیر محتوایی مستند به کنش گری های سیاسی شجریان در دوره های مختلف می پردازد از

همراهی مداوم با مردم تا یک تحلیل هیجانی و احساسی از فضای غبار آلود جامعه که مسیرش را دچار تغییر می کند و در نهایت کارگردان به زیبایی فرم و محتوا را در صحنه ای که بی بی سی فارسی کلاه بر سر شجریان می گذارد، بهم می آمیزد تا بر توانایی های خود صحه بگذارد.

مهدی طوسی و همکارانش این سیر را در مستند با رعایت صداقت تمام به تصویر کشیده اند.

دوری فضای هنر و هنرمند از مطامع سیاسی سیاستمداران و اعم بودن شان هنر از سیاست حرف درستی است که از دل کار در می آید

بدون شک یکی از مخاطبان اصلی این مستند باید سیاست بازانی باشند که نگاهشان به هنرمند تنها وسیله ای برای مانور تبلیغاتی است. 

نکته تامل بر انگیز در مورد این مستند نگاه مصلحانه ایست که درآن وجود دارد و نسخه ای که در بطن کار برای برخورد با هنرمندان و بخصوص شجریان ارائه می دهد، این نگاه را تایید می کند. این قضیه به حدی است که شاید به تاریخ مصرف دار شدن مستند بیانجامد و پذیرش این ریسک، تنها تعهد بالای گروه سازنده به فرهنگ و هنر ایران را نشان می­دهد.

پایان امید بخش و شاعرانه مستند، آرامش خاصی را در مخاطبان خود ایجاد خواهد کرد.

مهدی طوسی سابقه خوب و متفاوتی که تا کنون از خود در عرصه فرهنگ برجای گذاشته با این اثر دلسوزانه پربار تر کرده است.