یک شب در میامی روایتی سینمایی در اولین فیلم بلند "رجینا کینگ" در مقام کارگردانی است که به ملاقات چهارتن از افراد موفق جامعه ی سیاهپوستان ایالات متحده در دهه ی 1960 در اتاق یک متل است.

مالکوم ایکس،محمدعلی کلی،جیمی براون و سم کوک 

ملاقاتی که در واقعیت رخ داده اما محتوای صحبت های آن چهار تن در آن شبِ به خصوص چیزی است که با اقتباسِ کارگردان از نقل قول های مرتبط و نیز نمایشنامه ای تحت این عنوان با قلمِ کمپ پاورز آمیخته شده است.

فیلمنامه ی تاتری محدود در فضای پاورز در طول فیلم، کینگ را مجبور به استفاده از نماهایی می کند که در پاره ای از موارد شما را کلافه و دلسرد می کند؛اما این مورد نه تنها هیچ ضربه ای را به اثر وارد نکرده است، بلکه کارگردانِ اثر با استفاده از برخی شیوه های خاص چون انتقال دوربین به فضایی خارج از اتاق متل و نیز استفاده از آینه ها این مهم را به نقطه ی قوت آن مبدل نموده است.

یک شب در میامی  درامی تاریخی است،درامی که در خلل سال های دهه ی شصت و خصوصا در سال 1964 ما را با پدیده ای به نام قدرت سیاه یا Black Power آشنا می کند.قدرتی که چهار کرکتر اصلی اثر اما به شیوه ای متفاوت از یکدیگر سعی در اثبات آن و یا تاثیرگذاری آن بر جامعه ی سیاهان در تقابل  ایدئولوژی هایشان داشته اند.ایده ی ساخته شدن اثر ساده است.اینکه در شب ملاقات آن چهار نفر در 25 فوریه 1964 چه چیزی رخ داده است؟و فیلم حول همین محور ساده شما را به دنیای درونی تفکرات 

 شخصیت های خویش فرو برده و درگیر خویش می کند،آن هم در مدت زمانی نه چندان کوتاه و بدون حضور خورشید در شبی بلند که می توانست سینمایی تر به روز ختم شود. موضوعات بحث شده در فیلم و مردانی که در حال بحث‌اند در طول فیلم شما را تا انتها علاقمند نگه می دارند اما همین علاقه در پاره ای از وقت ها با حضور عده ای که سعی می شود مربوط به ماجرا جلوه داده شوند و  نیز تغییر لوکیشن از اتاق متل به پشت بام و همچنین شبگردی کوتاه کلی و سم منقطع شده و فکر متمرکز شده ی تماشاگر به محتوای دیالوگ های رد و بدل شده میان  چهار شخصیت اصلی منحرف می گردد،شاید بهتر بود کارگردان به همان اتاقک کوچ در اتاق متل و لحظات کوتاه تنهایی شخصیت هایش بسنده می کرد.. در مجموع می‌شود گفت یک شب در میامی نه آنچنان که باید یک اثر ناب سینمایی که یک کلاس تاریخ امروزی با بازی‌های خوب در کنار نکوهش سیاه ستیزی و با کمی ارفاق مسلمان ستیزی و البته نوعی ادای احترام صادقانه  به چهار نفری است که هر کدام به نوبه ی خویش در اعتلای قدرت سیاهان کوشیدند.