نیم بها کافی است؟ آیا ارزان شدن بلیت می‌تواند تماشاگران را به سالن های سینما برگرداند؟
اختصاصی سلام سینما - پارسا کمالی : تنها در هفته منتهی به چهارم تیر، گیشه سینماهای کشور حدود ۷ میلیارد تومان فروش کرد—نزدیک به ده میلیارد تومان کمتر از هفته پیش از شروع حملات موشکی. عددی که برای صنعتی با صدها میلیارد سرمایه‌گذاری سالانه، کف فروش تلقی می‌شود.
رائد فریدزاده، رئیس سازمان سینمایی، اعلام کرده که طرح تخفیف 50 درصدی تا آخر هفته جاری در تهران اجرا می‌شود و سپس درباره تمدید آن و یا گسترش آن به دیگر شهرها تصمیم گرفته خواهد شد. این تصمیم، در سطح افکار عمومی، نشانه همدلی نهادهای فرهنگی با شهروندان است.
از منظر روان‌شناختی، تخفیف می‌تواند احساس عادی‌شدن زندگی را تسریع کند؛ برای مثال پس از پاندمی کرونا، نمودار ورود مخاطب حدود 20 تا 30 درصد رشد کرد.
اما در کنار این موضوع خطری دیگر در کمین است؛ مخاطبی که چند هفته بلیت نیم بها خریده، به‌سختی حاضر می‌شود بار دیگر مبلغ تمام بها بپردازد. تجربه بازار نشان می‌دهد هر بار که تخفیف تمدید شده، بازگشت به نرخ پایه با افت مخاطب ناگهانی همراه بوده است. بنابراین، اگر هدف تقویت صنعت است، باید این مُسکن کوتاه‌مدت با تزریق نقدینگی، بیمه خسارت سالن‌ها و کمپین‌های تبلیغاتی ملی همراه شود—نه اینکه صرفا جایگزین آن باشد.
به بیان دیگر، تمهید «نیم‌بها» می‌تواند جرقه‌ای باشد برای روشن‌کردن دوباره چراغ سالن‌ها، اما برای نگه‌داشتن این چراغ به سوخت دیگری نیاز است: حمایت هدفمند، تنوع محتوایی و اطمینان عمومی از امنیت. فقط در چنین صورتی است که سینمای پساجنگ می‌تواند از فاز بقا عبور کند و دوباره به سودآوری برسد.