عشق در یک نگاه
«چاقی» از آن دسته از فیلمهایی ست که از همان صحنه های ابتدایی اش تکلیف خود را با مخاطب روشن می کند.
فیلم در مدیوم اشتباهی ساخته شده است. «چاقی» به واسطه ی پیشینه ی سازنده اش در ساخت سریال ها و تله فیلم ها شباهت زیادی به آثار تلویزیونی دارد و همین امر از ظرافت آن در پرداخت به میزانسن های ناب، تصاویر غافلگیرکننده و حتا دستیابی به فرمی جدید و تکرارنشده کاسته است.
راما قویدل تلاش می کند تا در «چاقی» یک مثلث عشقی را طراحی کند اما در اجرای این ایده به موفقیت چشمگیری دست نمی یابد چرا که جرقه ی رابطه ی عاشقانه ی امیر (علی مصفا) و شادی (مهسا کرامتی) نه با منطقی موجه و نه در موقعیتی خاص زده می شود و همین مسئله این رابطه را از اساس غیرمنطقی و ناملموس جلوه می دهد. امیر و همسرش بهار (لادن مستوفی) زندگی مطلوبی را در کنار هم سپری می کنند. مشکل اصلی زندگیِ امیر چاقی اوست. چند باری تصمیم به لاغری گرفته اما هر بار به جهت بی ارادگی اش در این پروژه شکست خورده است. او در همان نگاه اول عاشق زن جوانی به نام شادی می شود و حضور شادی انگیزه ی لاغر کردن را در او بیدار می کند.
با اینکه فیلم می کوشد به یک سینمای واقعگرایانه ی اجتماعی نزدیک شود اما ضربه ی اساسی اش را از ضعف در شخصیت پردازی و ناکارآمدی اش در شیوه ی ترسیم روابط آدم هایش در فیلمنامه می خورد. اشکال اساسی فیلم درواقع همان نقطه ی آغاز عشق است. این که از کجا و به چه علت عشقی این چنین پررنگ میان دختری جوان و مرد متاهل میانسالی شکل می گیرد خود جای سوال دارد. وقتی فیلمساز نمی تواند به این پرسشِ مهم پاسخ دهد طبیعتاً بخش های رمانتیک کار نیز قادر به شکل دهی دراماتیک عشق نخواهد بود. بدین ترتیب رابطه ی مرد میانسال و دختر جوان پتانسیل کافی برای ادامه ی داستان را از دست می دهد و فیلم کشدار و مبتلا به یکنواختی می شود.
به طور کلی «چاقی» در به تصویر کشیدن روابط آدمهایش عملکرد درستی ندارد و علاوه بر انفعال شخصیت هایش، روابطشان با یکدیگر نیز هرگز از حد و حدود کلیشه های رایجِ چنین فیلم هایی فراتر نمی رود.
اما آنچه باعث می شود اشکالات «چاقی» به رغم همه ی کاستی هایش گلدرشت به چشم نیایند شاید کم ادعایی آن باشد. فیلمساز فیلم خود را در فضایی مینیمال جلو می برد و شخصیت های آن را نه در اندازه ی قهرمان و ضدقهرمان های آثار کلاسیک بلکه درست، سنجیده و به اندازه در بستر کار قرار می دهد و همین امر باعث می شود درام، نسبت روایی و ظاهری درستی با عشق داشته باشد و دست کم با اسلوب های ژانری خود همخوانی کند.
«چاقی» بازی های خوبی دارد. هر چهار بازیگر اصلی آن اولاً درست انتخاب شده اند و ثانیاً در تناسبی سنجیده و خوشایند با یکدیگر بازی میکنند. «چاقی» شاید بهترین فیلمِ علی مصفا نباشد اما او یکی از بهترین بازیهای خود را در همین فیلم ارائه کرده است.