بازگشت مارتین اسکورسیزی و رابرت دنیرو با کازینو در سی‌امین سالگرد این فیلم
در یکی از پرمخاطب‌ترین رویدادهای جشنواره فیلم ترایبکای نیویورک، نسخه‌ای ویژه از فیلم کلاسیک «کازینو» (Casino) به مناسبت سی‌امین سالگرد ساخته‌شدنش به نمایش درآمد؛ فیلمی به کارگردانی مارتین اسکورسیزی با بازی درخشان رابرت دنیرو، جو پشی و شارون استون. اما چیزی که این نمایش را متمایز کرد، نه فقط مرور خاطرات، بلکه تأکید بر تازگی و هم‌زمانی تم‌های فیلم با فضای پرآشوب سیاسی و اجتماعی امروز بود.
مارتین اسکورسیزی در گفت‌وگویی زنده پیش از اکران، در کنار رابرت دنیرو و با اجرای کمدین دبلیو. کمال بل، تأکید کرد: "ماجراهای این فیلم ریشه در تراژدی‌های کهن یونان دارد. داستان غرور و نخوتی است که به نابودی ختم می‌شود."
کازینو؛ آینه تمام‌نمای قدرت و فساد
کازینو که بر اساس کتابی از نیکلاس پیلگی ساخته شده، داستان واقعی فرانک لفتی روزنتال، یکی از مهره‌های مافیای شیکاگو در لاس‌وگاس دهه ۷۰ را روایت می‌کند. دنیای بی‌قانونی که در آن پول، قدرت و جاه‌طلبی، همه چیز را تحت‌الشعاع قرار داده‌اند. دبلیو کمال بل با اشاره به شخصیت خشن و لجوج جو پشی، آن را «نمادی از دوران امروز» دانست و از رابرت دنیرو پرسید آیا این برداشت آگاهانه بوده است. او با خنده پاسخ داد: "کمی … ولی اگر دو ساعت وقت داری، بیشتر در موردش توضیح بدم."
لاس‌وگاس؛ از شهر گناه تا پایتخت سرگرمی خانوادگی
مارتین اسکورسیزی در بخشی دیگر از این نشست، تفاوت میان لاس‌وگاس دیروز و امروز را دست‌مایه طنز قرار داد و گفت:
"الان می‌توانی با خانواده‌ات به آنجا سفر کنی! اما یک سؤال مطرح است: آیا وقتی مافیا اداره‌اش می‌کرد بهتر بود، یا اکنون که در دستان شرکت‌ها و کمپانی‌های عظیم است؟"
مقایسه ناعادلانه با فیلم رفقای خوب
منتقدان در زمان اکران فیلم در سال ۱۹۹۵، آن را با شاهکار قبلی مارتین اسکورسیزی یعنی «رفقای خوب» (Good Fellas) مقایسه کردند. اما حالا، پس از گذشت سه دهه، فاصله این دو اثر بهتر درک می‌شود. مارتین اسکورسیزی در توضیح تفاوت‌ها گفت: "ایده این بود که همان انرژی دیوانه‌وار پانزده دقیقه آخر رفقای خوب را بگیریم و از آن یک فیلم کامل بسازیم."
پشت‌صحنه‌ای از دنیای شبانه و خشونت مفرط
مارتین اسکورسیزی و رابرت دنیرو از هفته‌ها فیلم‌برداری شبانه در کازینوهای شلوغ و صحنه‌های خشن گفتند؛ از جمله صحنه معروفی که در آن سر یکی از شخصیت‌ها در گیره فلزی قرار می‌گیرد که در نهایت مجبور به سانسور بخشی از آن شدند.
این کارگردان همچنین از تلاش نافرجامش برای دعوت از فرانک روزنتال به محل فیلم‌برداری صحبت کرد؛ تلاشی که به‌خاطر ممنوعیت قانونی حضور او در نوادا حتی با کمک‌های پشت پرده جک والنتی، رئیس وقت انجمن فیلم آمریکا ناکام ماند.
رابرت دنیرو و میراث پوشاک در نقش‌هایش
رابرت دنیرو، در بخش جذابی از گفتگو، درباره آرشیو لباس‌های شخصیتش در دانشگاه تگزاس صحبت کرد:
"بعد از فیلم «نیویورک، نیویورک» (New York, New York) متوجه شدم لباس‌هایم ناپدید می‌شوند. از آن موقع تصمیم گرفتم همه چیز را جمع کنم. کفش‌هایی که در «پدرخوانده ۲» (The Godfther 2) پوشیدم، احتمالاً همان‌هایی بودند که وارن بیتیدر فیلم «بانی و کلاید» (Bonnie and Clyde) پوشیده بود."
پیامی به نسل بعدی فیلم‌سازان
در پایان جلسه، از این دو اسطوره سینما درباره توصیه‌شان به فیلم‌سازان جوان پرسیده شد. رابرت دنیرو گفت:
"اگر واقعاً چیزی را می‌خواهی، باید دنبالش کنی. کار راحتی نیست، ولی باید به خودت وفادار بمانی."
مارتین اسکورسیزی هم با تأکید بر حفظ روحیه آماتوری در کار هنری گفت:
"آرتور پن یک روز به من گفت: هیچ‌وقت حالت آماتور را از دست نده. آماتور یعنی عاشق بودن. همین عشق است که باید در نگه‌داشتنش بکوشی."
در پایان، مارتین اسکورسیزی سخنانی پرمعنا درباره اهمیت استفاده از آزادی بیان گفت:
"الان وقتش است که از هر فرصتی برای گفتن حرف‌هایت استفاده کنی. نمی‌‌دانی فردا قرار است چه پیش بیاید."