: سخت نگیریم!

فیلمی است نسبتا کمدی، گرم ولی نسبتا الکن. ایده اصلی خوب است؛ تا اواسط به قصه تبدیل شده، اما از اواسط فیلم به آخر وِل می شود و دیگر زیاد به آن رسیدگی نشده است. بازی عزتی و بیاتی خوب است. خصوصا رابطه و دیالوگ هایشان در اول فیلم، خیلی خوب است؛ هم خنده دارند هم حسی. به یادبیاورید صحنه ای که هر دو در مازراتی نشسته اند و آهنگ شش و هشت گوش می دهند؛ چه قدر حرکاتشان در ماشین بامزه از آب درآمده! اما از یک جایی به بعد، خصوصا پس از ورود گلزار –با بازی بد و کلیشه ای همیشگی اش-، ریتم فیلم کند شده و آرام آرام می افتد؛ گاهی حتی شوخی ها هم دیگر به دل نمی نشینند. در این بین اما بازی یکتا ناصر خیلی کمک کننده است؛ صادق است و دل نشین. از اواسط فیلم به آخر، ماجرای آینه بغل و قصه اصلی کمرنگ شده و با چند خرده پی رنگ و خرده قصه های فرعی مواجه ایم که بیشتر اضافی اند و از لحن نیمه اول فیلم بیرون می زنند. ماجرای زن اول گلزار، لباس پوشیدن زنانه عزتی در برج میلاد، جمع شدن فالوئرها در برج و بعد جملات ظاهرا آسیب شناسانه ی فضای مجازی؛ همگی دستاویزی اند برای نقد و آسیب شناسی از "شاخ های اینستاگرام"؛ اما زیاد دلچسب نیست و به فیلم نمی آید و مال این فیلم نیست. به خصوص که شخصیت  مه لقا جابری خیلی کاریکاتوری و تیپیکال درآمده است. طعنه و کنایه اش به آقازاده ها هم زیاد جدی نیست؛ چون در قصه جانیفتاده و بازی بد گلزار هم کمکی به آن نمی کند؛ شاهرخ فیلم –گلزار-، نهایتا یک بچه پولدارِ مظلومِ بی کس و کارِ بی هویت است که فقط بلد است کت های رنگی بپوشد و ماشین های آنچنانی سوار شود. نمونه خوب طعنه و کنایه به آقازاده ها را در خط ویژه ی مصطفی کیایی ببینید؛ که قطعا بهتر از آب درآمده – با بازی خوب سام قریبیان-. در کنار عزتی، باید بازیگر بهتری می بود تا بتواند پا به پای او حرکت کند و نیفتد؛ اما اینجا بازی گلزار چندین جا فقط ریتم می شکند و ضربه زننده است. فیلم اضافه زیاد دارد، به طور مثال، سکانس اول فیلم –هلی کوپتر و پریدن و ...- به کل اضافی است و نمایشی.  به علاوه چندین غلط تکنیکال کارگردانی، فیلمبرداری و تدوینی. آدم های فیلم ملموس اند، اما بین تیپ و شخصیت معلق اند؛ تنها کسی که کمی بیشتر به آن رسیدگی شده، یکتا ناصر است. باورپذیر است و کار حسی درستی با بیننده می کند. 

فیلم، تا حدی هدر شده؛ می توانست بهتر و تیزتر از این باشد؛ اما محافظه کار است و طوری رفتار می کند که به جایی برنخورد. صحنه پایانی فیلم و جمله "باهاش یه کارگاه تولیدی زدیم" هم بیشتر سفارشی و شعاری است؛ این جمله به کاراکتر عزتی و بیاتی نمی آید!

با این حال، فیلم، چندین جا واقعا می خنداند، شروع خوب و صادقانه ای دارد، کم ادعاست و زیاد اذیت کننده نیست؛ حداقل در این یکی دو سال یکی از بهترین کمدی های سینماست.