مروری بر واکنش‌های مطبوعات جهانی به «یک تصادف ساده»
از زمان نمایش فیلم تا تاریخ ۲۲ اگوست ۲۰۲۵ مطبوعات و رسانه‌های جهانی در ستون‌ها و یادداشت‌های سینمایی به فیلم پناهی پرداخته‌اند و خلاصه کلی واکنش‌ها در مورد آن به این شرح است:
خلاصه کلی واکنش‌ها
- مجموع نقدها/واکنش‌ها: بیش از ۵۰ مورد
- مثبت: اکثریت قاطع (بیش از ۹۰٪)
- منفی یا ترکیبی: تنها ۲ تا ۳ مورد (مجله Filmmaker / بلیک ویلیامز، وب‌سایت FirstShowing / الکس بیلینگتون)
- جمع‌بندی کلی: اثری شاهکار – پرتنش، انسانی، خشمگین و در عین حال آمیخته با طنز و امید؛ شایسته دریافت نخل طلایی.
نکات کلیدی برگرفته از نقدها
- پایان‌بندی
- تقریباً همه منتقدان پایان فیلم را «ویرانگر، ماندگار و فراموش‌نشدنی» توصیف کرده‌اند.
- بسیاری آن را بهترین نمای پایانی سال دانسته‌اند.
- ترکیب لحن‌ها/ ژانرها
- به‌طور مکرر اشاره شده است که فیلم میان تریلر پرتنش، کمدی سیاه، درام سیاسی و پرتره انسانی جابه‌جا می‌شود – و این دستاوردی بزرگ قلمداد شده است.
- ابعاد سیاسی و اخلاقی
- به‌عنوان «یک دفترچه شخصی از احساسات قربانیان سرکوب» توصیف شده است (LA Times).
- دلالت بر تضاد اخلاقی میان انتقام و بخشش داشته است (New Yorker، Variety).
- برخی آن را با آثار Death and the Maiden یا آثار پارک چان-ووک مقایسه کرده‌اند.
- بازی‌ها و شخصیت‌ها
- اجرای عکاس زن تقریباً به‌طور یکسان مورد تحسین قرار گرفته است.
- شخصیت‌های داخل ون و لباس عروسی به‌عنوان موتیف تکرارشونده توجه زیادی از منتقدان جلب کرده‌اند.
- جنبه‌های هنری و فیلمسازی
- توصیف‌ها: «فشرده، استادانه کارگردانی شده، خشن اما انسانی، ترکیبی از بکت و تارانتینو.»
- مقایسه‌ها: «جدایی نادر از سیمین»، «تاکسی»، «طلای سرخ»، «لیتل میس سانشاین»، «بانوی انتقام»
- تأثیر ماندگار
- بسیاری نوشته‌اند که فیلم «برای مدت طولانی با شما می‌ماند» یا «تمام سال به آن فکر خواهم کرد»
نقل‌قول‌های منتخب
«شاهکاری بی‌نظیر. چنین تنشی در نمای پایانی تاکنون ندیده‌ام.» (Tribune / کیتی والش)
«فیلمی که تا اعماق وجودم را تکان داد. » (کارلوس آگیلار / NYT, LAT)
«بهترین فیلم کن ۲۰۲۵ بود. » (RogerEbert. com / برایان تالریکو)
«یک تریلر اخلاقی خشمگین و درخشان. » (IndieWire / دیوید ارلیچ)
(Vulture / آلیسون ویلمور) «شایسته‌ی دریافت نخل طلایی است.»
ENTERTAINMENT WEEKLY رایان کولمن
«خیلی دوستش داشتم!! عاشق پناهی هستم، فکر می‌کنم این بهترین اثر او در سال‌های اخیر است. قصد دارم روی جلب نظر تیم تحریریه برای پوشش خبری این فیلم کار کنم…»
مجله FREELANCE / FILMMAKER // تایلر کوتس
هیچ چیز مثل یک فیلم مهیج ایرانی با ریتم کند برای شروع فصل نیست. من واقعاً آن را دوست داشتم و فکر می‌کنم برای مدتی در ذهنم خواهد ماند. بدون هیچ پیش‌زمینه‌ای به تماشای آن رفتم و اصلاً نمی‌دانستم داستان به کجا ختم می‌شود، اما خیلی تأثیرگذار بود. به نظرم بازیگران عالی بودند!
