پاتریشیا کلارکسون با «لیلی» دوباره می‌درخشد
لیلی لدبتر، زنی اهل آلاباما و مادر خانواده، بیش از دو دهه در کارخانه تایرسازی گودیر کار کرد. او به عنوان ناظری زن در محیطی مردسالار، بارها مورد تبعیض قرار گرفت. تا اینکه متوجه شد حقوق دریافتی‌اش تقریباً نصف همکاران مردش است. او در ابتدا تنها خواهان عدالت برای خود و خانواده‌اش بود و تمایلی به مبارزه یا جنجال نداشت، اما همین خواسته ساده او را به نماد مبارزه برای برابری تبدیل کرد.
پاتریشیا کلارکسون در این فیلم با بازی‌ای دقیق، صمیمی و بدون اغراق، نقش لیلی را به شکلی انسانی و ملموس ایفا می‌کند. نه به‌عنوان یک قهرمان هالیوودی، بلکه به‌عنوان زنی که با تردید، خستگی و امید، در مسیر طولانی عدالت قدم می‌گذارد.
در روند داستان، لیلی با همکاری وکیلش، جان گلدفارب (با بازی توماس سادوسکی)، شکایتی حقوقی مطرح می‌کند که در ابتدا با پیروزی در دادگاه همراه است، اما شرکت گودیر این حکم را به چالش می‌کشد و سرانجام رأی اولیه لغو می‌شود. پرونده به دیوان عالی می‌رسد و بار دیگر رد می‌شود. اما این پایان راه نیست؛ رسانه‌ها موضوع را مطرح می‌کنند و لیلی به چهره‌ای شناخته‌شده تبدیل می‌شود که سرانجام با تلاش‌هایش منجر به تصویب «قانون حقوق برابر پرداخت لیلی لدبتر» در سال ۲۰۰۹ شد؛ نخستین قانونی که باراک اوباما در مقام رئیس‌جمهور امضا کرد.
فیلم «لیلی» با کارگردانی ریچل فلدمن، بیشتر از آنکه یک درام پرهیاهو باشد، روایتی از واقعیت‌های امروزی آمریکاست؛ کشوری که سیستم اداری و سیاسی پیچیده، موانعی سنگین بر سر راه افشاگران قرار می‌دهد. در این مسیر، لیلی با مشکلات خانوادگی هم روبه‌رو است؛ همسرش دچار سرطان می‌شود و پسرش خانواده را ترک می‌کند. اما همین چالش‌ها، شخصیت انسانی‌تر و ملموس‌تری به او می‌بخشند.
نکته قابل تأمل در فیلم این است که تلاش لیلی نه از جایگاه یک نماد یا قهرمان، بلکه از دل نیاز به عدالت برمی‌خیزد. این فیلم در زمانه‌ای که مردم احساس ناتوانی می‌کنند، یادآور می‌شود که حتی یک شهروند معمولی می‌تواند آغازگر تغییرات بزرگ باشد.
منبع: variety