برای هما روستا، پرواز درغربت

مرگ از خاطر به ما نزدیک تر          خاطرغافل کجا ها می رود

انگار همین دیروز بود که در کنار رودخانه راین، در شهر کلن آلمان، در محل بستری جانبازان شیمیائی در محل خانه ایران، که بخش قابل توجهی از آنها با سرطان دست و پنجه نرم می کردند، او در حال بازی در نقشی ماندگار در فیلم از کرخه تا راین بود، فیلمی که غربت و بیماری سرطان و تنهائی و دوری از خانواده جانبازی را با بازی درخشان دهکردی به تصویر می کشید و هما روستا با آن صدای نازنین و چهره معصوم خود، با حساسیت و توجه هر چه تمام، نقشی را بازی می کرد که نمی دانست سال ها بعد، به واقعیت زندگی خود او تبدیل خواهد شد. اگر دهکردی در آلمان تنها بود و تنهائی و غم و غصه خود را در کلیسائی در حاشیه رودخانه راین با خدا در میان گذاشت. هما روستا در آمریکا چه کرد؟ راستی کسی از وضعیت وی در آخرین روزهای زندگی مطلع بوده است؟ چه تعداد از ایرانیان مقیم آمریکا در شرایط بیماری سخت هما قرار داشتند و از او عیادت کردند؟    

        این رسم روزگار ما شده است، تا هنرمندی نمرده، ما او را مرده می پنداریم و زمانی که مرد، با او مثل یک زنده برخورد می کنیم. هنرمندانی متعددی چون مرحوم  حسین پناهی، سعدی افشار و..... تا زنده بودند، کسی ندانست و یا نخواست، بداند که در چه شرایطی بسر می برند و با کدام مشکلات مالی و معنوی دست و پنجه نرم می کنند! برای بسیاری در واقع آنها قبل از مردن، مرده بودند. بعد که به دیار حق شتافتند، بازارحضور و گرفتن عکس یادگاری در مراسم آنان گرم شد. سلفی با عکس رفتگان و سمفونی برای مردگان در مراسم ترحیم هنرمندان داستانی است که هراز چندگاهی تکرار می شود.

        رسم بدی است. انگار همه به انتظار مرگ دیگری نشسته اند تا به وظیفه خویش عمل کنند، کاش این تنها در عالم واقع روی می داد اما نه، موضوع بسیار فراتر از اینها شده، متاسفانه خبر مرگ یکی، اسباب تفریح دیگری شده است. در صفحات اجتماعی خیلی راحت هنرمندان را می کشند و به تعداد لایک های دروغ خود می خندند. زمانه عجیبی است!

        برای آنهائی که به انتظار مرگ این و آن هنرمند نشسته اند، تا برای بعد از آن برنامه ریزی کنند، باید گفت که اشتباه می کنید، آنان را باید تا زنده اند، دریابید وگرنه، امثال هما روستا هیچگاه نمی میرند، پاشائی نمرده است، فردین و آقاسی و ..... بسیاری دیگر از هنرمندان کوچ کرده از این مرز و بوم به آن دنیا نمرده اند، چرا که هنر جاوید است و اثر هنرمند جاودانه. مرگ هنرمند در حد افتادن سایه ای کم رنگ بر روی نام و چهره آنان چیز دیگری نبوده و نخواهد بود. هما روستا نیز هیچگاه از این قاعده مستثنی نبوده و نخواهد بود.

        یادش بخیر و روحش گرامی باد.

باید گفت: سلبریتی ها در کشورهای خود از شان و مقام و مرتبه و اهمیت خاصی برخوردارند. آنها خواسته یا نخواسته الگوهای جوامع خود بشمار می روند. روش، منش، تلاش و اقدامات و کوچکترین حرکات آنان از نظر ها پوشیده نمی ماند. تمامی جوانب زندگی سلبریتی ها اعم از مثبت و منفی خبر می شود. تاپ نیوز محسوب می گردد و بالتبع جامعه نیز از آن متاثر می گردد. این روش بازتاب زندگی هنرمندان، خود نقش بسزائی را در کنترل رفتار و آداب آنها بازی می کند و در نتیجه آنان را به سمت سوئی سوق می دهد که جامعه از ایشان انتظار دارد در نتیجه این خود به اصلاح رفتار جمعی نیز منجر می شود.

در جوامع بیمار، متاسفانه این جنبه های منفی زندگی سلبریتی ها است که برجسته می شوند و در نتیجه، این امر به یک عامل بد آموزی جمعی منجر می شود. آیا تا کنون با خود اندیشیده ایم که دروغ، تهمت، افترا، فضا سازی و....علیه یک یا چند هنرمند چه تاثیر منفی می تواند بر خانواده و جامعه ما بگذارد؟ چرا به نکات مثبت زندگی سلبریتی های جامعه خود توجه نمی کنیم؟ برجسته سازی پوشش یک هنرمند در یک جشنواره خارجی هنر نیست؟ ایراد به عکس گرفتن تعدادی هنرمند در جام جهانی برزیل شاهکار نیست؟ حمله به صفحات اجتماعی هنرمندان که منجر به تعطیلی آن بشود، دردی را دوا نمی کند؟ حمله به اندیشه و مرام سیاسی یک هنرمند عین بی انصافی است؟ پراکندن شایعه مرگ این و آن، معنی جز بیماری روانی فرد اشاعه گر شایعه ندارد؟ کنکاش در جزئیات زندگی یک هنرمند و برجسته سازی نکات منفی زندگی وی با  آموزه های هیچ دین و مذهب و عرف و شرع همخوانی ندارد و ...........

باید به خود بیائیم.

فوت غیر مترقبه و زود هنگام هما روستا باردیگر فرصتی را فراهم می آورد و به ما یادآوری می کند که در نگاه به پیرامون خود، تجدید نظر نمائیم، به واقعیت ها بیاندیشیم، از موضع دروغ و تهمت و افترا دوری کنیم. از ابزاری به نام صفحات اجتماعی درست استفاده کنیم و جنبه های مثبت زندگی دیگران را برجسته و به آن تکیه کنیم.

چشمان هما روستا در فیلم " از کرخه تا راین " به قطاری دوخته شده بود که پلاک جبهه دهکردی را با خود می برد، مسافر این قطار اکنون خود هما روستا است. دیر یا زود نیز قطار زندگی، ما را در آخر مسیر پیاده خواهد کرد، آیا بهتر نیست قبل از اینکه پیاده شویم، به خود بیائیم؟.

روحش شاد و یادش گرامی باد.

والسلام