مجله FREELANCE / LOS ANGELES TIMES / LAFCA // رابرت ابل
من این فیلم را حیرت‌انگیز دیدم. فکر نمی‌کردم امکان‌پذیر باشد که فیلمی بسازی که همزمان اینقدر بی‌وقفه ناراحت‌کننده و … امیدبخش؟ … باشد، اما اگر می‌خواهی درباره اینکه قربانی یک رژیم بی‌رحم بودن چه حسی دارد، صادق و صریح باشی (با فرض اینکه پناهی دفترچه خاطرات درونی احساساتش را باز می‌کند)، آن وقت انتقام را به یک گفت‌وگوی مداوم تبدیل می‌کنی و از آن برای نشان دادن انسانیت انکارناپذیر در ستمدیدگان استفاده می‌کنی که هرگز نمی‌توان آن را خاموش کرد. وای، آن پایان‌بندی. هرگز فیلمی درباره تروما مثل این ندیده بودم. اون پایان‌بندی واقعاً انگار می‌خواست پو (نویسنده معروف) را برای ژانر وحشت بازتعریف کند.
FREELANCE / LOS ANGELES TIMES / THE NEW YORK TIMES / LAFCA / NSFC // کارلوس آگیلار
وای، تا عمق وجودم را تکان داد. آن پایان… شگفت‌انگیز بود. صادقانه بگویم، فکر نمی‌کنم امسال فیلمی تا این حد من را تحت تأثیر قرار داده باشد، همان‌طور که «یک تصادف ساده» جعفر پناهی چنین کرد. پایان فیلم واقعاً مرا به‌طور فیزیکی تکان داد. این فیلمی است که تا پایان سال و حتی پس از آن در ذهنم باقی خواهد ماند.
FREELANCE / NYFCC // ایمی توبین
شگفت‌انگیز. واقعاً چیزی ویژه بود. همه اجراها عالی بودند، اما زن، عکاس، فوق‌العاده بود.
THE HOLLYWOOD REPORTER // ربکا کیگان
خیلی دوستش داشتم! لحن فیلم، اجراها، صرفه‌جویی در روایت داستان و اینکه صحنه اوج چگونه به‌طور غیرمنتظره‌ای سراغت می‌آید… همه این‌ها فوق‌العاده است.
THE HOLLYWOOD REPORTER / سیجا رانکین
تماشای این فیلم برایم بسیار لذت‌بخش بود. کمی درباره داستان می‌دانستم، اما واقعاً آماده شدت و تأثیر آن نبودم. دیدن چیزی اینقدر متفکرانه و منحصربه‌فرد بسیار تازه و هیجان‌انگیز بود! (و البته برای مدت طولانی درباره آن پایان فکر خواهم کرد).
INDIEWIRE / مارکوس جونز
از تماشای آن لذت بردم. اولین بار بود که یکی از فیلم‌های او را می‌دیدم. قطعاً پرتنش بود، اما در عین حال می‌خندیدم. می‌توانستم خودم را در موقعیت شخصیت‌ها ببینم. و همین‌جاست که جذابیت فیلم است؛ قطعاً هنری است اما واقعاً لذت‌بخش. مدتی است به پایان فیلم فکر می‌کنم- سؤال اینکه آیا کار درست را انجام دادند یا نه، جالب است. به هر حال، هیجان‌زده‌ام و می‌توانم بفهمم چرا نخل طلایی را گرفت.
LOS ANGELES TIMES THE ENVELOPE / مت برنان
در دنیای ایده‌آل، این فیلم نامزد بهترین فیلم خواهد بود.
