اکشن غربی در مرز شرقی
روز صفر، اکشن غربی در محدوده ی شرقی
اگر چند اکشن جاسوسی غربی را با فضای میهن پرستانه ترکیب کنیم و در خاورمیانه پیاده اش کنیم میشود آخرین کار ملکان، روز صفر.
فیلم سرشار است از المانهای قهرمانی و ضد قهرمانی غربی و حتی کپی عینی. قولنج شکستن مامور ایرانی قبل از هر عملیات ویژه، مبهم بودن زندگی شخصی و حتی مشخصات مامور، جسارت در کشتن دشمنان به سادگی آب خوردن و در عین خونسردی، مهیا بودن پیشرفته ترین امکانات در لحظه و تمام نقاط و... تماما از سینمای آن ور آب وام گرفته شده است.
ملکان با دست گذاشتن روی ماجرای دستگیری عبدالمالک ریگی تروریست معروف، خواسته ادای دینی کند به تمام نیروهای امنیتی گم نامی که هنیشه در تلاشند تا گزندی به مام میهن نرسد. وی این تدای دین را در فرمی غربی نشانده تا مخاطب شرقی ش را راضی کند. فیلم پر از دست و رودست های پلیسی_جاسوسی ست که روایت را جذاب کرده و تعدد لوکیشنها هم کمک کرده فیلم لذت بصری متنوعی برای بیننده اش به ارمغان بیاورد.
ریتم فیلم خوب و گاهی تند است و بیننده را خسته نمیکند و اگر بازی خوب جدیدی را هم به آن بیفزاییم میفهمیم با یک اثر روان مواجهیم. اما هرچقدر انتخاب امیر جدیدی برای نقش مامور ایرانی خوب از کار درآمده، انتخاب ساعد سهیلی برای نقش ریگی نتیجه ای جز فضاحت ندارد.
عدم پذیرش سهیلی برای مخاطبی که اورا اغلب در نقش جوان عاقش پیشه و لاابالی دیده از یک طرف ، نداشتن کاریزمای لازم برای یک رهبر تروریستی از طرف دیگر به اندازه ی کافی فیلم را در سکانسهای سهیلی زمین زده است.
جلوه های ویژه اغلب و نه تماما نسبت به سینمای ایران خوب از آب درآمده و فیلم برداری اکتیو متناسب با تم فیلم هم درجای درست استفاده شده است. غصه در جاهایی میلنگد و فرصت شخصیت پردازی را برای تمام کارکترها نمیدهد. شایدجذاب ترین قسمت فیلم پایانش باشد وقتی مامور امنیتی بزرگترین عملیات ضد تروریستی گم نام تر از هرکسی از کنار خبرنگاران میگذرد و صدای آرزوهایش را در گوش ما نجوا میکند...
این مطلب بعلت تنظیم در ایام جشنواره ممکن است دارای نواقصی باشد. تیتر از سر مقاله روزنامه ی سازندگی برداشته شده است