هیو جکمن در یک درام متفاوت سروصدا به پا کرده است

اختصاصی سلام سینما-  هیو جکمن در یک درام متفاوت سروصدا به پا کرده است. 

هیوجکن نامزد جایزه اسکار، با بازی در نقش سناتور بدنام ایالت متحده امریکا در فیلمی که درباره اخلاق و انسانیت در سیاست و اتاق خبر است چنان نقش آفرینی دارد که مخاطب را به فکر فرو می برد. 

چه چیزی ارزش تیتر شدن را دارد؟ چه چیزی باعث می شود تا اصحاب رسانه زمان خود را صرف به تصویر کشیدن آن کنند درحالیکه موضوعات بی اهمیت تر را نگه می دارند؟ از زمانی که دونالد ترامپ پایش به کاخ سفید باز شده است روزنامه نگاران دیگر کمتر به موضوعات بی ربطی می پردازند و این بحث پیش آمده که اتاق خبر دچار نوعی بیماری شده است. 

در فیلم جدید جیسون رایتمن با عنوان" رقیب پیشتاز" او ما را به سال 1988 و زمانی که گری هارت، با بازی هیو جکمن، سناتور ایالت متحده بود می برد. به نظر می رسد او فردی است که بعنوان نامزد دموکرات ریاست جمهوری کاملا بی خرد است. او جذاب، خوش لباس و باهوش بود و سن کمش نیز او را در میان رای دهندگان کم سن محبوب کرده بود( 25 سال جوان تر از رونالد ریگن رئیس جمهور ). او معمولا از حضور در جمع خودداری می کرد، و زمانی که توجهات از قواعد سیاسی به سمت زندگی شخصی اش تغییر پیدا می کرد احساس ناخوشایندی داشت، او نمی داند که در مقابل مجله پیپل چطور باید با همسر و دخترش رفتار کند تا از این طریق به منفعت سیاسی برسد. 

از جمله پارادوکس های محتاط بودن این است که روزنامه نگاران بیشتر تمایل دارند تا درباره زندگی شخصی چنین فردی بدانند. مدتی زمزمه هایی از خیانت هارت به گوش می رسید، چیزی ثابت نشد اما تا مدت ها او را به عنوان فردی هوسباز می شناختند. زمانی که شایعات به صورت قانونی مطرح شد، اگرچه کاری نادرست و عجله ای بود اما در نهایت هارت لب به سخن گشود. 

فیلمنامه به قلم ریتمن، کسی که کتاب هایش الهام برانگیز است،  همچون اثری واقعی از زمان است که با مشورت جی کارسون و روزنامه نگار مت بای نگاشته شده است، این منجر شده تا اعتباری در پشت" رقیب پیشتاز" باشد که باعث شود تا در بالاترین درجه از فیلم های مشابه اش قرار بگیرد. بارها داستان دراماتیک سیاست مداران خیانت کار را شنیده ایم،  اما در اینجا با توجه به اینکه تیم نویسندگی و وقایعی که اتفاق می افتد احساس صادقانه ای را ایجاد می کنند اما عواطف وجود ندارد. از دیالوگ های Sorkinesque و صحنه های پر هرج و مرج کمپین پر جنب و جوش گرفته تا جلسات هیجانی اتاق خبر، همه این ها به وسیله ریتمن طرح ریزی شده است. 

هارت، فردی ایده آلیست است که سادگی اش در نهایت به جهالت و یا شاید حتی به غرور مبدل می شود. فیلم به تفاوت های ظریفی که بین او و وقایع اطرافش وجود دارد می پردازد. آیا آدمی که یک پدر غیرقابل اعتماد است می تواند یک سیاستمدار قابل اعتماد باشد؟ آیا واقعا زندگی شخصی بر حیطه تخصصی تان تاثیر می گذارد؟ پاسخ هایی که در داستان به آن می رسید آسان نیستند اما هارت نه به صورت یک قربانی و نه به صورت یک شرور نشان داده نمی شود. فارغ از جذابیت غیرقابل انکار جکمن بعنوان یک سوپراستار، او شخصیت هارت را به عنوان فردی ایفا می کند که یا عزت نفس پایینی دارد یا اینکه بسته به هر لحظه دچار ناراحتی های غیرقابل درکی می شود. این یکی از بهترین نقش آفرینی های او است، بازیگران زیادی نیستند که قادر باشند حضور یک سیاستمدار محبوب را با سایه هایی که در تعقیبش هستند ادغام کنند. ریتمن نشان دهنده تاثیرات ناشی از بی خردی و تلاش برای پنهان کردن آنها از چشمان اعضای جوان کمپین و روزنامه نگارانی است که هارت را احاظه کرده اند . بسیاری از آنها از هارت می خواهند تا آینده را به تصویر بکشد، در این پاشیدگی تراژدی وجود دارد، این اتفاق به طور قوی از سمت همکار نزدیکش، با بازی مولی افرایم، دیده می شود، او شاهد رها کردن زنی است که هارت مدتی با وی ارتباط نزدیکی داشت. وی در طول آخرین کنفرانس خبری زمانی که می بیند مردی را که زمانی تحسین می کرده است دیگر آن وقار و متانت را ندارد واکنش سردی از خود نشان می دهد. 

جدا از نقش آفرینی قوی جکمن، فیلم تحت تاثیر بازی جی.کی سیمون در نقش مدیر کمپین هارت و ویرا فارمیگا بعنوان همسر خیانتکارش است که در آخرین صحنه سخنرانی تکان دهنده ای دارد . خودداری فیلم از به وجود آوردن کشمکش و اجتناب از تلقین احساس به مخاطب و عدم نشان دادن راهی برای هضم این اتفاقات و عواقب ناشی از آن، ممکن است برخی از افراد را ناامید کند و باید اعتراف کرد که در فیلم کمبودهایی وجود دارد. بعد از اولین هنرنمایی و چرخش فیلمنامه حول جزئیات اندکی از زندگی دونا رایس، زنی که همسر هارت با او در ارتباط بود، باعث می شود که او را چیزی بیشتر از یک چهره معصوم ببینیم. 

سونی تلاش کرد تا" رقیب پیشتاز" در اواسط روز انتخابات نمایش داده شود. با توجه به این اتفاق ممکن است برخی آن را بعنوان حمله ای به رسانه ها تعبیر کنند اما درباره اینکه اخبار منتشر شده جعلی است یا خیر ابهاماتی دیده نمی شود و تنها ابهام موجود این است که در چه زمانی، کجا و چگونه چنین اخباری باید گزارش شود. 

منبع: گاردین

مترجم: مهتاب عیوضی