LOS ANGELES TIMES / LAFCA // گلن ویپ
به‌عنوان یک تریلر عالی عمل می‌کند، و نمایش فوق‌العاده‌ای از روش‌های رشوه دادن به مردم دارد؛ همه دستشان را دراز کرده‌اند. فیلم پر از طنز است. استفاده زیادی از شخصیت‌های مختلف در ون شده و دید مداوم لباس عروس در موقعیت‌های غیرمعمول واقعاً خوب بود. پایان نفس‌گیر – حتی باید فقط به‌خاطر آن برای صدا نامزد شود. فیلمسازی واقعاً قوی است. و فیلم واقعاً به خوبی مخاطب را در جایگاه شخصیت‌ها قرار می‌دهد. مطمئنم بسیاری از خبرنگاران LA Times مشتاق خواهند بود با پناهی صحبت کنند.
THE NEW YORKER / آوا کافمن
کاملاً دوستش داشتم – ایده‌ای درخشان، با اجرای درخشان.
NEW YORK MAGAZINE / گازل امامی
وای، واقعاً فیلم فوق‌العاده‌ای بود.
NEW YORK MAGAZINE ∣ THE STRATEGIST / ارین شوارتز
خیلی دوستش داشتم! من طرفدار پر و پا قرص فیلم‌های دیگر پناهی و سینمای ایران هستم. فیلم بسیار سنگین است اما هنوز لحظات واقعاً خنده‌داری هم دارد.
NEW YORK MAGAZINE ∣ VULTURE / نیت جونز
فکر می‌کنم عالی بود! شایسته نخل طلایی. متأسفانه برای مخاطب آمریکایی تا حدی قابل همذات‌پنداری است.
THE NEW YORK TIMES // نیکول اسپیرلینگ
فکر می‌کنم فوق‌العاده بود.
THE RINGER – THE BIG PICTURE PODCAST // شان فنسسی
بسیار قوی، با ده دقیقه پایانی واقعاً نفس‌گیر. پایان فیلم ماندگار است؛ جالب است که ببینیم پناهی سراغ یک تریلر خالص رفته است. فکر می‌کنم بیشتر زمان تنش را حفظ کرده است.
ROTTEN TOMATOES // ژاکلین کولی
واقعاً دوست داشتم. بخش مورد علاقه‌ام در واقع مریم بود؛ او فوق‌العاده بود و آن پایان!! خیلی خوب اجرا شده بود.
SCREEN INTERNATIONAL // جان هیزلتون
فکر می‌کنم فوق‌العاده بود: باهوش روایت شده، انسانی و تعادل درخشان و کنترل‌شده‌ای میان کمدی و تراژدی دارد.
TRIBUNE NEWS SERVICE / LAFCA // کیتی والش
وای، یک شاهکار است. مطمئن نیستم تاکنون نمای پایانی چنین پرتنشی دیده باشم.
VANITY FAIR // جان راس
واقعاً خوب بود. ترکیب خوبی از کمدی سیاه و درام داشت. او را برای پروژه‌های آینده در ذهن خواهم داشت.
VARIETY // کلیتون دیویس
خیلی، خیلی، خیلی خوب بود. واقعاً عالی است. فکر می‌کنم بسیار فشرده و بسیار خوب کارگردانی شده است. یک ایده ساده که به‌طرز درخشانی اجرا شده است. فیلمنامه خوب است. هنگام تماشا به فیلم‌های ایرانی دیگر مانند «جدایی نادر از سیمین» فکر می‌کردم. شبیه «لیتل میس سانشاین» جدی است. پناهی با این مفهوم خیلی بیشتر از هر کارگردان دیگری کار کرده است.
VOGUE / لیزا ماکاباسکو
خیلی دوستش داشتم، وای.
AP جیک کویل
فوق‌العاده است. نمی‌توانم صبر کنم تا با او صحبت کنم.
AWARDS WATCH / ساوینا پتکووا
همچنان که قهرمانان داستان در قالب فریادها، فروپاشی‌ها و زد و خوردها برای آزادی‌ها و زندگی‌های از دست رفته خود سوگواری می‌کنند، فیلم بیانیه خود را مطرح می‌سازد: انتقام هرگز نه منظم است و نه شفابخش، بلکه این شجاعتِ اجازه دادن به خود برای دنبال کردن آن در وهله اول است که می‌توان با آن روایت فردی را بازنویسی کرد.
