اختصاصی سلام سینما - «علف‌زار» یکی از فیلم‌های اول جشنواره فجر چهلم است. فیلمی به کارگردانی کاظم دانشی که پژمان جمشیدی و سارا بهرامی در آن نقش‌آفرینی کرده‌اند. هرچند «علفزار» و سازنده‌اش کاظم دانشی در مقایسه با باقی فیلم اولی‌ها کمتر موردتوجه بوده، اما مورد ویژه روز دوم جشنواره است. روزی که فیلم دیگرش «شادروان»، می‌تواند یکی از خنثی‌ترین و متوسط‌الحال ترین فیلم‌های جشنواره امسال باشد.

نکته روز اول فجر۴۰: مهدویان و همه ی آن فیلم های ساخته نشده

در وهله اول، ژانر و داستان «علفزار» است که نشان از طبع خلاقانه فیلمساز جوان دارد. اگر بخواهیم به آخرین فیلم دادگاهی خوبی که سینمای ایران به خود دیده رجوع کنیم، باید سال‌های زیادی به عقب برگردیم.

خب «علفزار» فیلمی است که بر اساس داستانی واقعی و درباره یک پرونده تجاوز گروهی ساخته شده، یک فیلم دادگاهی که عموم آن در دادگاه می‌گذرد و این خودش مهم‌ترین نکته روز دوم جشنواره فجر چهلم است: بعد از مدت‌های مدید با یک فیلم دادگاهی سروکار خواهیم داشت.

ساختن یک فیلم دادگاهی اصلاً کار آسانی نیست. اینکه تماشاگر را با یکسری اسناد و مدرک روی کاغذ به مدت طولانی در یک اتاق محاکمه نگه داری و بتوانی او را تا انتها با فیلم همراه کنی، کار هرکسی نیست. همین که فیلمسازان به دنبال ایده‌پردازی هستند تا داستان‌های ملودرام تکراری یا فیلم‌های اجتماعی تلخ درباره فقر، نسازند و به کارهای جدیدتر و ژانرهای محجورتر بپردازند، خودش بهترین خبر است.

نکته دیگر امروز حضور پژمان جمشیدی در کاخ جشنواره است. این بار او نقشی بازپرس پرونده را با گریمی سنگین بازی کرده است. روند جلو آمدن جمشیدی در سینما در این سال‌ها جالب است. او با بازی در سریال‌های تلویزیونی و کمدی‌های آبکی و الکی کار خود را شروع کرد. اما خیلی زود تصمیم گرفت بر گستره بازیگری خود بیفزاید.

وقتی اولین نقش جدی‌اش را بازی کرد، کسی باورش نکرد و وقتی برای بهترین بازیگر مکمل مرد کاندید دریافت سیمرغ شد همه به او خندیدند و مسخره‌اش کردند. امروز اما قضیه جمشیدی و بازیگری فرق می‌کند. جمله پرتکراری که درباره او می‌شنویم این است که بازیگری را بهتر از فوتبال بلد است و در این استعداد بیشتری دارد.

این اولین نقش اول جدی و مهم جمشیدی در یک فیلم سینمایی است. نقشی که می‌تواند سرنوشت بازیگری‌اش را تغییر دهد. اگر خوب بازی کرده و از پس جدیت کاراکتر و فضای ملتهب دادگاهی برآمده باشد، مورد اعتماد و توجه فیلمسازان قرار خواهد گرفت و اگرنه شاید دیگر هیچ نقش جدی به او واگذار نشود. این یک سکوی پرتاب یا سقوط ویژه برای جمشیدی خواهد بود.