رمانتیسم عماد و طوبی از همان ابتدا تکلیف خود و ژانرش را با مخاطب روشن میکند تا تماشاگر را در انتظار چیز پیچیده ای نگذارد. صباغ زاده بعد از فیلم "ایتالیا ایتالیا" ، خمیر رمانتیکش را پهن کرده تا  با شِکر طنز و تزیینات فانتزی، کیکی عاشقانه و البته شادمانه تقدیم تماشاگرش کند.

فیلم راوی دارد (سارا بهرامی که فقط صدایش را میشنویم) و به میزان قابل توجهی بازیگر محور است. دکور ، صحنه پردازی ، انتخاب رنگها و تدوین، همه در خدمت ایجاد یک دنیای فانتزی عاشقانه خوب عمل کرده اند و شاید بتوان گفت  بیننده ی ایرانی را برای ساعتی از فضای کرونا زده و شاید تلخ زندگی واقعی بتواند جدا کرده و به حال خوشی مهمان کند.

فیلمساز البته اشارات جالبی هم به دنیای واقعی کرده که لحن فانتزی گونه اش از تلخی آنها کم کرده است. از دعواهای زن و شوهری ، اختلافات همیشگی تأتری ها و سینمایی ها و طعنه هایی که به هم میزنند و حتی معضلات زندگی متاهلی که پس از مدتی رخ مینمایند. تلاش برای حفظ یک زندگی ، تلاش برای پیشرفت در کار و غرق شدن در امورات روتین زندگی هم از دیگر مواردی ست که به آنها اشاره شده.

استفاده از الناز حبیبی که بازی خوب، باور پذیر و متناسب با ژانری از خود به یادگار گذاشت در کنار حسام محمودی هم فیلم را دلپذیرتر کرده. خبر ناراحت کننده ی فوت علی انصاریان که در این فیلم بازی کرده و احتمالا آخرین فیلمش بوده هم به حواشی فیلم افزوده است.

در اخبار فیلم آمده بود که استفاده از جلوه های ویژه باعث طولانی شدن روند ساخت فیلم شده است اما جز در چند مورد جزئی جلوه ی ویژه ی خاصی که زمان بَر هم باشد دیده نشد. البته این ضعف همیشگی سینمای ایران در ساخت جلوه های ویژه را نمیتوان منکر شد. 

..

با تمام این تفاسیر فیلم حرف مهمی برای گفتن ندارد و در تلاشش برای ارائه یک خوانش جدید از عشق ناکام میماند. دیالوگهایش تاثیر گذار نیست و چیز مهمی به مخاطبش نمی افزاید. حتی زبان طنزش هم بسیار سطحی و دمده است و چالشی برای ذهن مخاطب ندارد. رمانتیسم عماد و طوبی شاید برای عشاق جوان و نوجوان دوست داشتنی باشد اما بعید است رضایت مخاطبان جدی را برآورده کند.

  این نقد در روزهای جشنواره سی و نهم فیلم فجر و کثرت اکران ها نوشته شده فلذا اشتباهات سهوی را ببخشایید.