بازی‌های قدرتمند و دیالوگ‌های هدفمند و پُرتنش در یک ساختار سینمایی واقع‌گرا و مینیمالیستی، در سراسر فیلم طنین‌انداز می‌شوند. پناهی با فیلم «یک تصادف ساده» تلاش نمی‌کند یک معمای پیچیده اخلاقی را ساده‌سازی کند، بلکه آن را به انسان‌ها واگذار می‌کند تا تنها راهی که می‌توانند آن را حل کنند – یعنی به صورت جمعی و متحد در قدرت بازیابی شده‌شان – بیابند.
THE DAILY BEAST / استر زاکرمن
تجربه‌ای فوق‌العاده بود. او در Bluesky نوشت: «شخصاً از برندگان جشنواره کن بسیار خوشحالم. هر دو فیلم «یک تصادف ساده» و Sentimental Value را دوست داشتم. کمپانی Neon هم جذاب‌ترین عکس ممکن را برای برجسته کردن پیروزی کاملاً شایسته‌ی واگنر مورا در بخش بهترین بازیگر انتخاب کرد.»
DEADLINE / پیت هموند
انتظار نداشتم اینقدر خنده‌دار، سرگرم‌کننده و در دسترس باشد – بی‌آنکه چیزی از تیزی و برندگی‌اش کاسته شود.
DISCUSSINGFILM / یاسمین قندیل
او در شبکه‌ی X نوشت: «عاشق عاشق عاشق این انتخابم.»
DOCUMENTARY MAGAZINE / ابی سان
در Moirrée: امتیاز ۴ از ۵.
ELLE MAGAZINE / تومریس لافلی
در ابتدا یک تریلر انتقام‌جویانه است، اما سپس به کاوشی گسترده و باوقار در مفاهیمی همچون انتقام، بخشش، اخلاق و رستگاری تبدیل می‌شود. برنده‌ی شایسته‌ی نخل طلای امسال، به‌زیبایی نشان می‌دهد که در هر شرایطی باید با تمام وجود به انسانیت‌مان چنگ بزنیم.
FILM COMMENT / بئاتریس لوایزا
در Moirrée: امتیاز ۳ از ۵.
FILMMAKER MAGAZINE / بلیک ویلیامز
در Letterboxd: امتیاز ۲ از ۵.
در Moirrée: امتیاز ۲ از ۵.
FILMMAKER MAGAZINE / وادیم ریزوف
در Moirrée: «دور محور ابهام مرکزی، فیلم مدام میان میل به یک کاتارسیس خشونت‌آمیز و کششی تقریباً هم‌وزن به سمت کمدی جابه‌جا می‌شود… به خاطر عنصر روایی زنده به گور شدن، چند بار به یاد خون ساده افتادم؛ فیلمی که هرگز انتظار نداشتم با آثار روح‌نواز پناهی مرتبط بدانم. در عین حال در انتظار گودو هم به‌صراحت فراخوانده می‌شود – حرکتی کمی اغراق‌آمیز، اما نشانه‌ای از گستره‌ی فیلم؛ اثری که بهترین کار پناهی از زمان «طلای سرخ» ۲۰۰۳ به شمار می‌رود.
FIRSTSHOWING.NET / الکس بیلینگتن
در Letterboxd: «نه خنده‌دار است و نه جالب. ایده‌ای در حد یک فیلم کوتاه است که به زور به قالب یک فیلم بلند بسیار خسته‌کننده کشیده شده. فیلم‌سازی‌ای خشک و ساده. بی‌رمق. فکر می‌کردم «پاپا پناهی» چیزی از فیلم درخشان پسرش یاد گرفته باشد، اما این‌طور نبود.» (امتیاز ۲٫۵ از ۵)
GQ / یانا موری
در Letterboxd: امتیاز ۴ از ۵.
THE HOLLYWOOD REPORTER / جردن مینتزر
عالی.
IGN / سیدهانت آدلخا
در X: اولین فیلم او پس از آزادی از زندان، جعفر پناهی خشم خود را در یک ون می‌ریزد برای برنده‌ی نخل طلای «یک تصادف ساده». یک کمدی–درام خشمگین درباره‌ی اینکه نه‌تنها چگونه زیر سایه‌ی اقتدارگرایی زندگی کنیم، بلکه چگونه از آن جان به در ببریم.
در Letterboxd: امتیاز ۵ از ۵.
INDIEWIRE / دیوید ارلیش
در Letterboxd (امتیاز ۴ از ۵): «یک تریلر اخلاقی خشن و آتشین. ماجرایی پرکشش و با فیلمنامه‌ای فشرده که همچون تلفیقی از« انتقام بانو» ساخته پارک چان-وو، «تاکسی» از پناهی، و اندکی «در انتظار گودو» پیش می‌رود. فیلم تازه‌ی پرتنش و زخم‌خورده‌ی پناهی اوج قدرت خود را از این حس می‌گیرد که جهنم همواره همچون سوتی در گوش، همراه وحید خواهد بود، بی‌اعتنا به سرنوشت مردی که ربوده است. و حتی بیشتر از آن، از این اشاره که پس لابد بهشت جایی نزدیک پنهان شده است.
INDIEWIRE / رایان لاتانزیو
ارزش بیدار شدن را داشت. فوق‌العاده بود.
INSIDEHOOK / مارک اش
در X: ««یک تصادف ساده» [پناهی] یک جاده‌ای کلاسیک ایرانی / تمثیلی معرفت‌شناسانه و اخلاقی است-یک ون پر از زندانیان سابق رژیم تلاش می‌کنند بفهمند آیا مسافر/گروگان‌شان همان نگهبانی است که شکنجه‌شان کرده، و اینکه با او چه باید بکنند. اثری ابسورد و سرانجام-پس از دهه‌ها انقلابی.
LOS ANGELES TIMES / جاشوا روتکاف
فیلمساز ایرانی جعفر پناهی، که بارها زندانی و ممنوع‌الکار شده، هرگز نگذاشته آثارش به دام احساساتی‌گری بیفتند. اما این فیلم نزدیک‌ترین تجربه‌ی او به بیان خشم زندگی زیر سایه‌ی استبداد است. اثری در حد و اندازه‌ی «مرگ و دوشیزه» که با پایانی ظریف و ویرانگر همراه است، پایانی که دیدنش حقی است که باید به خود بدهید.
THE NEW YORK TIMES / مانوئلا دارگیس
فیلمی تند و سوزان، با کارگردانی زیبا؛ با این حال چیزی که روزها در ذهنم مانده، نجابت و انسانیت پناهی است.
THE NEW YORKER / جاستین چانگ
این فیلم که به‌ظرافت میان لحن‌ها جابه‌جا می‌شود، خیلی زود خود را به‌عنوان یک تریلر اخلاقی قدرتمند آشکار می‌سازد، درباره‌ی عدم قطعیت حقیقت، سوءاستفاده های قدرت، پیامدهای آزار جسمی و روانی، و انتخاب میان انتقام و بخشش. فیلم به سکانسی حیرت‌انگیز و رهایی‌بخش اوج می‌گیرد: نمایی تک‌برداشت از فوران خشم و وحشت که تماشاگر را به‌راستی تکان می‌دهد و باعث می‌شود نتوانی از فکر کردن به پناهی دست بکشی؛ فیلمسازی بزرگ و معترض که باز هم (و امیدوارم نه برای آخرین بار) رنج یک عمر را به هنری برانگیزاننده بدل کرده است.
NEW YORK MAGAZINE | VULTURE / آلیسون ویلمور
برنده‌ی شایسته‌ی نخل طلای امسال. فیلم شکل و شمایل یک کمدی سیاه بسیار تلخ را دارد… «یک تصادف ساده» فیلمی عمیقاً خشمگین است، اما فراتر از آن، در تلاش‌هایش برای مواجهه با معنای رسیدن به پایان‌بندی و سازگار کردن آرمان‌ها با واقعیتِ میل به انتقام، سرشار از اندوه است.
ROGEREBERT.COM / برایان تالریکو
اثری قدرتمند، سیاسی و شخصی که در میان بهترین‌های پناهی جای می‌گیرد. برای من به‌عنوان منتقدی که ناچار شدم کن را خیلی زود ترک کنم و فیلم‌های تحسین‌شده‌ی جدیدی از بی گان، برادران داردن و یواخیم تریه را از دست دادم، اما همچنان بیش از ۳۰ فیلم دیدم «یک تصادف ساده» بهترین فیلم جشنواره کن ۲۰۲۵ بود. درامی که مرا حیرت زده کرد و به این اندیشیدم که شاید این بهترین اثر کارنامه‌ی پناهی باشد؛ حتی اندیشیدن به چنین امری شگفت‌انگیز است.
ROLLING STONE / دیوید فیر
یک تریلر نفس‌گیر، یک جاده‌ای پرپیچ‌وخم، و نوعی نمایش فارس پشت‌صحنه که به جای یک اجرای نمایشی، حول محور یک قتل انتقامی می‌چرخد. هر لحظه‌اش گواه کار یک استاد است حتی تا رسیدن به آن شات پایانی تکان‌دهنده و والا. این پیروزی کاملاً شایسته بود.
SCREENRANT / گریم گاتمن
از دل همه‌ی این‌هاست که پناهی چنین احساسات تکان‌دهنده‌ای می‌آفریند؛ در قالب یک تریلر که به همان اندازه که هولناک است، اندیشه‌برانگیز هم هست. دستاوردی خیره‌کننده از کارگردانی که از لحظه‌ی تماشای فیلم، در ذهنم باقی مانده و مدام تأثیرگذارتر شده است. درست مانند شکی که آرام‌آرام در دل گروه انتقام‌جویان رخنه می‌کند، «یک تصادف ساده» آهسته به درون تو نفوذ می‌کند، پیش از آن‌که ناگهان تو را در چنگ خود بگیرد و همراه سفری پرشور ببرد.
VARIETY / پیتر دِبروژ
فیلم معضلی اخلاقی پرقدرت را پیش روی کسانی می‌گذارد که در ایران قربانی بی‌عدالتی شده‌اند. شاید عجیب به نظر برسد که در دل یک درام آرام با صحنه‌های رانندگی طولانی و حتی گذری به بخش زایمان، چنین ماجرایی شکل بگیرد، اما همین مسیر تلخ و در عین حال خنده‌دار، ابسوردیسم ساموئل بکت را با خشم انتقام‌جویانه‌ی یکی از آثار تارانتینو در هم می‌آمیزد.
THE WRAP / چیس هاتچینسون
همان‌طور که همیشه، این فیلمساز عمیقاً به انسان‌ها، دردهایشان و ظرفیت‌شان برای مهربانی علاقه‌مند است؛ و «یک تصادف ساده» را به پرتره‌ای عاطفی درباره‌ی انسانیت‌شان بدل می‌کند، در حالی که خشم فروخورده‌ای علیه بی‌عدالتی نیز در خود دارد. این دو نه‌تنها دست در دست هم پیش می‌روند، بلکه نشان می‌دهند انسان‌ها زیباترین بخش‌های جهان و سینما هستند.
THE WRAP / استیو پاند
فیلم از بسیاری از آثار دیگر پناهی سخت‌گیرانه‌تر به نظر می‌رسد و در صحنه‌ی رویارویی، آن‌جا که مرد ربوده‌شده به درخت بسته می‌شود، به اوجی خشم‌آلود می‌رسد. در جشنواره‌ای سرشار از خشم، این یکی از صحنه‌هایی است که بیشترین ضربه را وارد می‌کند و طولانی‌ترین پژواک را بر جا می‌گذارد… و در نهایت، دیدن تصویر کارگردانی که پس از سال‌ها ممنوعیت روی صحنه ایستاده، به‌قدری پرکشش است که نمی‌توان در برابرش مقاومت کرد، همان‌طور که در برابر فیلم، که به‌سادگی فوق‌العاده است.